سفر السیسی به مسکو و معیارهای دوگانه آمریکا

عبدالباری عطوان تحلیلگر مسایل منطقه‌ای در مقاله جدید خود در نشریه رأی الیوم با اشاره به سفر عبدالفتاح السیسی وزیر دفاع مصر به مسکو که در رأس هیئتی عالی رتبه متشکل از نبیل فهمی وزیر خارجه این کشور انجام شد، تصریح کرد که این سفر خشم واشنگتن را برانگیخته و باعث شده جنگ سرد بین دو قدرت بزرگ برافروخته شود، جنگی که در زمان مصر جمال عبدالناصر و قبل از فروپاشی اتحادیه جماهیر شوروی سابق نیز وجود داشته و جزئی اساسی از چهره تحولات منطقه‌ای بود.

ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه انگشت روی حساس ترین نقطه از دیدگاه واشنگتن گذاشته و به میهمان مصری خود گفته است: من می دانم که شما تصمیم به شرکت در انتخاب ریاست جمهوری مصر گرفته‌اید، این یک تصمیم مسئولانه است که از سوی ملت مصر بر دوش شما گذاشته شده است. من به نمایندگی از خودم و ملت روسیه برای شما آرزوی موفقیت می کنم.

این شاید در عرف تعارفات بین المللی و شکستن یخ روابط بین این دو مقام سیاسی که برای اولین بار با هم دیدار می‌کنند، یک سخن عادی است،؛ اما موضوع غیر عادی در این میان خشم آمریکا از این اظهارات است که از زبان ماری هارف سخنگوی وزارت خارجه آمریکا طرح شده و وی گفت: انتخاب رئیس جمهور مصر به ملت این کشور باز می گردد و به هیچ شخص دیگری در خارج از مصر مربوط نمی شود.

این یک سخن درست است و ما با تمام حرف‌های هارف در این اظهارات توافق نظر داریم، اما آیا حق ما نیست که این نکته را به یاد وی و رئیس وی و دولت آمریکا بیندازیم که این آمریکاست که کمترین توجه را به مفاد این اظهارات می‌کند و کمتر از کشورهای دیگر این اصل را رعایت می کند. از سوی دیگر چه کسی گفته است که رئیس جمهور روسیه، رئیس جمهور مصر را تعیین می کند؟

اگر این ملت‌ها هستند که باید حاکمان خود را تعیین کنند، چرا آمریکا در عراق دخالت کرد و هزاران هواپیما و بمب افکن و صدها هزار نیرو برای براندازی صدام حسین رئیس جمهور عراق به این کشور گسیل کرد و آن را ده سال اشغال کرد؟ چرا آمریکا در لیبی دخالت کرد و باعث براندازی معمر القذافی رئیس جمهور این کشور شد و آن را به دولتی شکست خورده همراه با هرج و مرج و نآارامی و فساد تبدیل کرد که مملو از شبه نظامیان مسلح شده است؟

آمریکا حتی به اشغال عراق و تغییر نظام این کشور با استفاده از زور نیز اکتفا نکرد، بلکه یک میلیون نفر از مردم این کشور را از بین برد و بذر جنگ فرقه ای و طایفه ای را در آن پاشید و آن را از یک کشور امن و با ثبات به کشوری شکست خورده تبدیل کرد که دستخوش حاکمیت محلی و طایفه ای قرار گرفته و یکی از فاسد ترین کشورهای جهان به شمار می رود.

ما نه آمریکا و نه روسیه، هیچ یک را نمی‌خواهیم، ما هیچ قدرتی در جهان که بخواهد رئیس جمهور ما را تعیین کند، نمی خواهیم. این مسئولیت ملت ماست که از طریق یک انتخابات پاک و سالم با نظارت بین المللی و مشارکت تمام طیف‌های سیاسی و مردمی این کشور و به دور از سیاست سرکوب و انزوای احزاب سیاسی باید انجام شود.

