هجوم ناجوانمردانه اپوزیسیون ونزوئلا به «مادورو»

در شرایطی که آمریکا با استفاده ابزاری از نام لیبرالیسم، اندیشه‌های امپریالیسمی خود را به منطقه آمریکای لاتین القاء و خواهان هژمونی صد درصدی خود برای سیطره بر آن منطقه و سرزمینی همچون ونزوئلاست، راهی به جز همدلی قوای اجرایی، قضایی و پارلمان آن دیار برای حل مشکلات مردم باقی نخواهد ماند.

پس از مرگ مشکوک «هوگو چاوز» رئیس جمهور فقید ونزوئلا در پنجم مارس 2013 ( 15 اسفند ماه 1391 )، وارثان وی فاتحان انتخابات ریاست جمهوری چهاردهم آوریل همان سال لقب، مسئول اسبق دستگاه دیپلماسی ونزوئلا در دولت وی «نیکلاس مادورو» گوی سبقت را از «انریکه کاپریلس» رهبر مخالفان ربود.

وجود اختلاف 1.83 درصدی در این انتخابات، کاندیدای مغلوب را بر آن داشت تا انگشت اتهام را به بهانه تقلّب به سمت برگزار کنندگان انتخابات نشانه رفته و طرفداران خود را با حمایت دست‌های خارجی همچون آمریکا تحریک کرده و اعتراضات خشونت باری را به وجود آوردند و باعث خسارت‌های جبران ناپذیری به این کشور شوند و برای در تنگنا گذاشتن «نیکلاس مادورو» رئیس جمهور مشروع و قانونی ونزوئلا مشکلات اجتماعی و اقتصادی زیادی را به بار آوردند.

اتخاذ دیپلماسی عمومی و تشویق مشارکت دیگر کشورهای آمریکای لاتین در توافقنامه تجارت اقیانوس آرام به منظور تضعیف اتحادیه مرکوسور توسط آمریکا، بروز نوسانات سینوسی در اقتصاد چین به عنوان یکی از ارکان تعاملات تجاری طرف ونزوئلا در کنار افت شدید قیمت جهانی نفت به موازات نقش کلیدی همسایه معاندی همچون کلمبیا که از طریق مرزهای مشترکش همچون معبر و کریدوری سالانه مسیر مهاجرت 15 هزار تن کلمبیایی را به ونزوئلا فراهم، ضمن وارد نمودن خسارت حداقل دو میلیارد دلاری به اقتصاد ونزوئلا؛ نقش فعالی را بابت تسهیل خروج 30 درصدی مواد غذایی و 40 درصدی دارائی‌های ونزوئلا به خارج از آن کشور عهده دار بوده است.

در کنار دهها دلیل مشابه فرصتی را نصیب اپوزیسیون داخلی ونزوئلا در نهصد و هفتادو نهمین روز انتخاب رئیس جمهور قانونی ونزوئلا کرد که توانست بنا به گفته «مادورو» با تطمیع، تهدید به کشتار در بعضی از حوزه های انتخاباتی در انتخابات ششم دسامبر (چهاردهم آذر ماه سال جاری ) با کسب 112 کرسی از 167 کرسی مجلس و بُرد 63 درصدی اصطلاحاً نتیجه بازی انتخابات را درآورده، سپس به استناد مفادی از قانون اساسی سرمست از پیروزی، تصویر چهره کاریزمای انقلاب بولیواری را در مجلس به زیر کشیده ضمن هماورد طلبی، زمزمه برگزاری رفراندوم مشروعیت رئیس جمهور را سر دهد.

مرور اتفاقات جاری آن منطقه از جمله نشست اخیر «ماکری» رئیس جمهور جدید آرژانتین با نخست وزیر انگلیس «دیوید کامرون»، «نتانیاهو»، «جو بایدن» و ملاقات اوایل سال جاری میلادی «خوزه مانوئل سانتوز با باراک اوباما در خصوص تحولات آن منطقه، اخراج خبرنگاران و دستگیری میلاگرو سالا رهبر جنبش اجتماعی توپاک آمارو در آرژانتین، گوش نواز شدن اظهارنظرها و دخالت‌های بی حد و حصر مقامات ایالات متحده، اسپانیا ، کلمبیا ، آرژانتین و ... ، در مسائل داخلی ونزوئلا همه و همه نشان از آن دارد که اجماع منطقه‌ای به سرکردگی استکبار جهانی خواهان بازگشت راستگرایان به حیات خلوت ایالات متحده می‌باشد، امری که رئیس جمهور بولیوی اوو مورالس در روزهای گذشته از آن با نام خوابی آشفته نام برده بود.

در حال حاضر و در حالیکه مادورو هزارمین روز مبارزه سخت و نفسگیرش را با دشمنانش سپری و حتی شاهد عدم یکرنگی یاران غار مرحوم چاوز به جهت قرابت با ایالات متحده و نصب پرچم آن کشور در هاوانا با خویش می باشد، باید برای ایجاد شرایط ویژه اقتصادی بی‌خیال مارادونای رقیب شده و به غضنفرهایی اندیشیده و دست و پنجه نرم نماید که نان خود را در مخالف خوانی‌ها جستجو و صراحتاً رئیس مجلس فعلی منتسب به اپوزیسیون نغمه وعده سرنگونی اش را سر می‌دهند.

آنانکه از دور دستی بر آتش داشته و شرایط آن کشور را رصد می‌کنند نیک می‌دانند که علیرغم تمام عوام فریبی‌ها، شکاف داخلی و اختلاف میان رهبران اپوزیسیون در ونزوئلا به هیچ عنوان غیر قابل کتمان نبوده و می‌تواند برگ برنده‌ای در دستان دولت حاکم قرار گیرد؛ مشاجرات لفظی پدر لئوپولدو لوپز مرد شماره دو اپوزیسیون با نمایندگان رهبر اصلی مخالفان انریکه کاپریلس تاجر صهیونیست ساکن فصلی ینگه دنیا آنهم پس از طی ساعات اولیه برگزاری انتخابات ششم دسامبر از یک سو ، مجادلات و سهم خواهی‌های زمان انتخاب ریاست مجلس توسط نمایندگان اداره اتحاد دمکراتیک ( MUD ) و جلوس راموس آلوپ به جای خولیو بورخس از سوی دیگر، گواهی بر این مدعاست.

در شرایطی که ایالات متحده با استفاده ابزاری از نام لیبرالیسم، اندیشه های امپریالیسمی خود را به منطقه آمریکای لاتین القاء و خواهان هژمونی بی‌چون و چرای خود بر ای سیطره بر آن سرزمین می‌باشد، به راستی آیا تورم 250 درصدی موجود به انضمام کسری مالی 20 درصدی از تولید داخلی و ... ونزوئلا که محصول خیانت آشکار اپوزیسیون خائن این کشور است، راهی جز همدلی قوای اجرایی، قضایی، مقننه و ... ، برای مرتفع کردن مشکلات عدیده و خودساخته که البته بخشی از آن هم به سوء مدیریت دستگاه های اجرایی است باقی نمی‌گذارد.

رضا عرب‌نیا/ کارشناس آمریکای لاتین