چرا رژیم صهیونیستی نمی‌خواست حلب آزاد شود؟

به گزارش اسلام تایمز، "16 هزار رزمنده به جبهه های مقاومت اضافه میشوند اگرحلب آزاد شود"،این عبارت را شاید بتوان یکی از کلیدی ‌ترین و مهمترین‌ تحلیل‌هایی دانست که درخصوص عملیات آزادسازی حلب گفته شد.

کارشناسان نظامی و سیاسی جبهه مقاومت آن روزها و قبل از آزادی حلب این وعده را می دادند که درصورت موفقیت عملیات آزادسازی، 2 اتفاق مهم و به همپیوسته رخ می دهد، اولاینکه 16 هزار نفر از رزمندگان جبهه مقاومت که مسئولیت حفظ محاصره حلب را برای ماه‌های متمادی برعهده داشتند، بند حضور در حلب از پایشان برداشته و آماده اعزام به دیگر جبهه های مبارزه با تکفیریها می شوند و دوم اینکه به تبع این اتفاق و به احتمال زیاد دومینوی آزادسازی مناطق اشغالی درسوریه آغاز می‌شود.

کارشناسان جبهه مقاومت در خصوص آزادشدن نیروهای موجود در حلب می‌گفتند که این 16 هزار نفر احتمالا سه بخش می‌شوند، عده‌ای به رقه میروند، عده‌ای به سوی حماه و حمص حرکت می‌کنند وعده‌ای دیگر نیز برای آزادی فوعه وکفریا به نزدیکی ادلب میروند.

اما به فاصله اندکی بعد از آزادی حلب و به سبب ولوله‌ای که در جمع تکفیری‌ها و حامیان خارجی آنها افتاد، معلوم شد که وعده کارشناسان جبهه مقاومت به هیچ عنوان بیراه نبوده است.

الف: در جریان فتح حلب و پس از قطعی شدن شکست تکفیری‌ها، چندهزارترویستبه همراه تعدادی از خانواده‌های شان در منطقه‌ای بسیارکوچک ازحلب آماده تسلیم شده بودند، توافقات اولیه برای خروج این تروریست‌ها ازحلب آغازشد، اما رزمندگان مقاومت دربزنگاه مهم از خروج تکفیری‌ها ازحلب جلوگیری کردند و برای اجرای فرایند خروج شرط و شروط‌ های مهم و جدیدی مطرح کردند؛ پیشنهاد مستشاران ایرانی برای تروریست‌ها ارسال شد که البته رسیدن این خبر به جمع تکفیری‌ها تشویشی در میانشان به پا کرد و نهایتا باعث ایجاد درگیریهای یه مشد.

شرط مستشاران ایرانیای نبود: "خروج تروریست‌ها از حلب منوط به خروج تعداد مشخصی از افراد تحت محاصره در دوشهرکفوعه وکفریااست".

ب: دو شهرک فوعه وکفریا در شمال‌شرق حلب سوریه دارد با جمعیتی نزدیک به 40 هزارنفر واقع شده است؛ این دو شهرک از هشتم فروردین سال 94 و همزمان با سقوط شهر ادلب توسط تروریست‌ها محاصره شدند و در این مدت هرزمانی که جریان مقاومت در آستانه یک پیروزی بزرگ قرار داشته، تروریست ها از فوعه و کفریا به عنوان یک اهرم فشار استفاده می‌کردند و با بمباران این مناطقه تلاش می‌کردند رزمندگان مقاومت را در نقطه‌ای دیگر از سوریه از ادامه جنگ و عملیات منصرف کنند.

در این مدت همچنین قریب به 4 هزار رزمنده مقاومت در سخت ترین شرایط مسئولیت حراست از این دو شهرک را برعهده دارد، 4 هزار نفری که اگر طی یک فرایند از منطقه خارج شوند و به دیگر نیروهای مقاومت بپیوندند میتوانند پتانسیل بالایی را در اختیار این جبهه قرار دهند.

ج: تروریست‌ها اما اینبار مجبور به قبول شروط مستشاران ایرانی بودندوپس از تقلاهایی از جمله حمله به مقر ارتش سوریه در گذرگاه راموسه در غرب حلب و یا به آتش کشیدن اتوبوس‌های اعزامی به فوعه؛‌ فهمیدند که راهی جز قبول معامله ندارند؛ خروج چندهزار نفر از مردم فوعه و کفریا در قبال خروج تروریست های باقیمانده در حلب.

این در حالی است که مستشاران غربی و فرماندهان تکفیری در ماه‌های گذشته بارها متذکر شده بودند که آزادی حلب میتواند باعث ایجاد نفوذ ودست برتر برای مقاومت درجبهه فوعه وکفریا هم بشود.

با تبادل ساکنان فوعه وکفریا و خروج آنها، قریب به 4 هزار نفر از رزمندگان جبهه مقاومت که در این مدت مسئولیت حضور در این شهرک ها را بر عهده داشتند، به 16 هزار رزمنده‌ای می‌پیوندند که حالا از حضور در حلب معاف شده‌اند و آماده رفتن به دیگر جبهه‌ها هستند. بدین صورت سازمان رزمی با استعدادحدودا 20 هزار نفر تشکیل خواهدداد. رزمندگانی که بعد ازخروج از محاصره همانندتجربه "نبل و الزهرا" به سایر جبهه‌ها تزریق می‌شوند.

د: فوعه و کفریا در این سالها دقیقا دو قُل برعکس نیز در ریف شمالی دمشق و اینبار در جبهه خودی دارد. دو منطقه "مضایا"و"زبدانی با ساکنان تکفیری، در محاصره ارتش و مقاومت قرار دارند. در این مدت هرگاه که بحث مبادله و یا آتش بسی اتفاق می افتاد، تکفیری‌ها در مقابل آتش بس در فوعه و کفریا، مطالبه آتش بس در مضایا و زبدانی را داشتند.

حالا اما با تکمیل خروج نیروهای مستقر در فوعه و کفریا که جزئی از طرح تبادل با تکفیرهای شکست خورده در حلب هستند، این مزیت تکفیری ها از بین رفته و نیروهای مقاومت می‌توانند به سادگی مضایا و زبدانی را تصرف کرده و به دمشق ملحق کنند. این اتفاق می تواند سومین پتانسیل نیروهای مقاومت را از بند حضور در یک منطقه رها کند. با این وصف که اگر خیال ارتش سوریه از ریف شمالی دمشق و دو منطقه یاد شده راحت شود، به سرعت نیروهای مستقر در این مناطق به جنوب دمشق رفته و آماده آزادسازی استان فوق العاده مهم و استراتژیک درعا می‌شوند. درعا همان استانی مرزی سوریه است که از طرفی به اردن و از طرفی به سرزمین های اشغالی فلسطین می‌رسد. بلندی‌های استژیک جولان در این استان واقع است. این استان معبر اصلی ورود تروریستها و لجستیک حمایتی از آنها از مسیر اردن و اسرائیل غاصب است.

مستشاران غربی بویژه صهیونیست‌ها به خوبی می‌دانند که آزادسازی درعا مساوی 2 اتفاق مهم است، اولا بسته شدن مسیرهای حمایت از تروریست‌ها و دوم دسترسی رزمندگان مقاومت به مرزهای فلسطین اشغالی.

*فرشاد گلزاری