۰
دوشنبه ۹ مهر ۱۳۹۷ ساعت ۱۲:۰۸
لیبرال دموکراسی آمریکایی که آن ها، همواره درصدد صدور آن به کشورهای دور و نزدیک هستند، لایه های پنهانی دارد؛ لایه هایی که اگر هم دیده شوند، رسانه های جهت دار جهان با بمباران های خبری، درصدد پنهان کردن آن اند. جان لاک، فیلسوف انگلیسی، که او را «پدر لیبرالیسم» و «پیامبر انقلاب آمریکا» نامیده اند، خود از بانیان و برده داران بزرگ بوده است و آشکارا مدافع نوعی سرمایه سالاری توسعه طلب بود و از استعمار مللِ محروم و برده داری حمایت می کرد. در کتاب «تاریخ مردمی آمریکا» می خوانیم: بنیان گذاران آمریکا عمدتاً برده داران، مالکان و سهامداران کمپانی های بزرگ بودند و از این رو منافع آنان ایجاب می کرد که مانع از شورش تهدیدستان شوند. به نظر نویسندة این کتاب، حتی پیش از آن، قشریون یا پیوریتن ها بر آن بودند که سیاهان را به بردگی بکشند، سرخ پوستان را قتل عام کنند و پیوسته بر ثروت و مکنت خود بیفزایند.
قتل عام زندانیان شورشی در زندان «آتیکا» در نیویورک، سرکوب جنبش های آزادی خواهانه، قتل عام سرخ پوستانی که ساکنان اولیة آمریکا بودند، تنها بخشی کوچک از جنایات بزرگی است که این کشور نظریه پرداز لیبرال دموکراسی، مرتکب آن شده است. آشنایی دقیق تر با اندیشه ها و کردارهای شیطان بزرگ، ما را با دشمن اصلی بشر آشناتر خواهد ساخت.
در این شماره به کالبدشکافی یک جنایت بزرگ در تاریخ آمریکا خواهیم پرداخت. بررسی موضوع قتل عام پیروان فرقة داوودیه، از آن رو اهمیت می یابد که دموکراسی آمریکایی، پتکی است که هر از چندگاهی بر سر یکی از کشورهای جهان کوبیده می شود. آمریکا که ادعای دموکراسی اش جهان را خفه کرده است، خود با استفاده از وحشیانه ترین ابزارهای نظامی، جمعی از هم وطنان خویش را که اکثراً کودک و زن بودند، به خاک و خون کشید.
در روزهای پایانی فوریه و اوایل آوریل 1993 حدود هشتاد مرد، زن و کودک که در محل زندگی خود، نزدیک شهر ایواکو، در ایالت تگزاس در صلح و آرامش مشغول زندگی بودند، در نتیجة عملیات دو دستگاه امنیتی ایالات متحدة آمریکا، یعنی FBI2 و ATF3 کشته شدند؛ گروهی غیرنظامی که در یک مرکز مذهبی با عنوان Mt. Carmel Center زندگی می کردند و با عنوان فرقة داوودیه (Davidian) شناخته می شدند.
فرقه داوودیه یا دیویدیان به پیروان «دیوید کوروش» گفته می شد که عقاید خود را از یک بلغاری ظاهراً تکفیر شده کلیسای «ادونتیست» به نام ویکتور هوتوف (در سال 1955 وفات یافت) گرفته بودند. او معتقد بود که حضرت مسیح(ع) دوباره ظهور خواهد کرد و دنیا را به قسط، عدل و داد خواهد رساند. دیوید کوروش 33 ساله براساس اعتقاداتی که به ظهور مجدد مسیح(ع) داشت، پیروانی را در منطقه «ایواکو» واقع در تگزاس جمع کرد.
