Ölmüş vicdan

Allahın adı ilə
Uzun zamandır ki,əlımə qələm alıb yazmaqda çətinlik çəkirdim.Nədən başlayım ,hansını deyim,hansını yazım?Fikir və düşüncələr,problemlər o qədər çoxdur ki....Problem çox,yazar çox.Kimin hansı niyyətlə yazdığı belə bəlli deyil çox hallarda.
Özümə gəldikdə isə sözün əsil mənasında yazdığım hər bir mövzu qəlbimi dərindən sızıldatdığı üçün yazmaq da ağır gəlir mənə.Elə bu gün də əslində ürəkağrıdan olub diqqət etmədiyimiz problemlərdən birinə toxunmaq istəyirəm.

Hər yerin pisi olduğu kimi yaxşısı da var deyirlər.Həqiqətən də belədir.Amma,nədənsə bizdə gün keçdikcə qəlblər daşlaşır, pislərin sayı birə beş artır.Bir neçə vaxt öncə yaxşı insanlardan birinin təşkilatçılığı ilə uşaq evlərindən birinə ziyarətə getmək qərarına gəldik.Düzü mənimlə bərabər bir neçə gənc xanımın onlara ehsan etməyə heç bir maddi gücü yox idi.Xeyriyyəçi yaşlı xanımın”Ehsan yalnız pulla olmur xanımlar,bu uşaqlar qayğıdan,sevgidən,isti söhbətdən belə məhrumdurlar” deməsi bizi sanki oyatdı.Qərara gəldik ki,onlara mənəvi dəstək olub dərdlərinə şərik olmağa gedək.Allahın lütfü ilə belə də etdik.

Amma,müəyyən səbəblərdən dolayı adını çəkmək istəmədiyim(Adını yazsam az olan xeyriyyə işinə belə yol verməz bu qansızlar) bu uşaq evində gözlərimizlə şahidi olduğumuz bir hadisə damarımda qanımı dondurdu.Belə zamanlarda bu cür məkanlara aparılan qazan-qazan yeməkləri bir dəqiqə belə nəzarətsiz qoymağın mümkün olmadığını eşitmişdim.Elə bu üzdən də körpə və yeniyetmə uşaqları öz əllərimizlə yedirdib içirtdikdən sonra onlarla söhbət etməyə başladıq.Bu məzlumların gözlərində o qədər böyük bir qəm var idi ki,nə mən deyim nə siz eşidin.Biz bir- bir bu uşaqların yatdıqları otaqları gəzib baxmaq istədiyimiz zaman uşaq evinin ən azyaşlısı olan (beş yaşlı oğlanın) tərbiyəçi müəllimə tərəfindən döyülərək əlindən ona ehsan olunmuş meyvə və şirniyyatların zorla alındığının şahidi olduq.

Gözlənilmədən bizi görən müəllimə uşağın başını riyakarcasına tumarlamağa başlayıb icazəsiz otaqlara baxmağa ixtiyarımızın olmadığını deyərərk üstəlik yerə borclu da çıxartdı.Buranın işçiləri ana nəvazişli insanlardan daha çox zindanbanlara bənzəyirdilər.Bəlkə də çoxlarımız ömrünün bir gününü demirəm bircə saatını belə bu qəyyumsuz gözü qəm yüklü uşaqlara sevinc bəxş etməyə ayırmırıq.Hələ atılmış qocalar evini demirəm.Heç vaxt ayırmaq bir yana bu haqda düşünmürük belə.Halbuki,Allah və axirətə etiqadsız cəmiyyətlərdə belə yetim uşaqlar diqqətsiz buraxılmır.Belə mövzularda qərblilər bizdən daha çox müsəlmandırlar təəssüf...

Biz müsəlmanlarsa Qərbdən bir çox” dəyərsiz dəyərləri” mənimsəyib yersiz özümüzü onlara bənzətmək istədiyimiz halda ,belə məsələlərə gəldikdə gen gəzirik.Unuduruq ki,bu kimsəsiz uşaqlar sabahın bir gənci,cəmiyyətin bir üzvüdürlər.Onların bu gün dırnaqarası dövlət himayəsindən çox sənin mənim kimi adi həmsöhbətə ehtiyacı var .Yetimləri doydurub onların təlim-tərbiyəsi ilə düzgün şəkildə məşğul olunsa gələcəkdə onlar günah və cinayətlərə üz tutmazlar.Bu uşaqların çox faizi oğlandırsa cinayətkar,qızdırsa əxlaqsız qadın olur gələcəkdə.
Ölmüş vicdanımıza əl qoyub bircə düşünək.Ata-ana məhəbbətindən məhrum olmuş körpə məhəbbətə ehtiyacını necə ödəməlidir?

“Yetimlərə görə Allahdan qorxun ki,məbada bir gün qarınlarını doydurub bir gün ac saxlayasınız.Məbada siz olan yerdə onlar aradan getsinlər.Çünki,Allahın Peyğəmbərinin (s) belə buyurduğunu eşitmişəm:Kim bir yetimə həyan olsa və onu ehtiyacsiz etsə,yetim malı yeyənə cəhənnəm odunu vacib etdiyi kimi,Allah bu işinə görə cənnəti ona vacib edər.”(Hz.Əli əleyhissalamın vəsiyyətnaməsindən)