ناکارآمدی نیروی زمینی اسرائیل/ نظامیانی که از جنگ هراس دارند

معاریو به نقل از عاموس گلعاد رئیس مرکز تحقیقات استراتژیک و سیاسی و رئیس سابق کمیته سیاسی امنیتی به گزارشهای ارتش اسرائیل در مقابل کابینه امنیتی در خصوص سناریوهای جنگ آینده در جبهه شمالی پرداخت که شامل تخلیه صدها هزار نفر از اسرائیلی ها و برخورد روزانه صدها موشک و کمبود انرژی برق می شود.

گلعاد نسبت به روزی که در جبهه شمال درگیری نظامی رخ دهد هشدار داد و تهدید جبهه داخلی را بسیار جدی دانست و اعلام کرد که مقاومت در شمال موشک های خود را به سوی اسرائیل هدف گیری کرده اند که از جمله این مناطق تل آویو است و لازمه این مساله آن است که ارتش و نهادهای امنیتی از آمادگی کامل برخوردار باشند.

با همه تلاشی که مقامات رژیم صهیونیستی به عمل می آورند تا به جبهه داخلی خود درباره جنگ آتی با حزب الله اطمینان دهند اما به اذعان محافل رسانه ای صهیونیست، اسرائیلی ها به سامانه های دفاعی خود اعتمادی ندارند.

اما در کنار ترس مقامات صهیونیست از جبهه داخلی نگرانی دیگر که به ویژه که از زمان جنگ ۳۳ روزه آنها را رها نکرده است بحث ناکارآمدی نیروی زمینی ارتش این رژیم است که عملا در جنگ هایی که تل آویو با ارتش های عربی انجام داده و نیز جنگ با حزب الله لبنان و حماس کارایی نداشته است و بیشتر تل آویو به نیروی هوایی خود روی آورده است که آنهم به اذعان خود صهیونیستها برای رقم زدن سرنوشت جنگ به تنهایی کافی نیست.

تانک میرکاوا که صهیونیستها با آب و تاب از آن سخن می راندند از جنگ افزاری امن در جریان جنگ ۳۳ روزه به تابوت متحرک تبدیل شد. قبل از جنگ ۳۳ روزه نظامیان رژیم بیشتر علاقه مند بودند که در واحدهای زرهی خدمت کنند زیرا گمان می کردند که از امنیت بیشتری برخوردار هستند اما پس از این جنگ فرماندهان صهیونیست نظامیان خود را مجبور به خدمت در واحدهای زرهی می کردند زیرا نظامیان از خدمت در این واحدها فرار می کردند.

این در حالی است که در جدیدترین گزارش های رسانه های رژیم صهیونیستی به افزایش تعداد نظامیانی که در نیروی زمینی اسرائیل در جلسات روان درمانی ارتش این رژیم شرکت می کنند، حکایت دارد.  نظامیان صهیونیست از ماموریت های جنگی می ترسند و این ماموریت ها همان کابوسی برای آنها محسوب می شود. برخی نظامیان این رژیم نیز از خدمت نظامی فرار می کنند.



رای الیوم در مطلبی با اشاره به ضعف نیروی زمینی ارتش رژیم صهیونیستی آورده است: « از سال ۱۹۴۸، ارتش رژیم اشغالگر بر نیروی هوایی در جنگ با ارتش های عربی تکیه دارد و در جنگ سال ۱۹۶۷ نبرد به نفع رژیم اشغالگر ظرف ۶ روز رقم خورد. به نظر می رسد که رهبران تل آویو از آن زمان تاکنون بر حرف اسحاق شامیر نخست وزیر اسبق رژیم صهیونیستی تکیه کرده اند که عرب همان عرب و دریا همان دریاست و در راستای توسعه نیروی زمینی برای مقابله با چالشهای جدید که خودنمایی می کند، حرکت نکرده اند به ویژه جنبش ها و گروههای نظامی عربی ظهور پیدا کرده اند که آنگونه که قاموس نظامی شناخته می شود، کشور محسوب نمی شوند و در راس آنها حزب الله لبنان و جنبش حماس و دیگر گروههای مقاومت فلسطینی هستند.