در این میان، تبلیغات وسیع رسانه های وقت آمریکا در دوران بیل کلینتون دموکرات، از گرایش وسیع مردم به این فرقه، نگرانی هایی را برای مسئولان هیئت حاکمه آمریکا به وجود آورد. خانم ژانت رنو، فرماندار تگزاس، طی گزارش محرمانه ای به کلینتون، خطرات وجود فرقة دیویدیان در منطقه تحت امرش را یادآور شد و آن را نوعی اعلامیه استقلال ایالت تگزاس و جدایی این ایالت از خاک ایالات متحده دانست. او با نگاهی به تاریخ مبارزات جدایی طلبانة مردم تگزاس، از کلینتون خواست تا دیر نشده ریشة فرقه را بخشکاند و از رشد سریع و فراگیر آن جلوگیری کند.
پس از چند نوبت مراجعات و احضارهای دیوید کوروش به دادگاه محلی برای ترک منطقه، مأموران اف. بی. آی وارد عمل شدند و منطقه ایواکو را محاصره و جریان آب و برق آن را قطع و از ارسال موادغذایی جلوگیری کردند. سرانجام به دستور بیل کلینتون حملات برق آسا و همه جانبه را علیه آن ها انجام دادند.
پس از 51 روز درگیری (28 فوریه تا نوزدهم آوریل 1993) سرانجام دیوید کوروش، هشتاد تن از پیروانش همراه با و 25 کودک قتل عام و شانزده نفر نیز مجروح شدند و به حاکمیت شش ساله او بر منطقه ایواکو پایان داده شد.
پس از آن به دستور کلینتون، دستگاه های تبلیغاتی و رسانه های جمعی آمریکا به مدت چهل روز، با سکوت محض از کنار کشتار وحشیانه پیروان داوودیه به راحتی گذشتند و پس از آن با ایجاد اتهامات و پرونده سازی های بسیار به انعکاس وارونه و تحریف اصل ماجرا پرداختند. از آن جمله ادعا شد که فرقه داوودیان ارواح پرست بودند و با شیاطین ارتباط داشتند و با قربانی ساختن پیروان خود، به خرافات و خرافه گری رو آورده بودند.
اکنون با گذشت بیش از شانزده سال از قتل عام دیویدیان، اذهان عمومی ملت آمریکا همچنان با این پرسش بزرگ مواجه است که «چرا و به چه دلیل کسانی که فقط برای خود دارای عقایدی بودند، مورد حمله وحشیانه تمام عیار نیروهای آمریکا واقع شدند، به گونه ای که حتی به زنان و کودکان آنان نیز رحم نشد؟» و اگر وجود آن ها برای امنیت ملی آمریکا خطرناک بود، چرا از آن ها چهره خرافه پرست ارائه دادند؟ و هزاران پرسش دیگر؟!
اما نکته مهم، اقدام انتقام جویانه «تیموتی مک ویث» سرباز بازگشته از جنگ خلیج فارسِ دوم بود که در اولین سالگرد قتل عام فرقه داوودیه با کامیونی مملو از مواد منفجره، ساختمان اداری اف.بی.آی نیویورک را مورد حمله قرار داد و صدها کشته و زخمی بر جای گذاشت. او خود پس از شش ماه فراری بودن، دستگیر و به مرگ با تزریق سم محکوم شد یک سال بعد آن حکم اجرا شد. او در لحظات پایانی اعلام کرد: «من خوشحالم که در حالی از دنیا می روم که از شر جنایتکاران آمریکایی نجات پیدا کردم و انتقام قتل عام فرقه داوودیه را گرفتم.»
گزارش لحظه به لحظه
ماجرا در 28 فوریه با یورش ناگهانی آغاز شد و با شلیک گلوله از هلی کوپتر به سمت اقامتگاه زن ها و بچه ها تکمیل شد و به دنبال آن محاصرة طولانی مدت آغاز گردید. در نوزدهم آوریل، دولت آمریکا تانک ها را برای تخریب و نابودی و پخش کردن گاز در ساختمانی که مردم در آن زندگی می کردند، به محل اعزام کرد. دولت آمریکا اعلام کرد که آن ها به دلیل نگرانی های خود از وضع بهداشتی محل اقامت دیویدیان و جلوگیری از آزار و اذیت کودکان توسط دیوید کوروش، رهبر آن فرقه و همچنین طولانی شدن مدت زمان مأموریت و محاصره و در نتیجه، خسته شدن مأموران اف. بی. آی، تصمیم به انتشار گاز در محل خانة تحت محاصره گرفتند.
