آیا سیستم انتخابات آمریکا دستکاری شده است؟ حتما!

دونالد ترامپ در مناظره یکشنبه در نیوهمپشایر گفت: «به خاطر داشته باشید که این یک سیستم دستکاری شده است. یک انتخابات دستکاری شده است.»

واکنش همراه با بهت این شهر حاکی از این است که این بمب سنگرکوب یکراست به هدف خورده است. همانطور که فرانسوی ها می گویند: «این تنها حقیقتی است که درد دارد.»

اما از چه نظر سیستم دستکاری شده است؟

به ابر رسانه ها نگاه کنید؛ به ستون نویس ها و مفسران نخبه، مطبوعات ملی مسلط و شبکه های ملی و کابلی، به استثنای فاکس. در مدت عمر راقم این سطور چنین ابر متراکمی از انزجار و خصومت نسبت به یک نامزد ریاست جمهوری یک حزب بزرگ وجود نداشته است.

آنها در جواب می گویند: «خب که چه؟ مطبوعات ما آزادند!»

اما در این انتخابات، ابر رسانه ها به عنوان یار اضافی رژیم و بازوی تهاجمی کارزار کلینتون با هدف پایین کشیدن ترامپ خود را وسط انداخته اند .

نیم قرن پیش تئودور وایت از قدرت و سوگیری «مطبوعات مخالف» نوشت که در پی پایین کشیدن ریچارد نیکسون بودند. او نوشت: «قدرت مطبوعات در آمریکا قدرتی بی حد و حصر است. این مطبوعات هستند که دستور کار مباحث عمومی را تعیین می کنند و این قدرت فراگیر را با هیچ قانونی نمی توان مهار کرد. این مطبوعات هستند که تعیین می کنند مردم درباره چه سخن بگویند و فکر کنند؛ اقتداری که در کشورهای دیگر خودکامگان، احزاب و صاحب منصبان برای خود قائل هستند.»

روز یکشنبه نوت کینگریچ در برنامه «این هفته» شبکه ای بی سی گفت که بدون یک تهاجم یکجانبه و بی امانی که از سوی رسانه های خبری شاهدیم، ترامپ خواهد توانست با اختلاف 15 درصد آرا هیلاری را شکست دهد.»

در این یک مورد حق با نوت است.

با تمام احترامی که برای هری رید و نانسی پلوسی به عنوان مخالف قائلم، آنها توان سهمگینی ندارند. ابر رسانه ها این قدرت را دارند تا علیه این آمریکاگرایی مورد نظر ترامپ عمل کنند.

آیا سیستم دستکاری شده است؟ خودتان پاسخ دهید.

به مدت نیم قرن است که دیوان عالی آمریکا به شکلی نظام مند جامعه آمریکا را مسیحیت زدایی کرده، آن را به سمت بی دینی کشانده و سقط جنین و ازدواج همجنسگرایان را حقی مبتنی بر قانون اساسی اعلام کرده است.

این قضات غیرمنتخب چنین حقی را برای تحمیل دیدگاه ها و ارزش های خود بر ما و بازسازی آمریکا بر اساس تصویر سکولاریستی که خود در ذهن دارند از کجا آورده اند؟ نقش این دیوان عالی در قانون اساسی به راستی این بوده است؟

در کشوری که پدران موسس به عنوان یک جمهوری دمکراتیک پدید آوردند، چگونه ما از این خودکامگی قضایی قدرقدرت سردرآورده ایم ؟

بیش از 11 میلیون مهاجر غیرقانونی در آمریکا حضور دارند و میلیون ها تن دیگر نیز پیوسته به آنها اضافه می شوند. با این حال دولت مداوما از اجرا و صیانت از قوانین مهاجرتی در ایالات متحده خودداری می کند.

