این مقاله درصدد است تا دیپلماسی عمومی ترکیه و ایران را در عراق و سوریه پس از تحولات این کشورها بررسی کند. ایران و ترکیه به­ عنوان دو قدرت تأثیرگذار بر تحولات خاورمیانه، می ­کوشند طبق ماهیت دولت­ها، اهداف و خط‌ مشی‌های خود دیپلماسی عمومی­شان را در عراق و سوریه پیش ببرند. پرسش اصلی مقاله این است که دیپلماسی عمومی ایران و ترکیه در عراق و سوریه بر چه مؤلفه‌هایی استوار است؟ تحولات جدید در این کشورها چه تأثیری بر دیپلماسی عمومی ایران و ترکیه داشته است؟ در پاسخ به این پرسش، فرضیه مقاله این است که دو کشور در رقابت منطقه­ ای خود از دیپلماسی عمومی و قدرت نرم در کنار قدرت سخت خود استفاده می­ کنند تا بتوانند نفوذ و هژمونی منطقه‌ای خود را تثبیت و تقویت کنند. دو کشور از فرصت­ها و امکانات مناسب و متفاوتی برای بهره ­گیری از دیپلماسی عمومی در عراق و سوریه برخوردار هستند، اما موفقیت نسبی ایران و ترکیه بستگی به استراتژی دو کشور دارد و این موفقیت­ ها و ناکامی­ ها همیشه و در همه زمینه ­ها نیست. در این مقاله از روش کیفی با رویکرد توصیفی- تحلیلی استفاده شده است و ابزار گردآوری اطلاعات از نوع اسنادی- کتابخانه­ ای است. مبنای تحلیل مؤلفان، منابع نظری و تجربی صاحب­ نظران منطقه­ ای و مطالعات و پژوهش­ های مؤلفان است.

نشریه مطالعات سیاسی جهان اسلام - دوره 4، شماره 2، تابستان 1394.

برای مشاهده کامل مقاله کلیک کنید.

اسلام تايمز