تانک ها حفره های بزرگی در دیوارهای ساختمان ایجاد کردند و به سمت آن هجوم بردند. دولت اعلام کرد که آن ها تنها می خواستند با ایجاد حفره در دیوارهای ساختمان و انتشار گاز به داخل، مردم را به ترک ساختمان مجبور کنند؛ بعدها کارشناسان اعتراف کردند گازی که به ساختمان تزریق می شد، پس از ته نشین شدن، نقش یک ماده مشتعل کننده را ایفا می کرد و با کوچک ترین جرقه ای آتش می گرفت. درحقیقت، آنچه تزریق شد برای سوزاندن افراد بود، نه بیرون کردن آنان از خانه؛ اما این در حالی بود که هیچ یک از دیویدیان از ساختمان خارج نشدند.
بعد از هجوم تانک ها به سمت ساختمان، آتش سوزی آغاز شد و آتشی مهیب و جهنمی در حدود چهل دقیقه ساختمان را سوزاند و آنرا با خاک یکسان کرد. در حالی که آن ها در حال تماشای شعله های مهیب آتش از تلویزیون بودند، همگان متعجب بودند که چرا دیویدیان از ساختمان غرق در آتش خارج نمی شوند. 75 نفر در آتش سوختند.
نگرانی های عمومی بر محور چگونگی مرگ 33 زن، کودک و نوزاد در این حادثه، متمرکز شده بود. بقایا و اجساد آن ها در اتاقی به هم چسبیده که آبدارخانه و محل ذخیرة مواد غذایی بود، پیدا شد. این اتاقی بود که آمریکاییان آنرا «انبار بزرگ» نامیدند.
شواهد و مدارک موجود باعث شد تا بعضی از آمریکایی ها به این نتیجه برسند که فرقة دیویدیان به عمد توسط دولت آمریکا کشته شدند. یک فیلم توسط یک وکیل به نام لیندا تامسون، در اثبات تعمد دولت آمریکا در کشتار دیویدیان ساخته شد. فیلم شامل بخشی است که نشان می دهد در پشت ساختمان، از دهانة لولة یک تانک پخش کنندة آتش، آتش در حال خارج شدن به سمت ساختمان است. بخش دیگری از فیلم نشان می دهد که کارمندان یونیفورم پوشِ ارتش آمریکا که در محل حاضر بودند و تانک هایی که به تیغه های پهن، همانند تیغه های ماشین های برف روب مجهز بودند، آثار و بقایای باقی مانده از آتش سوزی را به سمت خرابه های ساختمان که در حال سوختن بودند، منتقل می کنند. این فیلم و تصاویر در سرتاسر آمریکا پخش شد و خشم و اعتراض فراوان مردم را برانگیخت.
دولت آمریکا باز هم تکرار کرد که تانک ها با ایجاد حفره در دیوارهای ساختمان، قصد داشتند دیویدیان را از ساختمان خارج کنند و راهی برای خروج آن ها ایجاد کنند، اما دیویدیان از انجام این کار سر باز زدند و با ایجاد و قرارگرفتن در آتش، اقدام به خودکشی کردند.
بعضی ها بیان کردند که تصاویر تانک پخش کنندة آتش، گمراه کننده بوده است. آن ها گفتند که تانک ها به طور تصادفی با چراغ های نفتی موجود در ساختمان برخورد کردند و در نتیجة وجود مواد آتش گیر و همچنین سوخت های رایجی که در منازل نگهداری می شود، آتش سوزی آغاز شده است. فریاد های عمومی برای آغاز بررسی کنگره دربارة این حادثه بلند شد.
