احیای امپراطوری بر شاهراه اقتصادی جهان

به گزارش اسلام تایمز، رییس جمهوری چین، شی جین پینگ، در حال تبدیل شدن به امپراتور پرجمعیت ترین کشور جهان است پس از آنکه کمیته مرکزی حزب کمونیست پیشنهادی مطرح کرده است که بر اساس آن بندی که محدودیت برای دو دوره متوالی پنج ساله برای ریاست جمهوری و معاونت ریاست جمهوری در قانون اساسی در نظر گرفته شده بود را حذف کند. بر اساس قانون اساسی چین دوران ریاست جمهوری پنج ساله است رهبری حزب کمونیست چین، از زمان دنگ شیائو پینگ - معمار احیای اقتصاد چین- برای اطمینان یافتن از انتقال آرام قدرت، دوره ریاست جمهوری را محدود به دو دوره متوالی کردند تا از طریق این اهرم فشار امکان قدرت گرفتن و حکمرانی یک مرد قردتمند به مانند مائو مقابله کنند اما این نخستین بار در تاریخ چین نوین از سال 1949 میلادی به این طرف است که حزب کمونیست به دنبال حذف این بند از قانون اساسی می باشد. ناظران این اقدام را باز کردن راه برای باقی ماندن شی جین پینگ رئیس جمهوری ۶۴ ساله کنونی چین در قدرت برای دوره های بیشتر و یا حتی مادام العمر توصیف می کنند. دوره نخست ریاست جمهوری وی در 5 مارس 2018 که کنگره ملی مردم نشست سالانه خود را برگزار خواهد کرد، به پایان می‌ رسد.

اگر کنگره خلق چین این تغییرات را تصویب کند (که به احتمال زیاد چنین خواهد شد) آنگاه شی جین پینگ می‌تواند بعد از پایان دوره دوم ریاست جمهوری اش در سال ۲۰۲۳ همچنان در این سمت بماند و بیشتر از هر رهبری حتی مائو در چین قدرت را در دست داشته باشد.

حال این سوال مطرح می شود که چرا حزب کمونیست به دنبال تصویب این قانون است وتصویب این قانون چه تاثیر و پیامدهایی بر نظام بین الملل می تواند داشته باشد.

بدون تردید چین در دوران ریاست جمهوری جین پینگ در زمینه اصلاحات اقتصادی، مبارزه شدید علیه فساد، و همچنین تجدید حیات ناسیونالیسم چینی جهش قابل ملاحظه‌ای داشته است. وی یک چشم انداز سیاسی روشن را برای تقویت جایگاه چین در عرصه جهانی پیش رو نهاده است. طرح های ملی بلندپروازانه ای مانند ابتکار یک جاده یک مسیر( One Belt One Road ) برای ایجاد مسیرهای تجارت جهانی جدید و اعلام برنامه های بزرگی برای از بین بردن فقر در چین تا سال 2020 موید چنین امری است. بنابراین موفقیت های جین پینگ این دیدگاه را در بخشی از نخبگان سیاسی حزب کمونیست به وجود آورده است که چین طی دوران2020 تا 2035 نیازمند یک رهبری پایدار، قوی و پیشرو مانند جین پینگ می‌باشد. در این دیدگاه تغییر بوجود آمده در قانون اساسی ضرورتاً به این معنی نیست که رئیس جمهور چین یک حکم مادام العمر خواهد داشت. در همین راستا تام رافرتی، مدیر مسائل چین در واحد اطلاعاتی اکونومیست، می‌گوید: «در حالی که اکنون مخالفت داخلی اندکی با جین پینگ وجود دارد، (اما) ممکن است در آینده مخالفت، در مواقعی همچون بی ثباتی اقتصادی یا یک رویداد بین المللی مدیریت نشده، پدید آید».

اما در بعدی دیگر نزد منتقدین این دیدگاه وجود دارد که بی تردید تصویب این قانون مشروعیت حکمرانی مطلقه بر چین نهادینه می شود و زمینه یکپارچه‌سازی قدرت داخلی جین پینگ، همزمان با اعلام او برای قاطع‌تر شدن در مسائل بین المللی، اتفاق می افتاد.

پکن از زمانی که جین پینگ در اواخر ۲۰۱۲ بر قدرت مسلط شد بر مخالفان و منتقدان داخلی بیشتر سخت گرفت و بی تردید با برداشته شدن محدودیت بر دوره ریاست جمهوری و مادام العمر شدن این مسند فرهنگ چاپلوسی جانشین نقد سازنده و تشدید سانسور و خفقان سیاسی در داخل می شود و شاید تکرار دوران تلخ و تکرار فجایعی مانند طرح «جهش بزرگ به سمت جلو» در دهه ۱۹۵۰ و «انقلاب فرهنگی» در دهه بعد (1976-1966) که دانشگاهیان و مسئولان به طور فزاینده از ابراز دیدگاه‌هایی متفاوت با رهبری حزب خودداری می‌کردند، باشیم. امری که قطعا از آن در مطبوعات دولتی استقبال می‌شود، اما منتقدان به سرعت بازداشت می‌شوند. ترس منتقدان آن است که با تصویب این طرح هرگونه حرکت قدرت در آینده موجب شک و تردید مقامات در داخل یا خارج از حزب شود و بدون توجه به منبع قدرت به سرعت با آن برخورد حذفی شود.

اما جین پینگ به عنوان ریس جمهور بی تردید باید بهتر از هر کس دیگری، ریسک‌ها این تصمیم سیاسی را بداند زیرا خود او در اواسط دهه ۱۹۶۰ و در خلال انقلاب فرهنگی، مانند میلیون‌ها از معاصرانش، به روستا‌ اعزام شد تا در آنجا زندگی کند. جایگاه او در آنجا به رنج کشیدن در مزارع و خوابیدن در یک غار در استان پرمشقت شاآنشی تنزل یافت. پدر او توسط مائو زدونگ، رهبر حزب کمونیست چین، حذف شد.

اما جین پینگ، در ماه‌های اخیر محتاطانه همه این اقدامات سابق محافظ را هدف قرار داده است. در همین اثنا، ایدئولوژی معروف او، «آرزوی چینی» و «احیای ملت بزرگ چین»، باعث مقایسه‌های ناخوشایند با دوران شعارزده مائو شده است. این نشاندهنده تمام و کمال شاخص های یک رهبر سیاسی مصمم است که قدرت را بلامنازع در اختیار بگیرد.

با روی کار آمدن ترامپ جنگ تجاری میان چین و آمریکا به شدت تشدید شده است که این امر تا حدود زیادی به علت سیاست های موفقیت آمیز اقتصادی چین در دوران جین پینگ بوده که توانسته است موقعیت مسلط آمریکا در جهان را به چالش بکشد. موضوعی که کانون راهبرد امنیت ملی آمریکا را به سمت مقابله با توسعه طلبی چین در شرق آسیا سوق داده است. در این شرایط تداوم حکمرانی جین پینگ طبیعتاً به معنای افزایش تنش های غرب و پکن در آینده خواهد بود.