۰
دوشنبه ۲۵ فروردين ۱۳۹۳ ساعت ۰۹:۵۸

افغانستان در یک نگاه

افغانستان در یک نگاه
الف ) موقعیت جغرافیایی افغانستان

افغانستان با بیش از 650 هزار كیلومتر وسعت (محصور در خشكی) در جنوب آسیا قرار دارد و جز كشورهای خاورمیانه بزرگ محسوب می گردد.

كشورهای هم مرز با افغانستان : پاكستان (2430 كیلومتر) تاجیكستان (1206) ایران (945) تركمنستان (744) ازبكستان (137) چین (76)

جمعیت:
بیش از 28 میلیون نفر كه46 درصد را مردان و 54 درصد را زنان تشكیل می دهند و از این تعداد 42 در صد افراد زیر 14 سال و 01/55 درصد افراد بین 15 تا 64 سال می باشند.

دسترسی به خدمات پزشكی: یك پزشك برای هر 50000 نفر افغانی

احتمال مرگ كودكان : 146 كودك از 1000 كودك افغانی

ملیت: افغان

قومیتها و نژادها : پشتو ، تاجیك، هزاره ، ازبك و ...

پایتخت: شهر كابل با جمعیت بیش از دو میلیون نفر

روز ملی : 19 آگوست 1919و 8 ثور 1371

تاریخ عضویت در سازمان ملل : 1946

نوع حكومت: ریاست جمهوری و به ریاست آقای كرزی منتخب ملت اداره می شود.

واحد پول: افغانی (AFA) و هر صد هزار افغانی معادل یك لك می باشد.

نوع تبادل از : 1 افغانی = 170 ریال (2004) 50 افغانی = 1 $‌ (2006)

سال مالی: اول فروردین هر سال خورشیدی (21 مارچ)

شركای تجاری : ایران – امارات متحده – هندوستان – آلمان – فرانسه – ایالات متحده امریكا – پاكستان – تركمنستان – ازبكستان

ب) جغرافیای طبیعی


افغانستان سرزمینی كوهستانی و محاط بر خشكی است، وبه جز «اردن هاشمی» تنها كشور خاورمیانه بزرگ محسوب می شود كه به «دریا» راه ندارد. این سرزمین در نیمكره شمالی، نیمكره شرقی و در محدوده آسیای میانه واقع است. مساحت آن را در منابع مختلف بین 620 تا 700 هزار كیلومتر مربع ذكر كرده اند، اما مطابق آمار های رسمی 225، 652 كیلومتر مربع مساحت داشته و چهلمین كشور جهان به شمار می آید.

طول مرزهای افغانستان حدود 5800 كیلومتر می باشد كه شامل 2384 كیلومتر در شمال با جمهوری های تاجیكستان،‌ازبكستان و تركمنستان، 2240 كیلومتر از مشرق و جنوب با جمهوری اسلامی پاكستان،‌73 تا 93 كیلومتر مربع از سمت شمال شرقی از طریق تنگه واخان با ایالت مسلمان نشین سین كیانگ (تركمنستان) جمهوری خلق چین و 855 تا 930 كیلومتر در مغرب با جمهوری اسلامی ایران (كه 619 كیلومتر آن با استان خراسان می باشد) بیشترین فاصله شرق تا غرب افغانستان 1240 كیلومتر، و شمال تا جنوب آن 855 كیلومتر است و حداقل فاصله آن با آبهای آزاد جهان 500 كیلومتر است.

افغانستان سرزمینی كوهستانی و محاط بر خشكی است، وبه جز «اردن هاشمی» تنها كشور خاورمیانه بزرگ محسوب می شود كه به «دریا» راه ندارد

