سه پیام اصلی کنفرانس امنیتی مونیخ

کنفرانس سالیانه امنیتی مونیخ امسال در حالی برگزار شد که حضور دونالد ترامپ رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا در کاخ سفید بر معادلات و مناسبات میان واشنگتن و متحدان اروپایی آن سایه افکنده بود.سه پیام اصلی کنفرانس امنیتی مونیخ از سوی دیگر، متحدان منطقه ای ایالات متحده آمریکا و در رأس آن ها ترکیه و عربستان سعودی نیز رفتار طبیعی و عاقلانه ای در جریان برگزاری کنفرانس امنیتی مونیخ نداشتند. این موارد، نشان دهنده بروز نوعی آنارشیسم مزمن در میان غرب و مهره های منطقه ای آن است؛ آنارشیسمی که در آینده ای نزدیک شاهد تقویت آن خواهیم بود. در این خصوص لازم است سه پیام اصلی کنفرانس امنیتی مونیخ را مورد توجه قرار داد:

نخستین پیامی که در جریان برگزاری کنفرانس امنیتی مونیخ به جهانیان مخابره شد، وقوع بحران در مناسبات دوجانبه ایالات متحده آمریکا و متحدان اروپایی آن بود. رئیس کنفرانس امنیتی مونیخ سخنان ترامپ مبنی بر استقبال از برگزیت و تشویق دیگر کشورهای اروپایی مبنی بر خروج از این مجموعه را نوعی اعلام جنگ رسمی آمریکا به اروپا دانست.

سه پیام اصلی کنفرانس امنیتی مونیخمقامات اروپایی شرکت کننده در کنفرانس مونیخ نیز نتوانستند نگرانی خود را در خصوص حضور ترامپ در کاخ سفید و رویکرد سلبی واشنگتن نسبت به اروپای واحد، منطقه یورو و ناتو کتمان کنند. از این رو مهم ترین و اصلی ترین پیام برگزاری کنفرانس امنیتی مونیخ، بروز شکاف در جبهه غرب (میان آمریکا و اروپا) است؛ شکافی که حداقل در برهه فعلی نشانه ای دال بر ترمیم آن وجود ندارد.تقابل واشنگتن و کشورهای اروپایی، تقابلی امنیتی، اقتصادی و سیاسی است. این تقابل، در سال ۲۰۱۷ میلادی (سال جاری میلادی) و متعاقب برگزاری انتخابات ریاست جمهوری فرانسه شدّت خواهد گرفت.

ترامپ در این انتخابات حمایت همه جانبه ای از مارین لوپن خواهد کرد. این موضوع برای سران اتحادیه اروپا که حضور لوپن در پاریس را کابوسی برای خود و اتحادیه اروپا می دانند، بسیار سنگین تمام خواهد شد. همچنین ترامپ به حمایت خود از گروه های راست افراطی و ملی گرا در اروپا ادامه خواهد داد؛ موضوعی که بر میزان چالش های موجود میان آمریکا و اروپا خواهد افزود.

دومین پیامی که در جریان برگزاری کنفرانس امنیتی مونیخ به جهانیان مخابره شد، سردرگمی توام با شکست و ناکامی مهره های بی اراده ایالات متحده آمریکا در منطقه است. اظهارات سلبی مقامات عربستان سعودی و ترکیه در قبال ایران و عصبانیت وزرای امور خارجه آن ها هنگام سخنرانی، نشان دهنده هزینه های سختی است که آنکارا و ریاض بابت شکست در منطقه پرداخت کرده اند؛ هزینه هایی که آن ها همچنان باید تا دهه های آتی پرداخت کنند. واقعیت امر این است که مهره های غرب و رژیم صهیونیستی در منطقه روزهای بسیار سختی را سپری می کنند. سوریه، عراق، یمن، بحرین و فلسطین جملگی به نمادها و مکان های شکست و ناکامی دیکتاتورهای ترکیه و عربستان تبدیل شده است. در چنین شرایطی، عصبانیت ریاض و آنکارا نسبت به آنچه در منطقه می گذرد به طور کامل قابل درک است. مولود چاوش اوغلو، وزیر امور خارجه ترکیه، و عادل الجبیر، وزیر امور خارجه عربستان سعودی، حتی قدرت کنترل حداقلی سخنان و رفتارهای خود را در جریان برگزاری کنفرانس مونیخ نداشتند. این عدم تعادل سیاسی و روحی، بازتابی از شکست های سنگین منطقه ای دو حامی بزرگ داعش و جبهه النصره و دیگر گروه های تروریستی، یعنی ریاض و آنکارا، محسوب می شود.

سومین و آخرین پیامی که در جریان کنفرانس امنیتی مونیخ مخابره شد، مربوط به وضعیت جاری در ایالات متحده آمریکاست. آنچه مسلم است، پس از حضور دونالد ترامپ در قدرت، بر شدّت و ضریب آسیب پذیری واشنگتن در عرصه داخلی افزوده شده است. جان مک کین، سناتور مشهور جمهوریخواه آمریکایی، در جریان برگزاری کنفرانس امنیتی مونیخ، از وجود بحران در دولت فعلی امریکا پرده برداشت. مک کین در این کنفرانس تاکید کرد که استعفای مشاور امنیت ملی ترامپ انعکاس مشکلات عمیق دولت جدید آمریکا است. سناتور جمهوریخواه آمریکا در این خصوص تاکید کرد:

"به نظر من مساله فلین به روشنی گویای آن است که دولت جدید آمریکا در بسیاری از ابعاد، دچار بی نظمی است و باید در این زمینه کارهای بسیاری انجام دهد. ترامپ بیانیه صادر می کند و سپس در موقعیت زمانی دیگری خودش را نقض می کند و ما عادت کرده ایم به اینکه ببینیم آنچه که ترامپ انجام می دهد دقیقا مخالف آن چیزی است که او می گوید..."

در نهایت اینکه آشفتگی داخلی در آمریکا، بحران در مناسبات واشنگتن و اتحادیه اروپا و شکست و سردرگمی مهره های غرب در منطقه، سه پیام اصلی کنفرانس امنیتی مونیخ محسوب می شود.

کنفرانس امنیتی مونیخ امسال نقطه آشکار ساز ضعف بین المللی و منطقه ای ایالات متحده آمریکا، شرکا و مهره های آن محسوب می شود. بدون شک این ضعف و ناتوانی دامنه ای به مراتب وسیع تر از حالت فعلی خواهد یافت و بر شدّت ناتوانی کاخ سفید و متعلقات داخلی و بین المللی آن خواهد افزود.