دیپلماسی ایدئولوژیک

به نظر مي رسد رهبر انقلاب در واكاوي سياست خارجي اشاره مستقيمي به لزوم بازگشت به آرمان هاي سياست خارجي انقلاب در سال 1357 داشته اند.  

اگر بپذيريم كه سياست خارجي جهت گيري اصلي كشور نسبت به نظام بين الملل بخصوص كشورهاي منطقه اي است، شرايط جديد كشور در منطقه و جهان بخصوص در دوران رئيس جمهوري فعلي ايالات متحده و تهديداتي كه كشور را تهديد مي كند، لزوم بازنگري و طراحي مجدد سياست خارجي كشور واجب تر از هر زماني است. 
سياست خارجي كشورها هرچند سال يكبار بازنگري و طراحي دوباره مي شود و حداقل درباره كشورهاي بزرگ اولويت هاي سياست خارجي به بحث ميان اساتيد دانشگاه و انديشكده ها گذاشته مي شود 

و پس از اولويت بندي نهايي و اعلام مي شود. درباره ايران اما اينگونه به نظر مي رسد كه سياست خارجي فعلي كشور تناسب چنداني با تهديدهاي پيش روي كشور بخصوص در عرصه سياسي و امنيتي ندارد و فضاي وزارت خارجه به گونه عجيبي در فضاي جنگ سرد باقي مانده و اولويت ها بر مبناي همان نگاه بررسي مي شود. در حوزه علوم سياسي و روابط بين الملل نيز وضعيت بهتر از قبل نيست و سرفصل هاي اين رشته ها در دوره كارشناسي ارشد و دكترا از حدود 22 سال قبل تاكنون تغيير نكرده است. در چنين شرايطي انتظار پرورش دانشجويان نخبه و كساني كه بتوانند ديپلمات هاي ورزيده اي در آينده شوند، انتظار بيهوده اي است.

 سياست خارجي، جهت گيري يک کشور را نسبت به نظام 
بين الملل مشخص مي سازد. هر کشوري براي فعاليت در عرصه بين المللي نيازمند طراحي سياست خارجي فعال و پويايي است.سياست خارجي استراتژي طراحي شده به وسيله سياستگذاران يک کشور در مقابل دولتها يا عناصر بين المللي ديگر براي رسيدن به اهداف ملي و تامين منافع ملي است.منافع ملي، چارچوبي است که سياست خارجي با توجه به آن رويه ها و ابزارهاي خود را سازماندهي مي کند. در حقيقت تامين منابع ملي، خط قرمز سياست خارجي کشورها است. تفاوت سياست خارجي ايران با سياست خارجي ديگر كشورها و حتي ساير كشورهاي مسلمان، لزوم تطبيق اولويت ها و ارزش هاي سياست خارجي با ايدئولوژي برآمده از انقلاب اسلامي، آرمان هاي امام(ره) و رهبري معظم انقلاب است. 

دولت هاي مختلف نظام جمهوري اسلامي جز در برهه اي اندك اصول واقعي سياست خارجي نظام را قرباني مصلحت سنجي هاي مقطعي كردند و در برهه اي با القاب مختلف و تعابير درج شده در كتب ترجمه شده از متفكرين غربي، تلاش كردند اصول سياست خارجي غربي را كه در تناقض با آرمان هاي انقلاب بود، در كشور پياده كنند. جالب اينكه حتي در كتب دانشگاهي علوم سياسي غربي نيز آرمان تئوري هاي 
علم سياست را تامين منافع قدرت هاي بزرگ عنوان مي كنند. در دنيا حتي يك كشور را نيز نمي توان سراغ گرفت كه توانسته باشد با ايدئولوژي و تئوري هاي رايج علوم سياسي و روابط بين الملل غربي راه سعادت را پيموده باشد. سياست خارجي امروز ما حتي بيشتر از دانشگاهها ، نيازمند اسلامي شدن به معناي خاص است. 

طرح تعبير «ديپلماسي ايدئولوژيك» توسط رهبر انقلاب اصل جامانده و مغفول مانده قانون اساسي كشور هم هست كه در آن بر آرمان هاي انقلاب، بحث مستضعفين و لزوم مبارزه با استكبار تاكيد شده است. از همين جهت  اجراي آن وظيفه دولت هاست. اجراي درست «ديپلماسي ايدئولوژيك» به معناي ناديده گرفتن فنون و علوم اين رشته نيست بلكه استفاده درست از آنها در راستاي تامين منافع انقلابي كشور است. اين دقيقا همان چيزي است كه غربي ها از آن واهمه دارند.