قسمت های وسیعی از خاك افغانستان را عمدتا در شمال و شرق كشور، كوهها و سنگلاخ ها پوشانده است كوههای هندوكش به طول 600 و عرض 100 كیلومتر از سمت شمال شرقی به طرف غرب و جنوب غربی كشیده شده و تقریبا از میانه كشور می گذرد. این كوهها بیش از نیمی از سرزمین افغانستان را فرا گرفته، و برای شهرهای «كابل»، «قندهار» و «هرات» ارزش استراتژیكی مهمی ایجاد كرده است.
كوههای قدر به طرف مغرب امتداد می یابند، از ارتفاع آن كاسته می شود و در نزدیكی مرزهای ایران تبدیل به كوهها و تپه های كم ارتفاع می گردند. در ارتفاعات هندوكش همواره برف وجود دارد. حتی در تابستان ها نیز قله ها و یخچال ها پر برف است در میان ارتفاعات هندوكش دره های عمیق و خوش و آب و هوا و حاصلخیزی وجود دارد كه محیط مساعدی برای پرورش دام و تولید میوه است. افغانستان سرزمین افراط و تفریط است كوهها سر به فلك كشیده و دره ها عمیق باران های بهاری و تابستان های خشك،‌زمستان های بسیار سرد و تابستان های گرم، ارتفاعات پوشیده از برف در طول سال و سرزمین های پست و خشك و سوزان.


این افراط و تفریط در زندگی اجتماعی نیز وجود دارد. سرزمین افغانستان در طول تاریخ گلوگاه تهاجم به هند بوده است؛‌ جنگجویان بسیاری چون «اسكندر مقدونی»، «محمود غزنوی» ، «تیمور گوركانی»، «نادر شاه افشار»، از پیچ و خم كوهها و دره های این كشور خود را به هندوستان رسانده اند. علاوه بر این تا قبل از كشف راههای آبی در قرون جدید و سپس توسعه راههای هوایی، خط مسیر بازرگانی شرق و غرب،‌از دشت شمالی آن عبور می كرد.
محل عبور كاروانهای جاده ابریشم از این سرزمین بوده كه عموما ازطریق قندهار به هند و از طریق بلخ به چین می رفت پس از كشف راههای آبی و سپس توسعه راههای هوایی، افغانستان مانند سایر سرزمین های آسیای مركزی، تبدیل به منطقه ای بن بست شد و گذر هیچ بیگانه ای به آنجا نیفتاد. همچنین ارتفاعات افغانستان سپر استراتژیكی مستحكمی بین آسیای شمالی و آسیای جنوبی است.

مهمترین عوارض طبیعی افغانستان عبارتند از :

الف ) كوهها و كوهستان ها :


مهم ترین ارتفاعات كشور از این قرار است :

1- هندوكش (6298 متر) 2- پامیر كوچك ، (6281 متر دروخان )3- بدخشان (5355 متر)4- بابا (5413 متر، بامیان) 5- سفید خراس6- ترغان (3982 متر) 7- سفید كوه ( 4755 متر، سكرم) 8- نورستان 9- شاه مقصود (2773 متر) 10- مزار (3787 متر) 11- هزار جات (4101 متر، تهران) 12- بندبیان 13- چلبدالان 14- سیاه كوه 15- بالا كوه (3872 متر) 19- دو شاخ (2110 متر) 20- یاه بند (2560 متر) 21- چاغی

ب ) رودها

رودهای افغانستان (كه به آن دریا می گویند)، از كوههای مركزی و مناطق شرقی كشور سرچشمه گرفته،‌به سمت غرب و جنوب جریان می یابد. به دلیل ارتفاع زیاد كوهها و كاهش نسبتا سریع ارتفاع كوهها، سرعت آب ها بسیار زیاد است و به همین جهت برای تولید انرژی برق مناسب است.

به دلیل ارتفاع زیاد كوهها و كاهش نسبتا سریع ارتفاع كوهها، سرعت آب ها بسیار زیاد است و به همین جهت برای تولید انرژی برق مناسب است

مهمترین رودهای كشور عبارتند از :