چرا آن آمریکاییانی که این کشور را نیاکانشان پدید آورده اند، برای آن جنگیده اند و خون و جان داده اند تا آن را حفظ کنند، نباید باور داشته باشند که مالکیت آنها و فرزندانشان بر کشوری که مرده ریگ آنها به شمار می آید – آن هم بدون رضایت آنها- سلب شده است؟

مردم این کشور چه وقت رای به این داده اند که آمریکایی که ما در آن بزرگ شده ایم، تا زمانی که آن را در سال 2042 برای فرزندانمان به ارث بگذاریم، به یک کشور جهان سومی تبدیل شود؟

در قانون حقوق مدنی سال 1964 اکثریت نمایندگان کنگره رای به خاتمه دادن به تبعیض علیه مردمان سیاهپوست دادند. ولی ما چه وقت رای دادیم تا از طریق تبعیض مثبت و سایر روش های سهمیه بندی نژادی، تبعیضی فراگیر علیه مردمان سفید پوست به ویژه مردان سفید پوست تحمیل شود؟ حتی در یک ایالت آبی چون کالیفرنیا، رای دهندگان در سراسر این ایالت مکررا رای به نفی تبعیض مثبت داده اند. با این حال این روش ها به شکل سیاست رژیم باقی مانده و در ذات بروکراسی تعبیه شده است.

در سال 2015 در انتخابات مقدماتی حزب دمکرات، جمعیت های پر شور بزرگی برای رای دادن به سناتور سوسیالیست 75 ساله برنی سندرز بسیج شدند.

ما اکنون به لطف ایمیل های افشا شده می دانیم که نه تنها سوپر نمایندگان و کاخ سفید اوباما، بلکه مطبوعات یاریگر و کمیته ملی دمکرات ها برای سلب کردن هر گونه شانس نامزدی از سندرز دست به دست هم داده بودند.

به این ترتیب تقلب صورت گرفت. از سندرز بپرسید که آیا به نظر او سیستم دستکاری شده است یا نه.

اگر یک مسئله وجود داشته باشد که آمریکاییان بر سر آن اتفاق نظر داشته باشند، این است که آنها خواهان مرزهایی امن و خاتمه دادن به سیاست های تجاری ای هستند که مشاغل را به خارج از کشور صادر می کند و دستمزدهای کارگران آمریکایی را به مخاطره می اندازد.

با این حال هیلاری کلینتون در یک سخنرانی خصوصی- که برای او 225 هزار دلار درآمد از محل وجوه پرداختی از سوی بانکداران برزیلی به همراه داشت- تایید کرد که او در رویای «یک بازار مشترک، با تجارت و مرزهای باز» از شهر نوم در آلاسکا تا پاتاگونیاست.

این رویا به معنای پایان آمریکا به عنوان یک کشور منحصر به فرد، مستقل و برخوردار از حق حاکمیت ملی است. اما مطبوعات آمریکایی که بقایشان وابسته به دلارهای تبلیغاتی هنگفت شرکت های چندملیتی است، بیشتر به نوارهای قدیمی دونالد در «نمایش هاوارد استرن» علاقه مندند.

آنطور که اوضاع و احوال فعلی نشان می دهد، به نظر می رسد که در سال 2017 ما احتمالا دولتی خواهیم داشت که هیلاری کلینتون در راس آن قرار دارد و اوپوزیسیونی که پل رایان و میچ مک کانل آن را هدایت می کنند.

آیا این همان چیزی است که مردم امیدش را دارند، برایش تلاش می کنند و در انتخابات های مقدماتی سال 2016 به آن رای دادند؟ یا این دقیقا همان چیزی است که برخلاف آن رای داده اند؟

امکان دارد در نهایت پول های بزرگ و قدرت رسانه های نخبگان تشکیلات و فراملیتی ها غالب شود. و اگر چنین شود آمریکای متوسط- کسانی که بنا به توصیف باراک اوباما به انجیل هایشان، تعصباتشان و سلاح هایشان چنگ می اندازند، آن «نامقبول هایی» که نژادپرست، ضد زن، بیگانه هراسند و بنا بر توصیف هیلاری کلینتون «آمریکا نیستند» و «اصلاح ناپذیرند»- مجبور به پذیرش رژیم جدید خواهند بود.

اما این بدین معنا نیست که آنها باید به این رژیم عشق هم بورزند، آن را دوست داشته باشند یا برایش احترام قائل باشند. چرا که در تحلیل نهایی سیستم دستکاری شده است.

نویسنده: پت بوچانان[1]

ترجمه: هادی سعادت

منبع: http://www.wnd.com/2016/10/is-the-system-rigged-you-betcha/

[1] . Pat Buchanan مشاور ارشد سه رئیس جمهور، دوبار نامزد ریاست جمهوری حزب جمهوریخواه و نامزد ریاست جمهوری حزب ریفرم در سال 2000 بوده است.