به گزارش اسلام تایمز، در پانزدهم ماه مى‏ سال 1948 (26 اردیبهشت 1327) حادثه‏اى در تاریخ فلسطین روى داد که یوم النکبه (روز نکبت) نام گرفت؛ از نظر فلسطینى‏ها این روز یادآور روزهاى تلخ یعنى اشغال سرزمین‏شان و مصادره اراضى و اولین موج آوارگى و اخراج بیش از 800 هزار فلسطینى از خانه و کاشانه‏شان است.

یوم النکبه چیست؟ «نکبه» کلمه عربى و به معناى مصیبت است؛ یوم النکبه یا روز نکبت، اصطلاحى است که اشاره به جنگ رژیم صهیونیستی و فلسطین در سال 1948 دارد که در نتیجه آن، هزاران فلسطینى به اجبار ترک وطن کردند و آواره سرزمین‏هاى دیگر شدند، به عبارت دیگر، اشاره به روز نکبتى دارد که در آن روز، رژیم صهیونیستی تاسیس شد. هر ساله در روز پانزدهم ماه مى، فلسطینی‌ها با برگزارى تظاهرات و تجمعات اعتراضى، از سالگرد این رویداد به عنوان سالگرد نکبت یاد مى‏کنند. در جریان درگیرى سال 1948 که سرانجام به تأسیس رژیم جعلی اسرائیل انجامید بیش از هشتصد هزار فلسطینى آواره شدند.

بعد از گذشت 68 سال از موجودیت رژیم صهیونیستى و اشغال سرزمین‏هاى اشغالى شمار آوارگان به 4 میلیون نفر رسیده که همچنان بیشتر این آوارگان در اردوگاه‌هایى در کرانه باخترى، نوار غزه و دیگر کشورهاى همسایه عربى زندگى مى‏کنند.

تاریخچه اشغال‏

گرچه رژیم صهیونیستى در 1327 تنها یک روز پس از خروج آخرین سرباز انگلیسى از فلسطین تشکیل شد، اما این اقدام زمینه‏ها و ریشه‏هایى داشت که به گذشته‏ها و افکار نامقدس باز مى‏گشت. زمینه‏سازى براى تشکیل این رژیم به نیم قرن قبل از روز اعلام تشکیل این رژیم یا روز نکبت باز مى‏گردد. پس از برپایى نخستین کنگره صهیونیسم در سال 1865 ش در شهر بال سوئیس و تصویب تشکیل دولت یهود در سرزمین فلسطین، مهاجرت صهیونیست‏ها به این سرزمین تحت حمایت استعمار انگلیس توسط سازمان جهانى صهیونیسم آغاز گردید. چهار سال پس از این تاریخ سازمان جهانى صهیونیسم با هدف تسریع در روند مهاجرت یهودیان، شرکتى تحت عنوان صندوق ملى یهود تشکیل داد تا براى سکنى‏گزیدن یهودیان مهاجر در فلسطین زمین بخرد.

زمین‌هاى خریدارى شده توسط این صندوق به عنوان دارایى غیر قابل انتقال مردم یهود محسوب مى‏شد. پس از پایان جنگ جهانى اول، مهاجران یهودى به سمت فلسطین روانه شدند. در این تاریخ آژانس یهود براى هماهنگ‏سازى و تسریع در روند مهاجرت یهودیان تشکیل شد. با روى کار آمدن هیتلر در آلمان، نازیسم بهانه‏اى شد تا روند مهاجرت یهودیان به فلسطین شدت یابد به گونه‏اى که شمار یهودیان ساکن در فلسطین به بیش از 650 هزار نفر در سال 1327 رسید این در حالى بود که تنها 12 درصد از خاک اشغالى فلسطین در تصرف یهودیان بود.