1-آمودریا (جیحون) از كوههای پامیر سرچشمه گرفته و حدود 1126 كیلومتر از آن در قسمت مرزهای شمالی كشور با تاجیكستان، ازبكستان و تركمنستان می باشد و قسمت هایی از آن قابل كشتیرانی است در سواحل آن رودخانه شیرخان بندر و بندر حیرتان قرار گرفته كه كالاهای صادراتی یا وارداتی افغانستان به ممالك آسیای میانه از این طریق مبادله می شود. جیحون دارای آبشارهای متعدد است و برای تولید نیروهای هیدرولیك قابل استفاده است.2- هیرمند (هلمند): از كوههای یغمان در غرب كابل سرچشمه گرفته و 1400 كیلومتر طول دارد و در جنوب غرب افغانستان قسمت كمی از مرز مشترك ایران و افغانستان را تشكیل می دهد و مهمترین منبع تامین آب دریاچه های سیستان و بلوچستان و اراضی زراعی شمالی آن است. 3- هریرود – از كوه بابا در مركز افغانستان سرچشمه گرفته،‌از هرات می گذرد و در شمال غربی كشور اندكی از مرز مشترك ایران و افغانستان را تشكیل داده سرانجام در ریگزارهای تركمنستان فرو می رود. 1230 كیلومتر طول داشته و دارای آبشارهای متعدد است و برای تولید نیروی برق مناسب است.4-كابل رود : از كوههای شرقی سرچشمه گرفته از وسط دو شهر مهم «كابل» و «جلال آباد» عبور كرده وارد خاك پاكستان می شود و به رود «سند» می ریزد. 5- دریای پامیر.6- كوكچه 7- فرخار 8- دریای كندوز 9- دریای خلم 10- بلخ 11- دریای بند امیر 12- دریای پنج 13- دریای كند 14- دریای غربی 15- رود لوره 16- ترناك رود 17- دریای ارغنداب 18- خاش رود 19- فراه رود 20- نیزگان 21- تكاب استادن 22- شیرین تكاب 23- دریای مرغاب 24- دریای اولنگ 25- رودگز

ج ) دریاچه ها :

دریاچه هایی بسیار كوچك، به نام های «آب ایستاده مقار» «بند كجكی»، «بندعنداب»، «دق پتركان»، (در مرز ایران) ، «هامون پورك» و «دشتنمدی» دارد.

د ) دشت ها :

كه عموما در شمال و شرق هستند. از جمله : 1- دشت برنگ 2- دپشت رود 3- گرمسیر 4- ریگستان 5- سیاه سنگ 6- دشت مرغو (مارگو) 7- دشت خلش 8- دشت همدم آب 9- هجده نهر 10- دشت نمدی

ه ) آب و هوا :

طبیعت افغانستان به خاطر ارتفاعات سر به فلك كشیده و رودخانه هایی كه از آن سرچشمه می گیرد، زیباست و تنوع آب و هوا در آن مشهود است. زمستانهایش بسیار سرد (تا 40 درجه زیر صفر) می باشد آب و هوا از یك استان به استان دیگر و از یك شهر به شهر دیگر تفاوت دارد بارندگی نیز در نقاط مختلف متفاوت می باشد و بین 100 تا 400 میلی متر در نوسان است. این مقدار در مناطق شرقی بین 250 تا 400 و در مناطق غربی و جنوب غربی بین 100 تا 150 میلی متر است در مناطق مركزی به علت وجود ارتفاعات و بارندگی بیشتر، هوا از نواحی دیگر سردتر است،‌ولی در مناطق جنوبی و غربی به علت كمی بارندگی هوا گرمتر بوده دارای تابستان های گرم و خشك و زمستان های معتدل تر است در مناطق كوهستانی به علت برف و یخبندان ارتباط روستائیان و قبایل نیمی از سال با یكدیگر قطع می شود و آب و هوا تاثیر بسیار در پراكندگی و جدایی جمعیت دارد. منابع آب زیر زمینی افغانستان نسبتا غنی است در شهر كابل آب در عمق 3-4 متری زمین قرار دارد؛ ولیكن به دلایل فنی، كمتر از آب زیرزمینی استفاده شده و عموما مردم در اكثر نقاط افغانستان با مشكل كمبود آب (آشامیدنی – كشاورزی) روبرو هستند و تنها 22% به آبهای سالم مصرفی دسترسی دارند (39% شهرها، 18% روستاها)

بیش از 28 میلیون نفر كه46 درصد را مردان و 54 درصد را زنان تشكیل می دهند و از این تعداد 42 در صد افراد زیر 14 سال و 01/55 درصد افراد بین 15 تا 64 سال می باشند