دو سال بعد از آتش سوزی نوزدهم آوریل، بمبی در ساختمان Murrah در شهر اوکلاهاما، جایی که دفاتر دولتی فراوانی وجود دارد، منفجر شد. رسانه ها و جریان خبری آمریکا، بلافاصله انفجار اوکلاهاما را به معترضان و کسانی که دولت را در هولوکاست واکو مقصر می دانستند، نسبت دادند. معترضان و تظاهرات کنندگان به هولوکاست رخ داده در واکو، اعلام کردند که بمب گذاری در ساختمان Murrah توسط دولت آمریکا انجام شده است تا بدین وسیله طبق قانون اساسی، زمینه برای خاموش کردن و توقف رسیدگی های قانونی دربارة جنایت واکو فراهم شود.
در نهایت، پس از گذشت بیش از دو سال از جهنم ایجاد شده در نوزدهم آوریل 1993 در واکو، کنگره، دادرسی های درازمدت را آغاز کرد. دادرسی ها برای پی بردن به حقیقت و بیان آن تحت هر شرایطی برگزار می شد. قول داده شده بود که دادرسی ها به جدل و ستیزهای موجود پایان دهد.
اولین شرط برای بررسی و تحقیق جدی دربارة مرگ مشکوک دیویدیان، بررسی گزارش کالبدشکافی اجساد قربانیان حادثه و مدارک فیزیکی موجود در محل حادثه است، اما کنگره گزارش های کالبدشکافی و همچنین بیشتر مدارک فیزیکی موجود را بررسی نکرد و آن ها را نادیده گرفت. در عوض، کنگره اقدام به دادرسی از یک خبرنگار که کتابی درباره حادثة ایواکو نوشته بود، کرد.
یکی از شاهدان دادرسی، دختر نوجوانی بود که ادعا کرده بود دیوید کوروش او را آزار و اذیت جنسی داده است. بعد ها مشخص شد که این دختر، هرگز در Mt. Carmel Center زندگی نکرده و شهادت ارائه شده از سوی دختر، به وسیلة یکی از نزدیکان این دختر، آماده و به او داده شده است.
کنگره در بررسی مدارک فیزیکی موجود، بسیار گزینشی عمل می کرد. هنگامی که سئوال های اساسی و روشن کنندة حقیقت پرسیده می شد، کارمندان و سئوال شوندگان دولت، این حق را داشتند که به هر سئوالی که خواستند، پاسخ دهند.
بعد از دادرسی های سال 1995، به نظر می رسید که تظاهرات و اعتراضات نسبت به این جنایت پایان یافته است، اما پاییز 1996، موزة الکترونیکی هلوکاست ایواکو، در دنیای مجازی راه اندازی شد. در این موزه، گزارش های کالبدشکافی و دلایل و مدارک قانونی فراوانی برای پی بردن به حقیقت ماجرا وجود دارد.
این مدارک حقایق تکان دهنده ای را آشکار می کند: بسیاری از دیویدیان قبل از نوزدهم آوریل که تانک ها به ساختمان حمله کردند و آنجا را به آتش کشیدند، مرده بودند. بعضی از مادران و بچه ها چندین هفته قبل از حملة تانک ها مرده بودند. اجساد بسیاری از دیویدیان به طور انتخاب شده از بین رفته بود تا زمان و دلیل مرگ آن ها پنهان بماند. حملة تانک ها و آتش سوزی، برای منحرف و پنهان کردن حقیقت و از بین بردن صحنة مرگ و جنایت انجام شده بود.
