«لاتاری» و یأس اجتماعی در آمریکا

از آنجایی که قرعه کشی چهارشنبه گذشته هیچ برنده ای نداشت، جک پات مربوط به لاتاری پاوربال آمریکا 800 میلیون دلار به جیب زد. در دور فعلی که از دوم دسامبر آغاز شده، بیشتر از 431 میلیون بلیت به فروش رفته است، رقمی که بسیار بیشتر از جمعیت آمریکاست.

به کنج هر فروشگاهی در آمریکا که سر بزنید، کارگرانی را از هر سن و نژاد خواهید دید که در صف خرید بلیت لاتاری ایستاده اند. در دور فعلی صف ها طولانی تر از همیشه شده اند. آمریکاییان درهر سال بیشتر از 70 میلیارد دلار را صرف خرید بلیت لاتاری می کنند. در ویرجینیای غربی که دومین ایالت فقیر آمریکاست، هر فرد به طور میانگین در هر سال 658/46 دلار را صرف خرید این بلیت ها می کند.

بازیگران پاوربال بعد از خرید بلیت های خود، شش شماره تصادفی را انتخاب می کنند و درصد خاصی از فروش نیز نصیب جک پات می شود. اگر بلیت برنده به فروش نرفته باشد، جک پات به دور بعدی منتقل می شود.

مبلغ کل لاتاری های ملی مگا میلیونز و پاوربال در سال گذشته رشد داشته است. جک پات در سال جاری، رکورد 656.5 میلیون دلاری سال 2012، پرداخت 390 میلیون دلاری سال 2007 و جایزه 363 میلیون دلاری سال 2000 را پشت سرگذاشته است.

دمکرات ها و جمهوریخواهان به یکسان، برنامه های قمار ایالتی مثل پاوربال را به عنوان راه حلی برای جبران کسری بودجه ایالتی تبلیغ کرده اند، در حالی که مالیات شرکت ها و افراد ثروتمند را کاهش داده و از حجم برنامه های رفاه اجتماعی کاسته اند. از منظر درآمدهای دولتی، لاتاری ها و کازینوها چیزی جز یک در پشتی برای فرار مالیاتی نیستند که پول فقرا را می مکند و به فلاکت اجتماعی دامن می زنند.

رونق لاتاری ها پدیده ای جهانی است. فروش لاتاری ها به دنبال رشد 4.9 درصدی در سال 2013 ، در سال 2014 ، 9.9 درصد رشد داشته است.

کیت سوینی استاد روانشناسی اشاره کرده است که فروش لاتاری ها وقتی رشد پیدا می کند که مردم احساس می کنند روی زندگی خود، به خصوص روی وضعیت اقتصادی شان کنترلی ندارند. سوینی می گوید: «احساس کنترل داشتن بر زندگی، نقش بسیار مهمی در سلامت روانی دارد.»

دلایل کافی برای اینکه کارگران آمریکایی احساس کنند هیچ کنترلی روی زندگی شان ندارند وجود دارد. طبق مطالعه جدیدی که سایت بانکریت انجام داده، بالغ بر نیمی از آمریکاییان پول نقد کافی برای تامین هزینه های غیرمنتظره 500 دلاری یا بیشتر را ندارند؛ یعنی پولی تقریبا هم اندازه قیمت دو جفت تایر مرغوب.

حدود 62 درصد آمریکاییان پس اندازی کمتر از هزار دلار دارند و 21 درصد آنها اصلا پس اندازی ندارند. اکثر آمریکاییان یا گرفتار یک شرایط اضطراری پزشکی اند یا یک دوره بیکاری در نتیجه فروپاشی مالی.

با تمام حرف هایی که کاخ سفید درباره «بهبودی اقتصادی» زده، وضعیت مالی واقعی اکثر خانوارهای آمریکایی بسیار وخیم تر از وضعیت قبل از بحران و رکود مالی سال 2008 است. بر اساس مطالعه ای که مرکز تحقیقات پیو انجام داده، تا سال 2013 آمریکاییان تقریبا 40 درصد فقیرتر از سال 2007 شده اند. در حالی که سهم بزرگی از افول ثروت خانوارها را باید در فروپاشی حباب مسکن جستجو کرد، کاهش دستمزدها و بیکاری دسته جمعی مزمن نیز نقش مهمی در ایجاد این وضعیت داشته اند.

بر اساس تازه ترین مطالعه بانک مرکزی درمورد هزینه های مصرف کننده، درآمد سالانه یک خانواده متوسط آمریکایی در شش سال بین 2007 تا 2013 افتی شدید و معادل 12 درصدی داشته است. سهم بزرگی از این افول در طول به اصطلاح بهبودی اقتصادی صورت گرفته که دولت اوباما همواره بر آن اصرار داشته است.

آمریکا علاوه بر فقیرتر شدن، از نظر اقتصادی بیشتر قطب بندی شده است. بر اساس مطالعه دیگری که پیو انجام داده، برای اولین بار بعد از بیشتر از چهار دهه «خانوارهای دارای درآمد متوسط» دیگر اکثریت جامعه آمریکا را تشکیل نمی دهند. پیو یافته های خود را «چرخشی جمعیتی می نامد که می تواند هشدار دهنده یک نقطه عطف درجامعه آمریکا باشد.»

یو اس ای تودی با اشاره به جک پات ماه جاری پاوربال، این پرسش را مطرح کرد: «آیا لاتاری رؤیای آمریکایی جدید است؟» این نکته بیشتر از آنچه که نویسندگان این مطلب مد نظر داشته اند برای وضعیت فعلی جامعه آمریکا صدق می کند. هرچه می گذرد برای کارگران آمریکایی دستیابی به «رؤیای آمریکایی» یک شغل ثابت و داشتن یک خانه، بیشتر از پیش غیرقابل تحقق می شود.

به دنبال بیش از 10 میلیون ضبط خانه در طول بحران مالی، نرخ تملک خانه در آمریکا به پایین ترین سطح خود در طول دو دهه رسیده و برای خانوارهای جوان، نرخ مالیکت خانه در پایین ترین حد خود از دهه 1960 به بعد قرار دارد.

برای ده ها میلیون آمریکایی فقیر و بیشتر از 100 میلیون نفری که در آستانه فقر قرار دارند، رؤیای برنده شدن لاتاری جای خود را به «رؤیای آمریکایی» داشتن یک زندگی مناسب داده است. بلیت لاتاری فرصتی برای گریز به جهانی خیالی است که در آن پول یک نگرانی دائمی و آزاردهنده نیست، دنیایی که آنها دیگر در مشاغل کم دستمزد مورد اهانت و زورگویی رؤسای خود قرار نمی گیرند. همانطور که بالزاک به خوبی توصیف کرده، لاتاری «افیون فقراست.»

این شرایط اجتماعی طاقت فرساست است که توده های مردم را وا می دارد تسکین خاطر را در یک بلیت لاتاری جستجو کنند، شرایطی که در غیر این صورت آنها را به سمت تلاش های انقلابی سوق خواهد داد.


نوشته: آندره دیمون[1]
ترجمه: محمود سبزواری

منبع: https://www.wsws.org/en/articles/2016/01/09/pers-j09.html

[1] . Andre Damonنویسنده و فعال اجتماعی