پ) جغرافیای انسانی

جمهوری اسلامی افغانستان در سال 1997 در حدود 28 میلیون نفر جمعیت داشته است، و از این نظر چهل و هفتمین كشور جهان محسوب می گردد. پیش بینی می گردد با بازگشت مهاجران افغانی از آسیا (به خصوص پاكستان،‌ایران و امارات) و اروپا (به ویژه آلمان، فرانسه) و آمریكا و استرالیا، جمعیت كشور در سال 2004 به حدود 28 میلیون نفر بالغ گردید. رشد جمعیت %2/3 بوده و تراكم جمعیت حدود 31/9 نفر در هر كیلومتر مربع است.

پر جمعیت ترین شهرهای آن عبارتند از:

كابل (پایتخت) 000/340/2 نفر ، قندهار 000/500 نفر، هرات (000/177 نفر) ، مزار شریف 000/130 نفر، جلال آباد 000/58 نفر قندوز 000/57 نفر، بغلان 000/41 نفر. بقیه شهرها جمعیت اندكی داشته و با چهره سازی روستایی مانند و حتی ظاهر یك شهر را نیز ندارند. 16/5% در شهر و 7/‏73 در حدود 20000 روستا ساكن هستند و 8/6% بقیه نیز زندگی عشایری (چادر نشین) دارند؛ و به دلیل اینكه حدود 17 میلیون افغانی در خارج از شهرها زندگی می كنند، اساس جامعه در این كشور «ده» می باشد. متوسط طول عمر 43 سال، و امید به زندگی 41 سال و نرخ مرگ و میر كودكان بین 182 تا 200 در هر 1000 نفر كودك است.


به علت نظام قومی و قبیله ای ، شرایط خاص اجتماعی و اقتصادی نبوده جاده های مناسب برای رفت و آمد (به حدی كه اكثر جاده های روستایی و یك سوم راههای بین شهری در زمستان مسدود می گردد)، نبود وسایل حمل و نقل و مشكل بودن زندگی در شهرها، به علت فقدان كار و درآمد، و عدم پذیرش افراد قابل دیگر در میان قبیله جدید، مهاجرت و رفت و آمد در كشور محدود است و بیش 80% جمعیت معمولا در همان جایی به سر می برند كه متولد گردیده و حداكثر از محدوده جغرافیایی قبیله، چند كیلومتر این طرف و آن طرف می روند. بر اثر وقوع جنگ داخلی در كشور پس از سال 1980 م حدود 6 میلیون نفر از اهالی كشور، به دو كشور پاكستان وایران حتی اروپا و آمریكا و استرالیا مهاجرت كرده اند(7).
ادیان و مذاهب

98% مردم افغانستان مسلمان هستند، كه شامل 80% سنی و 18% شیعه (شیعه اثنی عشری و اسماعیلی) می باشند. حدود 2% هندووسیك و مسیحی و 1 خانواده یهودی نیز در این كشور زندگی می كنند.

جامعه افغانی، به دلیل تاثیرپذیری از نهاد خانواده روستایی و عشیره ایی، تعهد و تقید فوق العاده شدیدی نسبت به دین و مذهب داشته خرافه باورهای سنی غلط درآن به شدت رواج داشته و عموم مردم در فقر و جهل به سر می برند.

تنها 38% افغانی ها با سواد هستند كه 47% از مردان و 15% از زنان را در بر می گیرد .

سلسله جبال «هندوكش» كه قسمت وسیعی از خاك كشور را پوشانده، همواره سد محكمی در مقابل مهاجمان از شمال به سمت جنوب و مهاجمان از جنوب به سمت شمال و یا از غرب به شرق و نیز بالعكس

** ساختار سیاسی افغانستان


الف ) جغرافیای سیاسی افغانستان

افغانستان در منطقه حساس و استراتژیك «خاورمیانه »‌قرار گرفته است. از یك سو به « شبه قاره هند» و از سوی دیگر به كشورهای معروف به «آسیای مركزی» و نیز با توجه به هم مرزی با «جمهوری خلق چین» با «کشور های شرق آسیای » مرتبط است.