از این زمان به بعد با حمایت علنى استعمار انگلیس خشونت برنامه‏ریزى شده صهیونیسم با هدف فرارى دادن فلسطینى‏ها و اسکان یهودیان مهاجر آغاز گردید. جنبش عزالدین قسام در این دوران آغاز شد اما توسط انگلیسى‏ها سرکوب شد. در سال 1326 سازمان ملل که تازه توسط طرف‏هاى پیروز جنگ جهانى ‏تشکیل شده بود و کاملا دراختیار آنان قرار داشت قطعنامه‏اى صادر کرد و سرزمین فلسطین را به دو بخش یهودى و فلسطینى تقسیم کرد. بلافاصله پس از صدور قطعنامه 181، کشتارهاى خونین گروه‌هاى ترور صهیونیستى آغاز شد.

از سال 1326 تا اردیبهشت 1327 چند کشتار وسیع از جمله بلده الشیخ، سعسع ،الجلیل، قطار قاهره، حیفا، دیر یاسین و ناصرالدین توسط گروههاى ترور صهیونیستى هاگانا اشترون انجام گرفت که در این قتل‏عام‏ها هزاران فلسطینى اعم از مرد و زن و پیر و جوان کشته شدند و صدها هزار نفر از ساکنان بى‏پناه فلسطینى مجبور به رها کردن خانه و کاشانه خود شدند. تنها در کشتار دیریاسین که توسط دو گروه ایرگون و اشترون انجام شد 254 تن از افراد غیر نظامى کشته شدند. ... و سرانجام در چهاردهم ماه مى میلادى انگلستان استعمارگر از حضور خود در فلسطین چشم پوشید و همزمان با خروج کمیسر عالى انگلیس از فلسطین، صهیونیست‏ها به سرکردگى «دیوید بن گوریون» موجودیت رژیم غاصب و جعلى صهیونیستى را با نام اسرائیل اعلام کردند و ساعت‏ها بعد از این اقدام آمریکا و شوروى سابق این رژیم را به رسمیت شناختند و آژانس یهود نیز از قطعنامه 181 سازمان ملل متحد به عنوان سند شناسایى این رژیم نام برد.

در واقع تنها نمى‏توان صهیونیست‏ها را عامل توطئه اشغال و آوارگى ملت فلسطین دانست. بلکه باید این حقیقت را هم در نظر گرفت که اشغال فلسطین نتیجه توطئه‏اى شوم بود که در سال 1897 میلادى در شهر بال سوئیس شروع شد و طى مراحلى با قیمومیت انگلستان بر فلسطین و صدور اعلامیه شوم بالفور در سال 1917 میلادى مقدمات حضور صهیونیست‏ها در فلسطین و واگذارى این سرزمین به آن‏ها فراهم شد تا این که سازمان ملل متحد در تاریخ 29 نوامبر سال 1947 میلادى نزدیک به یک سال قبل از وقوع فاجعه دردناک اشغال فلسطین در سال 1948، قطعنامه شمار 181 خود را در مورد فلسطین صادر کرد و این کشور را میان یهودى‏ها و عرب‏ها تقسیم کرد.

33 کشور از جمله آمریکا و انگلیس و کشورهاى اروپایى به این قطعنامه راى مثبت دادند و 13 کشور به آن راى مخالف و 10 کشور هم راى ممتنع دادند. این زمان بود که توطئه اشغال قلب جهان اسلام توسط مجامع بین‏المللى شکل آشکارترى به خود گرفت و قطعنامه 181 در سازمان ملل مهر تأییدى بود بر وجود یک توطئه جهانى براى اشغال فلسطین و جدا کردن این منطقه مهم و حیاتى از پیکره کشورهاى اسلامى و عربى و واگذارى آن به مهاجران یهودى.

