باراك اوباما ،ديويد كامرون و بان كي مون دبير كل غربگراي سازمان ملل متحد در حالي مخالفت خود را با برگزاري انتخابات در سوريه آشكار ساخته اند كه در قاموس سياسي همه ملت هاي دنيا،«صندوق راي» و «مراجعه به آراي مردم» معياري مشخص براي انتخاب دولتهاي مردمي محسوب مي شود.

به نظر مي رسد اقبال بخش اعظمي از شهروندان سوري نسبت به بقاي بشار اسد رئيس جمهور فعلي سوريه در قدرت ضربه حيثيتي سختي به مقامات غربي وارد آورده است.

وحشت غرب از مراجعه به آراي مردمي در سوريه از آنجا نشات و شدت گرفت كه سازمان اطلاعات و جاسوسي آمريكا ( سيا ) در سال گذشته ميلادي و در قالب گزارشي محرمانه اعلام كرد در صورتي كه «بشار اسد»، رئيس جمهوري سوريه در انتخابات رياست جمهوري آينده اين كشور كه در سال 2014 برگزار خواهد شد، شركت كند، 75 درصد آرا را به خود اختصاص خواهد داد.بر اين اساس اين سازمان نتيجه گرفته است كه بشار اسد تا سال 2020 در سوريه در قدرت باقي خواهد ماند.

سازمان سيا پس از دريافت گزارش هايي از داخل سوريه و همچنين نظرسنجي هاي صورت گرفته به اين نتيجه رسيده كه انتخابات سوريه در صورتي كه به درستي و باشفافيت و بدون تقلب برگزار شود، اسد خواهد توانست 75 درصد آرا را از آنِ خود كند.

تا كنون بسياري از تحليلگران غربي و افرادي كه از نزديك مشغول رصد اطلاعات مربوط به تحولات داخلي سوريه هستند، نسبت به افزايش وزن دولت و ارتش اين كشور در نزد افكار عمومي تاكيد كرده اند. اين در حالي است كه گروههاي تروريستي به علت رفتارهاي غير انساني و وحشيانه اي كه در جريان درگيريهاي دو سال اخير از خود نشان داده اند به نماد نفرت و ترس در بين شهروندان سوري تبديل شده اند.

در اين ميان گروه هاي معارض سياسي نيز به سبب عدم برنامه ريزي براي اداره كشور و وجود اختلافات داخلي( چنانچه در نشست ژنو 2 آن را مشاهده كرديم) عملانتوانسته اند خود را به عنوان آلترناتيوي قوي براي حكومت فعلي سوريه معرفي كنند.در چنين شرايطي اظهارات بان كي مون در خصوص انتخابات آتي سوريه بسي تاسفبار است.

دبير كل سازمان ملل متحد ادعا كرده است كه برگزاري انتخابات، منجر به تضعيف راه حل هاي سياسي در دمشق خواهد شد! به راستي دبير كل سازمان ملل چگونه «برگزاري انتخابات» و «مراجعه به آراي مردم » را مغاير با « اعمال راه حل هاي سياسي » در يك كشور مانند سوريه مي داند؟!آيا اگر نظرسنجي ها حاكي از شكست حكومت سوريه و بشار اسد بود، بار ديگر شاهد اعلام چنين مواضعي از سوي بان كي مون و حاميان غربي وي بوديم؟ نسبت واقعي ميان غرب و دموكراسي در چنين بزنگاههايي سنجيده مي شود.

در اين ميان اساسا تفاوتي ميان ايالات متحده آمريكا و اتحاديه اروپا وجود ندارد. هنوز شهروندان ايرلندي ماجراي تلخ تصويب پيمان ليسبون در كشورشان را در سال 2008 ميلادي به ياد دارند. در آن زمان سران به اصطلاح دموكرات اروپايي پس از راي منفي مردم ايرلند به پيمان ليسبون( معاهده اصلاحات اروپا)، با تهديدات مكرر نظير اعمال فشارهاي اقتصادي آنها را دوباره پاي صندوق هاي راي كشانده و راي «منفي» را به «مثبت» تبديل كردند.

همچنين در آخرين انتخابات سراسري برگزار شده در يونان نيز شاهد بوديم كه افرادي نظير مركل صدر اعظم آلمان چگونه شهروندان يوناني را نسبت به اعمال فشارهاي اقتصادي ( در صورت راي به مخالفان عضويت در منطقه يورو) تهديد كردند. اين تهديدات در نهايت سبب شد تا راي بسياري از شهروندان يوناني تحت فشار و تهديد مدعيان دموكراسي تغيير پيدا كند.

حال كشورهاي غربي كه كمترين اهميتي براي آرا و نظرات ملت خود قائل نيستند، در مواجهه با ديگر ملت هاي جهان نيز سعي دارند «دموكراسي ادعايي » خود را در مسير «تحقق اهداف سياسي» واشنگتن و اتحاديه اروپا تعريف كنند.تنها كافي است ذره اي در اين مسير خلل ايجاد شود تا مدعيان دموكراسي چهره واقعي خود را نمايان سازند....

اسلام تايمز