سلسله جبال «هندوكش» كه قسمت وسیعی از خاك كشور را پوشانده، همواره سد محكمی در مقابل مهاجمان از شمال به سمت جنوب و مهاجمان از جنوب به سمت شمال و یا از غرب به شرق و نیز بالعكس.

افغانستان، در دو قرن گذشته، حائلی میان امپراتوری های «شرق» و «غرب» بوده است. جدایی این منطقه از ایران و پیدایش كشوری به نام «افغانستان» به همین منظور بود. مقصد آن بود كه دیوار مستحكمی بین مرزهای استعماری شرق و غرب وجود داشته باشد؛ حتی در منطقه مال غربی آن «تنگه واخان» (خیبر) را ضمیمه خاك افغانستان نگاه داشتند تا بین «هند» كه تحت استعمار «انگلیس» بود، با آسیای مركزی كه در تصرف روسیه قرار گرفت فاصله و جدایی بیندازد.

در حال حاضر، به دلیل قرار گرفتن در مرز با «آسیای میانه» و اهمیت انتقال منابع زیر زمینی این كشورها به دنیا از خاك افغانستان، همجواری با ایران و حالت تخاصم ایالات متحده امریكا با ایران؛ تولید بیش از یك دوم مواد مخدر جهان در آن و سند پیروزی دیپلماسی سیاسی و نظامی امریكا و جورج بوش در آغاز قرن بیست و یكم و اراده جهانی برای بازسازی آن، طرف توجه محافل بین المللی و دولت های همسایه قرار دارد ؛ ‌اما آرام آرام این حساسیت ها كاسته شده و تنها نقشی محدود در منطقه به آن واگذار می گردد.

تقسیمات كشوری

جمهوری افغانستان به 34 ولایت (استان) تقسیم می گردد:

1. ارزگان (Uruzgan) به مرکز «ترین کوت»
2. بادغیس(Badghis) به مرکزیت «قلعه نو»
3. بامیان (Bamian) به مرکزیت «بامیان»
4. بدخشان (Badakhashan) به مرکزیت »فیض آباد»
5. بغلان (Baghlan) به مرکزیت «بغلان »
6. بلخ (Balkh) به مرکزیت «مزار شریف»
7. پروان (Paruan) به مرکزیت «چاریکار»
8. پکتیا (Paktia) به مرکزیت «گردیز»
9. پکتیکا (PaktiKa) به مرکزیت «شرنه»
10. تخار (Takhar) به مرکزیت «تالقان»
11. جوزجان (Jowzjan) به مرکزیت «شبرغان»
12. خوست ( khost ) به مرکزیت «خوست »
13. زابل (Zabol) به مرکزیت «قلات» (کلات)
14. سمنگان (Samangan) به مرکزیت «آیبک» (سمنگان)
15. سر پل (SARPOOL) به مرکزیت سر پل
16. غزنی( Ghazni)به مرکزیت «غزنی»
17. غور (Ghowr) به مرکزیت «چخچران»
18. فاریاب (Faryab) به مرکزیت «میمنه»
19. فراه (Farah) به مرکزیت «فراه»
20. قندوز (Qanduz) به مرکزیت «قندوز»
21. قندهار (Qandahar) به مرکزیت «قندهار»
22. کابل (kabul) به مرکزیت «کابل»
23. کاپیسا (kapisa( به مرکزیت «محمودراقی»
24. کنر (Konar) به مرکزیت «اسد آباد»
25. لغمان (Loghman) به مرکزیت مهترلام
26. لوگر (Lowgar) به مرکزیت «برهکی»
27. ننگرهار (Nangarhar) به مرکزیت «جلال آباد»
28. نیمروز (Nimruz) به مرکزیت «زرنج»
29. وردک (Vardak) به مرکزیت «میدان شهر»
30. هرات (Harat) به مرکزیت «هرات»
31. هلمند (Helmand) به مرکزیت «لشگرگاه»
32. پنچشیر (panjshir ) به مرکزیت« پنجشیر »
33. دایکندی ( daykandy ) به مرکزیت دایکندی
34. سرپل ( sarpol ) به مرکزیت سرپل

ژنرال عبدالرحیم وردک، وزیر دفاع افغانستان می گوید نیروهای ارتش این کشور خلاف آنچه قبلا پیش بینی شده بود، به جای هفتاد هزار، به دوصد هزار نفر نیاز دارد

