چرا اعتراضات بحرینی ها به نتیجه نمی رسد؟

در حالی که بیش از 6 سال از آغاز تحولات داخلی بحرین می گذرد، اما معترضین همچنان تلاش می کنند به رغم واکنش های تند و امنیتی رژیم حاکم آل خلیفه، از پیگیری اهداف با استفاده از روش های مسالمت آمیز عدول نکنند. به نحوی که میتوان گفت بحرین تنها کشور در خاورمیانه است که به رغم شروع اعتراضات داخلی در جریان بیداری اسلامی و انقلابات عربی، از راهپیمایی های اعتراضی مسالمت آمیز اولیه خود فراتر نرفته است، در حالی که در سایر کشورها مانند لیبی، مصر و تونس حرکت مردم که با تظاهرات شروع شد در کمترین زمانی شکل نبرد مسلحانه به خود گرفت.

در این راستا تاکید رهبران معترضین بحرینی بر خارج نشدن از روش های دموکراتیک را می توان دلیل اصلی این مساله دانست، که بخش زیادی از آن نیز به به آگاهی آنها از اهمیت حفظ آل خلیفه برای برخی از کشورهای منطقه ای و بین المللی از جمله عربستان و آمریکا است. اما باید اذعان کرد که با وجود گذشت چند سال از اعتراضات خیابانی و کشته، زخمی و زندانی شدن تعداد زیادی از معترضان، این حرکت خودجوش تا امروز به نتیجه مثبتی نرسیده است.

جدای از تاکید رهبران بحرین بر حفظ رویکرد مسالمت جویانه اعتراضات، عدم پیروزی تظاهرات های بحرین را می توان در چند عامل اصلی خلاصه کرد. از جمله این عوامل می توان به نقش رسانه های بین المللی اشاره کرد؛ رسانه های بین المللی با وجود اینکه از گسترش دموکراسی صحبت می کنند اما به رغم طرح مطالبات دموکراتیک معارضان بحرین، نقض حقوق بشر و رفتارهای ناقض دموکراسی از سوی حکومت بحرین هیچ واکنشی از خود نشان نداده اند. عامل دوم به مداخله نظامی عربستان در این کشور باز می گردد ،این کشور با سرکوب قیام بحرین و حمایت از سرکوب شیعیان توسط آل خلیفه نشان داد با هرگونه حرکت تحول خواه در حوزه خلیج فارس به شدت مقابله می کند و حاضر به پرداخت هرگونه هزینه ای است. علاوه بر این در بحرین به دلیل شخصیت استبدادی حاکمان و عدم حضور رهبری واحد در رأس اعتراضات و ضعف نهادهای مدنی نسبت به نهادهای مشابه در مصر و تونس جنبش شدیداً سرکوب می شود، اگرچه به دلیل فعالیت ساختارهای محدود مدنی بحرین تا زمان برقراری نظم و احقاق حقوق ملت، بحرین ناآرام خواهند ماند.

همچنین می توان به تلاش آل خلیفه برای استفاده از شکاف میان نیروهای معترض نیز اشاره کرد. گروه های معترض بحرین متشکل از احزاب شیعه و سنی مذهب، سکولار و چپ ها است. در این رابطه منامه برای انشقاق در این جنبش، بر دوستگی آنها اهتمام ورزیده است.

در این میان، عدم دسترسی معترضین به رسانه های قدرتمند برای انعکاس صدای خود باعث شده است که تا امروز تحولات بحرین جلب توجه اندکی در افکار عمومی دنیا داشته باشد. بی توجهی نهادهای به اصطلاح حقوق بشری بین المللی و منطقه ای نیز مزید علت شده است.

در پایان باید گفت اگرچه از تعداد افراد شرکت کننده در تظاهرات ها به دلیل فشارهای امنیتی حکومت کاسته شده، اما کماکان پراکندگی راهپیمایی ها در کل بحرین دیده می شود. اگرچه قدرت اثرگذاری مطالبات مردم این کشور تا حد زیادی به افزایش تعداد معترضین شرکت کننده در راهپیمایی ها وابسته است.

با توجه به این مسائل، به دلیل هزینه جانی زیادی که مردم بحرین در 6 سال گذشته داده اند و همچنین به واسطه آگاه شدن به حقوقی که منامه باید به انها عمل کند، پیش بینی نمی شود این حرکت خودجوش مردمی تا رسیدن به هدف دست از تلاش بردارد. اما برای تحقق هرچه سریعتر اهداف نیاز است تا ضمن اتحاد هرچه بیشتر انقلابیون بحرینی در برگزاری تظاهرات های سراسری، رسانه های منطقه ای و بین المللی نیز این اعتراضات را پوشش داده تا به واکنش جامعه جهانی در قبال ظلم و ستم های رژیم دیکتاتوری آل خلیفه منجر شود.