۰
چهارشنبه ۲۷ بهمن ۱۳۹۵ ساعت ۱۱:۰۱
در آستانه ششمین سالگرد انقلاب بحرین

انقلابیون بحرینی تنهاتر از همیشه

انقلابیون بحرینی تنهاتر از همیشه
بحرین در آستانه ی ششمین سال آغاز اعتراضات مردمی و جنبش انقلابیِ 14 فوریه همچنان ناآرام و متشنج می نماید. رژیم بحرین علاقه ای به اصلاحات یا مصالحه نشان نمی دهد و تمامی درخواست ها برای پایان حمله به نیروهای مردمی را نادیده گرفته است. نیروهای امنیتی اعتراضات مسالمت آمیز مردم را با خشونت تمام سرکوب می کنند و کاربرد گاز سمی اشک آور تبدیل به ادوات ثابت جزیره شده است. زندان و اعدام مخالفان بدون بررسی اتهامات و اجرای دادگاه های عادلانه،اعتراض نهادهای حقوق بشری را به حکومت بحرین در پی داشته است. در کنار این سرکوب ها تشکلهای سیاسی عمده کشور ممنوع الفعالیت اعلام شده اند و رهبران جنبش اعتراضی همچون شیخ عیسی قاسم به روش های گوناگون تحت فشار قرار دارند. طبیعتاٌ تداوم شش ساله ی این روند این پرسش را به ذهن هر ناظر بیرونی تحولات بحرین متبادر می کند که چرا هیچکدام از دو رویکرد نظام سیاسی (سرکوب) و مخالفان (انقلاب) به طور کامل موفقیت آمیز نبوده اند؟

غریزه ی خودویرانگر دولت


شرایطی که به آغاز روند انقلاب مردم بحرین در سال 2011 انجامید و همچنان نیز تداوم یافته است به نظر میرسد که اجتناب ناپذیر بود. منتقدان خواستار دادن فضای باز سیاسی به منظور بیان مشکلات و ایرادات دستگاه حکومت و انجام اصلاحات برای مقابله با تبعیضات موجود نسبت به شیعیان بودند و در میان این گروه های منتقد بخشی از آنها نیز ساختار سیاسی را تا حدودی قبول داشتند. اما عدم توانایی نظام سیاسی در مدیریت بحران و استفاده از مشت آهنین با کمک گرفتن از نیروهای سرکوبگر خارجی (نیروهای سپر جزیره) در مقابل خواسته های مشروع مخالفان، ایده ی اسقاط نظام را در مقابل ایده ی اصلاحات تقویت کرد. دلیل این نرمش ناپذیری آن است که حکومت آل خلیفه عمدتاٌ با رویکرد توطئه نگرانه نسبت به ریشه های اعتراضات مردمی می نگرد. خاندان آل خلیفه همواره با توسل جویی به شعار دخالت ایران در امور داخلی بحرین از پذیرش ناکارآمدی های حکومت در اداره امور (کارکردی) و بحران مشروعیت سیاسی سرباز زده و توانسته است با استفاده از این حربه چراغ سبز لازم برای سرکوب مخالفان را از سوی دولت های غربی و حمایت کشورهای عربی منطقه دریافت کند. از طرف دیگر مقاومت خاندان آل خلیفه نسبت به پذیرش حتی بخشی از خواسته های مشروع مخالفان می تواند ناشی از امید این رژیم به فرسایشی شدن روند انقلاب تا شکل گیری یک طبقه ی حامی قدرتمند بوسیله ی به ثمر نشستن سیاست های آمایشی و مهاجرتی در افزودن بر جمعیت سنی بحرین باشد. این دیدگاه نیز از درک ناصحیح حکام بحرین از ماهیت منازعه ی سیاسی در عصر حاضر پرده بر می دارد.

در حالی که انقلاب های مردمی برضد فساد و دیکتاتوری تنها بر آلترناتیو ایجاد سازوکار دموکراتیک برای روی کار آمدن حاکمیت مردم و حکام پاسخگو و کارآمد جهان عرب را درنوردیده است امید به حفظ حکومت از طریق دمیدن بر شکاف مذهبی جز افزودن بر وخامت اوضاع حاصل دیگری نخواهد داشت.

اهمیت استراتژیک بحرین در رقابت های منطقه ای و پیشبرد راهبرد قدرت ها


شاید هیچ زمانی، تا این اندازه که سال پنجم از آغاز تحولات انقلابی بحرین میگذرد گویای نقش اهمیت استراتژیک این جزیره کوچک و تحولات داخلی آن برای قدرت های منطقه ای و بین المللی و خواست آنها برای حفظ رژیم آل خلیفه نبوده باشد. عربستان به عنوان مهمترین بازیگر خارجی به نمایندگی از قدرت های غربی از همان آغاز جنبش آشکارا به عرصه سرکوب معترضان ورود یافت،اما نقش قدرت های غربی در این روند زمانی هویدا شد که بریتانیا در کنفرانس امنیتی سران اعضای شورای همکاری خلیج فارس در منامه از بازگشایی پایگاه های این کشور در بحرین و بازگشت به منطقه پس از نزدیک به 6 دهه خبر داد. در همین نشست نخست وزیر بریتانیا بدون اشاره به سرکوب اعتراضات مردم بحرین، بر لزوم اتحاد با دولت های خلیج فارس برای آنچه او "دخالت های ایران در امور داخلی این کشورها" خواند تأکید کرد. از سوی دیگر با روی کار آمدن ترامپ در ایالات متحده رسانه ها از تصمیم دولت جدید آمریکا برای فروش بسته تجهیزات نظامی به این کشور خبر داده اند در حالی که دولت پیشین آمریکا به دلیل فشارهای بین المللی ناشی از وضعیت نامطلوب حقوق بشر در بحرین از تصویب این طرح منصرف شده بود.

با توجه به روندهای جاری به نظر می رسد که مسیر پیش روی انقلابیون بیش از پیش ناهموار شده و امروز آنها نه فقط با آل خلیفه که با مجموعه ای از قدرت های منطقه ای و بین المللی حامی این رژیم مواجه هستند، موضوعی که مقابله با آن نیازمند اتحاد بیشتر و اتخاذ راهبردهای عملیاتی تر در میان انقلابیون بحرینی است.
مرجع : الوقت
کد مطلب : ۶۰۹۶۸۰
ارسال نظر
نام شما

آدرس ايميل شما
نظر شما

منتخب
پیشنهاد ما