این گونه بود که در آن زمان، سازمان ملل با تصویب این قطعنامه زمینه اشغال فلسطین و آواره شدن میلیون‏ها فلسطینى بى‏گناه را فراهم کرد و عملا پا به عرصه توطئه شوم واگذارى فلسطین به یهودیان گذاشت. جالب این که در آن زمان حتى خود صهیونیست‏ها با این قطعنامه مخالفت کردند، علت مخالفت آن‏ها با این قطعنامه به زیاده‏خواهى صهیونیست‏ها باز مى‏گشت. آن‏ها معتقد بودند که پس از تصویب این قطعنامه تنها صاحب نزدیک به نیمى از مساحت فلسطین مى‏شوند در حالى که به دنبال کل فلسطین بودند تا از آن پلى براى تحقق رویاى دیرینه صهیونیسم یعنى تشکیل «اسرائیل بزرگ» از نیل تا فرات بسازند. این گونه بود که درست نزدیک به یک سال بعد از این قطعنامه، فلسطین بطور کامل به اشغال صهیونیست‏ها در آمد و فاجعه آوارگى و بى‏خانمانى ملتى در تاریخ نوین که شعار دمکراسى و آزادیخواهى را سر مى‏دهد، شکل گرفت که مجامع جهانى، سازمان ملل، کشورهاى اروپایى و غربى در این جنایت شریک صهیونیست‏ها بودند.

در این میان، سهل‌انگاری کشورهاى عربى و اسلامى بر کسى پوشیده نیست و همه واقفند که اگر سستى و ضعف و چند دستگى کشورهاى عربى نبود، ما اکنون شاهد دردناک‏ترین واقعه تاریخ یعنى مسئله فلسطین نبودیم و آوارگى این ملت مظلوم را نظاره‌گر نبودیم. تهدیدات فراروى رژیم صهیونیستى‏ از آنجا که مقوله امنیت با هستى و بقاى رژیم اشغالگر اسراییل مترادف است لذا تمام امکانات داخلى و خارجى‏اسراییل براى حفظ امنیت ملى بسیج شده و روند امنیت ملى و عوامل ذاتى آن پیوسته در حال تغییر، تحول و ارتقا یافتن است.

تهدیدات امنیتی مورد توجه رژیم صهیونیستی

تهدیدات امنیتى علیه رژیم صهیونیستی را می‌توان در عنوان‏هاى زیر مورد بررسى قرار داد: تهدیدات ناشى از عدم مشروعیت‏ بعد از گذشت 68 سال اسراییل به دلیل ماهیت اشغالگر خود همچنان از سوى اغلب کشورهاى منطقه خاورمیانه مورد تحریم و عدم شناسایى مى‏باشد و به همین دلیل یافتن هم‏پیمانان وفادار در منطقه در راس سیاست خارجى این رژیم قرار دارد. تهدیدات ناشى از موقعیت ژئوپلتیک‏ امنیت ملى رژیم غاصب اسراییل تحت تاثیر منفى عامل جغرافیاى سیاسى قرار گرفته است. فقدان عمق استراتژیک قابل قبول براى رژیم صهیونیستی به عنوان یک آسیب‏پذیرى استراتژیک مطرح است. قلمرو محدود اراضى اشغالى و انزواى جغرافیایى از دیگر مسایل ژئوپلیتیکى است که رژیم صهیونیستی همواره با آن مواجه بوده و استراتژى‏هاى انتقال جنگ به خارج از اراضى اشغالى و رفتارهاى هجومى اسراییل پس از 62 سال به هیچ روى از بار تهدیدات مذکور نکاسته است.

همزمان شدن یوم‌النکبه امسال با وقوع انتقاضه سوم

یوم‌النکبه امسال (شصت و هشتمین سالگرد) با انتفاضه سوم فلسطین همزمان شده است؛ انتفاضه قدس در پی هتک‌حرمت مرتب نظامیان صهیونیست به مقدسات فلسطینی در ابتدای اکتبر سال گذشته ( 2015) آغاز شد.

تا کنون در این انتفاضه بیش از 200 فلسطینی به شهادت رسیده‌اند و صدها تن دیگر زخمی شده‌اند.

اسلام تايمز