ب)نیروهای نظامی

با توجه به اینکه جنگ داخلی در افغانستان پایان نیافته و نیروهای واكنش سریع ناتو (ایالات متحده امریكا و انگلستان) در بخش هایی از كشور با بقایای گروه طالبان و سازمان تروریستی القاعده مبارزه می كنند، براساس قوانین موجود، تمام نیروهای مسلح زیر نظر «وزارت دفاع ملی» بوده و سران قبایل و نیز برخی احزاب و حتی والیان نیز ارتش ویژه و مخصوص به خود دارند از جمله ژنرال دوستم ، ژنرال عطا ، ژنرال ملک و سایر فرماندهان محلی .

نیروهای مسلح حداکثر تا 70000 نفر در ابتدا پیش بینی شده بود اما با توجه به افزایش نا آرامی ها در افغانستان و تحولات انجام شده ژنرال وردک وزیر دفاع خواهان گسترش آن تا 200000 نفر گردیده است و سربازان از میان مردان 15 تا 40 ساله انتخاب می شوند. این نیرو ها در ارتش در قسمت نیروی زمینی فعالیت دارند و نیروی هوایی افغانستان منحل گردیده است و قرار است تحت رهبری آمریکا با با هواپیما های غربی باز سازی گردد. خدمت سربازی دلخواه است و داوطلبان از اردوی ملی جهت خدمت به وزارت دفاع حقوق دریافت می كنند.

پایگاه های مهم نیروی نظامی هوایی عبارتند از : 1- قندوز 2- شنیدند 3- بگر ام4- مزار شریف 5- هرات 6- غزنین غزنی7- قندهار8- جلال آباد

این پایگاه ها در اختیار نیروهای ائتلاف و ناتو و آمریکا هستند . پس از فروپاشی حكومت طالبان، مطابق توافق نامه در هریک از امور مربوط به امنیتی ونظامی کشور های زیر مسئولیت دارند .

ایالات متحده امریکا :
اردوی ملی افغانستان
ژاپن : پروسه حرفه ای سازی و ادغام مجدد
جرمنی : پولیس ملی
ا نگلستان : مبا رزه با مواد مخدره
ا یتا لیا : امور قضائیه

ژنرال عبدالرحیم وردک، وزیر دفاع افغانستان می گوید نیروهای ارتش این کشور خلاف آنچه قبلا پیش بینی شده بود، به جای هفتاد هزار، به دوصد هزار نفر نیاز دارد.


آقای وردک در بازگشت از اجلاس کشورهای عضو ناتو در بروکسل، در یک کنفرانس خبری در کابل گفت که شرایط موجود در افغانستان تقاضا می کند سربازان ارتش این کشور افزایش یابد.

او گفت: "طرح نیروی هفتاد هزار نفری برای ارتش افغانستان بدون در نظر داشت نیازها و چالش های امنیتی در این کشور آماده شده بود ولی حالا با بررسی شرایط موجود، تصمیم بر این است که نیروهای ارتش افغانستان تا دو صد هزار نفر افزایش یابد."

وزیر دفاع افغانستان گفت برای عملی کردن این برنامه، در کنار جذب داوطلبانه، برنامه های سوق اجباری جوانان به ارتش نیز اجرا خواهد شد ولی او در مورد تعیین زمان مشخصی برای اجرای این طرح جزییاتی ارایه نکرد.

"اسلحه مدرن"

ژنرال وردک، وزیر دفاع افغانستان همچنین اعلام کرد که ناتو در اجلاس اخیر در بروکسل، به درخواست افغانستان مبنی بر تجهیز نیروهای افغان به اسلحه مدرن، جواب مثبت داده است.

آقای وردک، یکی از دلایل ناتوانی نیروهای ارتش و پلیس ملی افغانستان را نبود اسلحه مدرن و تجهیزات نظامی کار آمد در اختیار آنها خواند.

او گفت: "نیروهای افغان اسلحه کهنه و ناکار آمد در اختیار دارند و این موضوع روحیه سربازان را در مبارزه با شورشیان تضعیف کرده است."