این رسانه می نویسد: در ارتش نظامی، نیروی هوایی به تنهایی نمی تواند سرنوشت جنگ با گروههایی که به جنگ چریکی روی می آورند را رقم بزند؛ موضوعی که اسرائیل را وارد حالتی از شوک روانی یا ترس از جنگ زمینی ضد این تشکلاتی که زیانهای مادی و انسانی زیادی به آنها وارد کرده اند، کرده است

از نگاه عاموس هارئیل تحلیلگر امور نظامی روزنامه هآرتص، هنوز نیروی زمینی اسرائیل از مشکلات عمده ای رنج می برد که سبب می شود که جنگ زمینی را به مثابه کابوسی بداند و هر بار سعی می کند از ترس تلفات و خسارات از آن حذر کند.

رای الیوم در ادامه نوشت: این تحلیلگر اسرائیلی بیان کرد که در جریان عملیات صخره استوار، ارتش اسرائیل در غلبه بر شلیک موشک و راکت از غزه ناکام ماند و نیروی هوایی اسرائیل اطلاعات دقیقی از اهداف حماس نداشت و سطح آمادگی واحدها برای انجام ماموریت در راس آنها حل مشکل تونلها که اهمیت آن در جریان جنگ مشخص شد بسیار پایین بود و نیروی زمینی اسرائیل از کمبود ابتکار و تفکر رنج می برد.

به اذعان این تحلیلگر صهیونیست؛ مشکل ارتش اسرائیل در فرماندهی و ضعف ارزش نیست بلکه بحران حرفه ای در نیروی زمینی است و گادی آیزنکوت رئیس ستاد ارتش اسرائیل دریافت که ارتش در جایگاه درستی نیست و ارتشی بزرگ شده محسوب می شود که بر ماموریت های اساسی اش متمرکز نیست.

این تحلیلگر که رابطه محکمی با نهادهای امنیتی رژیم صهیونیستی دارد به نقل از منابع خود در تل آویو آورده است: جنگ ضد غزه توان نیروی زمینی اسرائیل را به نمایش گذاشت و آخرین حلقه از سلسله عملکرد ناامید کننده ای بود که با جنگ سال ۲۰۰۶ آغاز شد و تازه اگر نگوییم که قبل از سال ۲۰۰۶.



پس از شکست در لبنان و عملکرد ناامید کننده، ارتش اسرائیل دست به اصلاحات گسترده ای زد و  واحدهای نیروی زمینی تمرینات گسترده ای انجام دادند و نیروهای احتیاط به مهمات جدید دست یافت اما تغییرات به حدکافی عمیق نبود و نیروی زمینی همچنان در رده نازلی قرار دارد و محافل سیاسی در توان مانور دادن نیروی زمینی در اراضی دشمن در هنگام جنگ تردید دارند و این در سه جنگی که ارتش اسرائیل در غزه به راه انداخت یعنی سرب گداخته ۲۰۰۸ که هدف اساسی اش این بود که به دشمن و اسرائیلی ها ثابت کند که ارتش عافیت خود را به دست آورده، عملیات بعدی یعنی ستون ابر در سال ۲۰۱۲ که طی آنها نیروهای زیادی از احتیاط احضار شدنند اما اسرائیل در صدد آتش بس پس از گذشت یک هفته از حملات هوایی برآمد و جنگ صخره استوار ۲۰۱۴ که ماموریت ارتش در مقابله با تونلهای در ۱.۵ کیلومتری عمق اراضی غزه فراتر نمی رفت، خلاصه شد، نمایان شد».

قدر مسلم آن است که نظامیان صهیونیست از جنگ هراس دارند و این به چالشی برای مقامات رژیم صهیونیستی تبدیل شده است و علی رغم تبلیغاتی که درباره تجهیز نیروی زمینی به سلاح های جدید می کنند اما واقعیت این است که نیروی زمینی این رژیم همچنان کارایی ندارد و تل آویو در حال حاضر به توان نیروی هوایی خود بسنده کرده است. وجود مانورهای گسترده و تمرینات نظامیان این رژیم با هدف فائق آمدن بر مشکلات فراوانی است که مقامات صهیونیست امیدوار به رفع آن هستند اما مگر می شود؛ نظامیانی که انگیزه و روحیه ندارند  را با وعده سلاح پیشرفته روحیه داد؟!