روسیه و چین به دنبال ایجاد محوری مشترک

به گزارش اسلام تایمز، دیدار اخیر «ژی جین پینگ» و «ولادیمیر پوتین» روسای چین و روسیه با یکدیگر در مسکو اهمیت فزاینده عملکرد چین و روسیه را در بازطراحی ژئوپلتیکی و اقتصادی منطقه اوراسیا بیش از همیشه مطرح نموده است. گرچه رسانه‌ها بیشتر به حضور رییس‌جمهور چین در رژه جشن پیروزی روسیه بر آلمان نازی متمرکز بودند اما نقطه ثقل دیدار جین پینگ و پوتین، تلاش برای افزایش راهکارهای موجود به منظور مشارکت های دوجانبه اقتصادی محسوب می‌شود. این همکاری بیش از آنکه در بخش‌های نظامی یا سیاسی باشد درحوزه اقتصادی خواهد بود.

راشا دایرکت در گزارشی به قلم «لاریسا اسمیرنوا» نوشت: «یکی از دو توافقنامه امضا شده توسط مسکو و پکن، قراردادی است که بر اساس آن دو طرف متعهد به همکاری حتی با شیوه ای کلی در زمینه تشکیل اتحادیه اقتصادی اوراسیا به رهبری روسیه و همچنین ساخت جاده ابریشم جدید با مدیریت چین می شوند.

پیشتر کارشناسان از تهدید احتمال رویارویی دو قدرت چین و روسیه هشدار می دادند. از 28 مارس 2015 که پکن طرح راهبردی "یک کمربند، یک جاده" را به منظور اتصال آسانتر میان آسیا، اروپا، آفریقا از طریق توسعه زیرساختی و حمل و نقلی در منطقه اوراسیا مطرح نمود، اصطلاحاتی نظیر برد_برد، منافع مشترک و شمولیت بیشتر توسط مقامات چینی استفاده می‌شود.»

در ادامه این گزارش آمده است: «در بخشی از این توافقنامه به نتایج اقتصادی مشترک برای مسکو و پکن در این طرح اشاره شده است. قزاقستان و بلاروس دو عضو دیگر اتحادیه اقتصادی اوراسیا هستند که جین پینگ پس از مسکو، با مقامات آنها نیز دیدار و رایزنی کرد. همکاری در امور مالی و بانکی و همچنین سرمایه گذاری های دوجانبه حدود 38 درصد (اصلی ترین بخش) این توافقنامه را به خود اختصاص داده است.

بر این اساس، دو طرف متعهد شدند که تا سال 2020 نرخ روابط تجاری خود را تا 200 میلیارد دلار افزایش داده؛ در چنین شرایطی دادوستد مالی فی مابین بطور متوسط باید نسبت به زمان کنونی سالانه 13 برابر صعود داشته باشد. همکاری در زمینه های صنعتی نیز مشمول این توافق نامه می باشد.»

نویسنده با تاکید بر اهداف ژئوپلتیکی مسکو و پکن در دیدار با یکدیگر خاطرنشان کرد: «نمی‌توان روابط روسیه و چین را تنها از منظر محوری آسیایی مشاهده کرد. باتوجه به اینکه روسیه هم اکنون با تحریم‌های غربی بدلیل حضور در بحران اوکراین مواجه بوده، ناچار است که به پکن بعنوان شریک تکیه کند. در حقیقت آنچه روسیه و چین را به یکدیگر نزدیک کرده، این است که هر دوی آنها از محور سنتی غرب در الگوی توسعه بین‌المللی ناخرسند بوده و برای تغییر آن مبارزه می‌کنند.

برای روس‌ها، برخورداری از موقعیت برابر حقی طبیعی به شمار می‌آید. نظریه آنها که برگرفته از تئوری برابری خواهی غربی است، اظهار میدارد که برابری عملکرد نیازی به ابزار توجیهی مانند پایه اقتصادی قوی یا دولت دموکراتیک ندارد. بنابراین عملکرد روسیه ای که حداقل در بخشی از تاریخ بعنوان ابرقدرت مطرح بوده، در بطن مباحث سیاسی غرب قرار دارد.»

راشا دایرکت افزود: «رهبران روسی و شخص پوتین در اسنادی که به تازگی تحت عنوان "رییس جمهور" منتشر شده، مکررا تاکید می کنند که مسکو جنگ سرد را داوطلبانه و نه تحت فشار غرب تمام کرد. آنها (غربی ها) انتظار داشتند که پس از رفع موانع ایدئولوژیک _ که در اتحاد جماهیر شوروی ترویج داده شده بود_ روسیه بطور اتوماتیک به جامعه غرب پیوند بخورد. بنابراین مسائلی نظیر حضور نیروهای ناتو در مرزهای روسیه و یا لزوم صدور روادید برای اتباع روسی برای سغپفر به کشورهای غربی به شکاف هایی عمیق در روابط روسیه با غرب بدل شد.

از منظر پکن نیز برخورداری از وضعیت برابر حق مسلم چین محسوب می شود. این کشور آمادگی خود برای اثبات توانمندی در سهم خواهی مساوی قدرت را با تاکید بر توان اقتصادی اش اعلام کرده است. بهبود وضعیت آموزش و پرورش نسبت به جمعیت کنونی کشور، ترویج رفتارهای برتر اجتماعی و تلاش برای تقویت نقش قانون از جمله این توانمندی ها به شمار می آید. در عرصه سیاست نیز پکن رویکردی محتاطانه در دستور کار خود دارد.»

در انتهای این گزارش آمده است: «با وجود تفاوت های دیدگاهی میان روسیه و چین، این دو کشور تصمیم گرفته اند که در کنار روابط عمودی با غرب، به روابط افقی فی مابین خود و با دیگر کشورهای نوظهور و همسایه نیز نیاز دارند. بدلیل فقدان روابط میان این دو اقتصاد و ارتباط صرف با غرب، نقش پکن و مسکو در مرحله بسیار کمتر از ایده آل هایشان مسکوت باقی مانده که از جمله آنها می توان به نقش تامین کنندگی منابع سوختی طبیعی برای روسیه و نقش تامین نیروی کار ارزان قیمت برای چین اشاره کرد.»