وزیر دفاع افغانستان گفت که سران ناتو از این درخواست استقبال کرده و وعده داده اند که تجهیزات جدید نظامی را ظرف دو تا سه ماه آینده در اختیار نیروهای افغان قرار دهند.

در اجلاس کشورهای عضو ناتو در بروکسل، افغانستان یگانه کشوری بود که بدون داشتن عضویت پیمان ناتو، برای نخستین بار در این اجلاس شرکت کرد

توافقنامه استراتژیک

ژنرال وردک تاکید کرد که ارتش افغانستان باید پس از پایان ماموریت نیروهای ناتو که در کنفرانس لندن، مدت این ماموریت پنج سال در نظر گرفته شده، توانایی دفاع مستقلانه از افغانستان را پیدا کنند؛ هرچند او گفت احتمال دارد ماموریت نیروهای ناتو در افغانستان نیز بیش از پنج سال تمدید شود.

آقای وردک گفت بزودی افغانستان توافق نامه استراتژیک دراز مدت را با پیمان آتلانتیک شمالی ناتو امضا خواهد کرد.

در اجلاس کشورهای عضو ناتو در بروکسل، افغانستان یگانه کشوری بود که بدون داشتن عضویت پیمان ناتو، برای نخستین بار در این اجلاس شرکت کرد.

وزیر دفاع افغانستان گفت در اجلاس سران ناتو موضوع امنیت و استقرار ثبات در این کشور، در محور بحث ها قرار داشته است.

پ) ساختار سیاسی :

قوه مجریه

ساختار سیاسی افغانستان ریاست جمهوری است .

بالاترین مقام سیاسی در افغانستان رییس جهمور است که با رای مستقیم مردم به همراه معاون اول و دوم خود برای یک دوره 5 ساله اتنخاب می شود . رئیس جمهور نظر به ماده 61 قانون اساسى وقانون انتخابات، با کسب اکثریت بیش از پنجاه درصد آرای رأی دهنده گان انتخاب میگردد. هرگاه در دور اول هیچ یک از کاندیدان نتواند اکثریت بیش از پنجاه فی صد آرأ را به دست آورد، انتخابات برای دور دوم در ظرف دو هفته از تاریخ اعلام نتایج انتخابات برگزار می گردد و در این دور تنها دو نفر از کاندیدانی که بیشترین آرأ را در دور اول به دست آورده اند، شرکت می نمایند. در دور دوم انتخابات، کاندیدی که اکثریت آرأ را کسب کند، رئیس جمهور شناخته می شود.

قسمیکه در ماده 64 قانون اساسى جمهوری اسلامی تصریح گردیده، رئیس جمهور دارای صلاحیتها و وظایف ذیل می باشد:

• مراقبت از اجرای قانون اساسی؛
• تعیین خطوط اساسی سیاست کشور به تصویب شورای ملی؛
• قیادت اعلای قوای مسلح افغانستان؛
• افتتاح اجلاس شورای ملی ولویه جرگه؛
• تعیین وزرا، لوی سارنوال
• رئیس بانک مرکزی
• رئیس امنیت ملی
• رئیس واعضای ستره محکمه به تأیید ولسی جرگه
• توشیح قوانین و فرامین تقنینی
• انتخاب 3/1 افراد مجلس سنا
• اعلام جنگ و یا صلح دعوت
• تشکیل لویی جرگه و انتخاب نفرات انتصابی آن
• انتخاب افراد کمسیون مستقل انتخابات و...

وظایف معاونت های رئیس جمهور

وظایف این دو معاون بذل مساعدت به رئیس جمهور دراجرای وظایف شان میباشد. معاون اول همچنان وظایف رئیس جمهور را در صورت استعفأ، فوت ویا مؤاخذه وى پیش میبرد. در چنین حالات، درظرف سه ماه انتخابات جدید برگزار خواهد شد وهر دو معاونین ریاست جمهوری میتوانند.

 عطاالله باباپور
مرجع : تبیان
کد مطلب : ۳۷۲۳۲۰
ارسال نظر
نام شما

آدرس ايميل شما
نظر شما

منتخب
پیشنهاد ما