مقام معظم رهبری، خطبه های نماز جمعه 29/3/88
«آن چیزی که در این بین از همه بدتر و زشت تر به چشم من آمد، این حرف هایی بود که به عنوان دلسوزی از حقوق بشر و سختگیری به مردم، از زبان این دولت مردان آمریکایی صادر شد که: ما از این که با مردم چنین رفتار بشود، مخالفیم؛ ما نگرانیم! شما نگران مردمید؟! شما چیزی به نام حقوق انسان را اصلاً قبول دارید؟! افغانستان را کی به خاک و خون کشید و هنوز هم دارد می کشد؟ عراق را کی زیر چکمة نظامیان خودش تحقیر کرد؟ در فلسطین چه کسی به دولت صهیونیستِ ظالم این همه کمک سیاسی و مادی کرد؟ در خود آمریکا انسان واقعاً تعجب می کند در زمان دولت همین حزب دمکرات، در زمان ریاست جمهوری شوهر همین بانویی که حالا اظهارنظر می کند، هشتاد و چند نفر از وابستگان فرقة داوودی را زنده زنده در آتش سوزاندند. این که دیگر جای انکار نیست. همین حضرات، همین دمکرات ها این کار را کردند. فرقة داوودی ها به قول خودشان دیویدی ها به دلیلی مورد غضب دولت آمریکا قرار گرفتند و به منزلی رفتند و در آنجا متحصن شدند. هر چه کردند، بیرون نیامدند. این ها خانه را آتش زدند و هشتاد تا مرد، زن، بچه تو این خانه، زنده زنده سوختند. شما حقوق بشر می فهمید! یعنی چه؟! به نظر من این مسئولان و سیاستمداران اروپایی و آمریکایی قدری بایستی شرم و حیا را هم برای خودشان وظیفه بدانند. جمهوری اسلامی، پرچم دار حقوق انسان است. دفاع ما از مردم مظلوم در فلسطین، در لبنان، در عراق، در افغانستان، در هر نقطه ای که مردم مظلوم واقع شدند، نشانة همین است. نشانة این است که پرچم حقوق بشر به وسیلة اعتقاد به اسلام، ایمان به اسلام در این کشور برافراشته شده است. ما احتیاج نداریم که برای حقوق بشر، کسی ما را نصیحت کند.»
منابع:
بررسی ماهیت قدرت و سیاست خارجی آمریکا و موضوع برقراری رابطه، علی اکبر ولایتی.
سایت مرکز اسناد انقلاب اسلامی.
پس از چند نوبت مراجعات و احضارهای دیوید کوروش به دادگاه محلی برای ترک منطقه، مأموران اف. بی. آی وارد عمل شدند و منطقه ایواکو را محاصره و جریان آب و برق آن را قطع و از ارسال موادغذایی جلوگیری کردند. سرانجام به دستور بیل کلینتون حملات برق آسا و همه جانبه را علیه آن ها انجام دادند.
پس از 51 روز درگیری (28 فوریه تا نوزدهم آوریل 1993) سرانجام دیوید کوروش، هشتاد تن از پیروانش همراه با و 25 کودک قتل عام و شانزده نفر نیز مجروح شدند و به حاکمیت شش ساله او بر منطقه ایواکو پایان داده شد.
یکی از شاهدان دادرسی، دختر نوجوانی بود که ادعا کرده بود دیوید کوروش او را آزار و اذیت جنسی داده است. بعد ها مشخص شد که این دختر، هرگز در Mt. Carmel Center زندگی نکرده و شهادت ارائه شده از سوی دختر، به وسیلة یکی از نزدیکان این دختر، آماده و به او داده شده است.
قتل عام زندانیان شورشی در زندان «آتیکا» در نیویورک، سرکوب جنبش های آزادی خواهانه، قتل عام سرخ پوستانی که ساکنان اولیة آمریکا بودند، تنها بخشی کوچک از جنایات بزرگی است که این کشور نظریه پرداز لیبرال دموکراسی، مرتکب آن شده است. آشنایی دقیق تر با اندیشه ها و کردارهای شیطان بزرگ، ما را با دشمن اصلی بشر آشناتر خواهد ساخت.
در این شماره به کالبدشکافی یک جنایت بزرگ در تاریخ آمریکا خواهیم پرداخت. بررسی موضوع قتل عام پیروان فرقة داوودیه، از آن رو اهمیت می یابد که دموکراسی آمریکایی، پتکی است که هر از چندگاهی بر سر یکی از کشورهای جهان کوبیده می شود. آمریکا که ادعای دموکراسی اش جهان را خفه کرده است، خود با استفاده از وحشیانه ترین ابزارهای نظامی، جمعی از هم وطنان خویش را که اکثراً کودک و زن بودند، به خاک و خون کشید.