ما صحبت های آمریکا در مورد دموکراسی از زبان مسئولان و سخنگویان این کشور را نمی خواهیم، این در حالی است که این کشور همچنان از دیکتاتورهای فاسد در منطقه عربی حمایت می کند و سعی دارد اسرائیل را به عنوان یک دولت نژاد پرست یهودی به دیگران تحمیل کرده و آنها را به تسلیم در برابر اسرائیل و به رسمیت شناختن آن وادارد.

این سخن من نشانگر دفاع از السیسی و کودتای نظامی وی نیست، این مقاله حتی در مورد پیروزی پوتین در مقابله با هجمه‌های آمریکا هم نیست، بلکه تنها در راستای رسوا کردن معیارهای دوگانه آمریکایی است که ما از 50 سال قبل با آن مواجه بوده و از آن رنج برده‌ایم.

خشم آمریکا از این اتفاق از روی علاقه به ملت مصر و دولت این کشور نیست، بلکه به علت نگرانی از این است که مصر از قفس آمریکا و اسرائیل از طریق گذرگاه روسیه خارج شود. آمریکا از زمان امضای توافقنامه کمپ دیوید تاکنون بیش از 50 میلیارد دلار در موسسات نظامی مصر سرمایه گذاری کرده است تا این توافقنامه را تثبیت کرده و ریشه های آن را محکم کند و مصر را به احترام و حمایت از اسرائیل و سیاست‌های تجاوز طلبانه و اشغالگرایانه این رژیم علیه کشورهای عربی وادار کند.

من نمی‌خواهم بین معامله سلاح مصر با جمهوری چک در زمان جمال عبدالناصر رئیس جمهور اسبق مصر بعد از انقلاب نظامیان در این کشور در سال 1952 به عنوان نقطه تحول خروج مصر از اردوگاه وابستگی به غرب با معامله سلاح عبدالفتاح السیسی با کمک امارات و عربستان به ارزش سه میلیارد دلار مقایسه کنم، چرا که ما هنوز در مورد میزان جدی بودن این اقدام السیسی اطمینان نداریم و نمی دانیم که این اقدام یک مانور تاکتیکی است یا یک تحول راهبردی که در آینده ممکن است به سیاست های واضح تر و محکم‌تر این کشور بویژه در مورد معاهده کمپ دیوید و پیامدهای مصیبت بار آن بر امت عرب تبدیل شود.

ما همچنان با کاندیداتوری عبدالفتاح السیسی در انتخابات ریاست جمهوری مصر مخالف هستیم، چرا که برای مصر دولتی غیر نظامی و مدنی می خواهیم، نه دولتی نظامی. ما می خواهیم ارتش در پادگان‌ها باقی بماند و از سیاست دور باشد، در عین حال ما می خواهیم که مصر به عنوان یک دولت قوی و با تمامیت ارضی مستقل و تصمیمات مستقل و با کرامت ملی به آغوش امت عربی بازگردد و این اقدام تنها با انجام برخی مسایل اساسی امکان پذیر است، که اولین این اقدامات سازش ملی و انتخابات آزاد و سالم و رهایی از قید و بند معاهداتی است که سیطره بر مصر را ایجاد کرده است، از جمله این معاهدات معاهده کمپ دیوید است. در این راستا باید زندان ها و بازداشت گاه‌های مصر خالی شوند و تمام انواع سرکوبگری ها و سیطره یک دیدگاه واحد در کشور کنار گذاشته شود.

منافع آمریکا در جهان عرب به نفع حریف روسی خود عقب نشینی کرده است، چرا که آمریکا نمی‌خواهد جز از منظر امنیت اسرائیل به منطقه نگاه کند. آمریکا از سوی لابی یهودی به گروگان گرفته شده و این موضوع باعث شده این کشور هم پیمانان قدیمی خود را بدون به دست آوردن هم پیمانان جدید از دست بدهد، این موضوع البته در هر حالی باعث خوشحالی ماست