در روزهای پایانی فوریه و اوایل آوریل 1993 حدود هشتاد مرد، زن و کودک که در محل زندگی خود، نزدیک شهر ایواکو، در ایالت تگزاس در صلح و آرامش مشغول زندگی بودند، در نتیجة عملیات دو دستگاه امنیتی ایالات متحدة آمریکا، یعنی FBI2 و ATF3 کشته شدند؛ گروهی غیرنظامی که در یک مرکز مذهبی با عنوان Mt. Carmel Center زندگی می کردند و با عنوان فرقة داوودیه (Davidian) شناخته می شدند.
فرقه داوودیه یا دیویدیان به پیروان «دیوید کوروش» گفته می شد که عقاید خود را از یک بلغاری ظاهراً تکفیر شده کلیسای «ادونتیست» به نام ویکتور هوتوف (در سال 1955 وفات یافت) گرفته بودند. او معتقد بود که حضرت مسیح(ع) دوباره ظهور خواهد کرد و دنیا را به قسط، عدل و داد خواهد رساند. دیوید کوروش 33 ساله براساس اعتقاداتی که به ظهور مجدد مسیح(ع) داشت، پیروانی را در منطقه «ایواکو» واقع در تگزاس جمع کرد.
در این میان، تبلیغات وسیع رسانه های وقت آمریکا در دوران بیل کلینتون دموکرات، از گرایش وسیع مردم به این فرقه، نگرانی هایی را برای مسئولان هیئت حاکمه آمریکا به وجود آورد. خانم ژانت رنو، فرماندار تگزاس، طی گزارش محرمانه ای به کلینتون، خطرات وجود فرقة دیویدیان در منطقه تحت امرش را یادآور شد و آن را نوعی اعلامیه استقلال ایالت تگزاس و جدایی این ایالت از خاک ایالات متحده دانست. او با نگاهی به تاریخ مبارزات جدایی طلبانة مردم تگزاس، از کلینتون خواست تا دیر نشده ریشة فرقه را بخشکاند و از رشد سریع و فراگیر آن جلوگیری کند.
پس از چند نوبت مراجعات و احضارهای دیوید کوروش به دادگاه محلی برای ترک منطقه، مأموران اف. بی. آی وارد عمل شدند و منطقه ایواکو را محاصره و جریان آب و برق آن را قطع و از ارسال موادغذایی جلوگیری کردند. سرانجام به دستور بیل کلینتون حملات برق آسا و همه جانبه را علیه آن ها انجام دادند.
پس از 51 روز درگیری (28 فوریه تا نوزدهم آوریل 1993) سرانجام دیوید کوروش، هشتاد تن از پیروانش همراه با و 25 کودک قتل عام و شانزده نفر نیز مجروح شدند و به حاکمیت شش ساله او بر منطقه ایواکو پایان داده شد.
پس از آن به دستور کلینتون، دستگاه های تبلیغاتی و رسانه های جمعی آمریکا به مدت چهل روز، با سکوت محض از کنار کشتار وحشیانه پیروان داوودیه به راحتی گذشتند و پس از آن با ایجاد اتهامات و پرونده سازی های بسیار به انعکاس وارونه و تحریف اصل ماجرا پرداختند. از آن جمله ادعا شد که فرقه داوودیان ارواح پرست بودند و با شیاطین ارتباط داشتند و با قربانی ساختن پیروان خود، به خرافات و خرافه گری رو آورده بودند.
اکنون با گذشت بیش از شانزده سال از قتل عام دیویدیان، اذهان عمومی ملت آمریکا همچنان با این پرسش بزرگ مواجه است که «چرا و به چه دلیل کسانی که فقط برای خود دارای عقایدی بودند، مورد حمله وحشیانه تمام عیار نیروهای آمریکا واقع شدند، به گونه ای که حتی به زنان و کودکان آنان نیز رحم نشد؟» و اگر وجود آن ها برای امنیت ملی آمریکا خطرناک بود، چرا از آن ها چهره خرافه پرست ارائه دادند؟ و هزاران پرسش دیگر؟!
اما نکته مهم، اقدام انتقام جویانه «تیموتی مک ویث» سرباز بازگشته از جنگ خلیج فارسِ دوم بود که در اولین سالگرد قتل عام فرقه داوودیه با کامیونی مملو از مواد منفجره، ساختمان اداری اف.بی.آی نیویورک را مورد حمله قرار داد و صدها کشته و زخمی بر جای گذاشت. او خود پس از شش ماه فراری بودن، دستگیر و به مرگ با تزریق سم محکوم شد یک سال بعد آن حکم اجرا شد. او در لحظات پایانی اعلام کرد: «من خوشحالم که در حالی از دنیا می روم که از شر جنایتکاران آمریکایی نجات پیدا کردم و انتقام قتل عام فرقه داوودیه را گرفتم.»
گزارش لحظه به لحظه
ماجرا در 28 فوریه با یورش ناگهانی آغاز شد و با شلیک گلوله از هلی کوپتر به سمت اقامتگاه زن ها و بچه ها تکمیل شد و به دنبال آن محاصرة طولانی مدت آغاز گردید. در نوزدهم آوریل، دولت آمریکا تانک ها را برای تخریب و نابودی و پخش کردن گاز در ساختمانی که مردم در آن زندگی می کردند، به محل اعزام کرد. دولت آمریکا اعلام کرد که آن ها به دلیل نگرانی های خود از وضع بهداشتی محل اقامت دیویدیان و جلوگیری از آزار و اذیت کودکان توسط دیوید کوروش، رهبر آن فرقه و همچنین طولانی شدن مدت زمان مأموریت و محاصره و در نتیجه، خسته شدن مأموران اف. بی. آی، تصمیم به انتشار گاز در محل خانة تحت محاصره گرفتند.
تانک ها حفره های بزرگی در دیوارهای ساختمان ایجاد کردند و به سمت آن هجوم بردند. دولت اعلام کرد که آن ها تنها می خواستند با ایجاد حفره در دیوارهای ساختمان و انتشار گاز به داخل، مردم را به ترک ساختمان مجبور کنند؛ بعدها کارشناسان اعتراف کردند گازی که به ساختمان تزریق می شد، پس از ته نشین شدن، نقش یک ماده مشتعل کننده را ایفا می کرد و با کوچک ترین جرقه ای آتش می گرفت. درحقیقت، آنچه تزریق شد برای سوزاندن افراد بود، نه بیرون کردن آنان از خانه؛ اما این در حالی بود که هیچ یک از دیویدیان از ساختمان خارج نشدند.
بعد از هجوم تانک ها به سمت ساختمان، آتش سوزی آغاز شد و آتشی مهیب و جهنمی در حدود چهل دقیقه ساختمان را سوزاند و آنرا با خاک یکسان کرد. در حالی که آن ها در حال تماشای شعله های مهیب آتش از تلویزیون بودند، همگان متعجب بودند که چرا دیویدیان از ساختمان غرق در آتش خارج نمی شوند. 75 نفر در آتش سوختند.
نگرانی های عمومی بر محور چگونگی مرگ 33 زن، کودک و نوزاد در این حادثه، متمرکز شده بود. بقایا و اجساد آن ها در اتاقی به هم چسبیده که آبدارخانه و محل ذخیرة مواد غذایی بود، پیدا شد. این اتاقی بود که آمریکاییان آنرا «انبار بزرگ» نامیدند.
شواهد و مدارک موجود باعث شد تا بعضی از آمریکایی ها به این نتیجه برسند که فرقة دیویدیان به عمد توسط دولت آمریکا کشته شدند. یک فیلم توسط یک وکیل به نام لیندا تامسون، در اثبات تعمد دولت آمریکا در کشتار دیویدیان ساخته شد. فیلم شامل بخشی است که نشان می دهد در پشت ساختمان، از دهانة لولة یک تانک پخش کنندة آتش، آتش در حال خارج شدن به سمت ساختمان است. بخش دیگری از فیلم نشان می دهد که کارمندان یونیفورم پوشِ ارتش آمریکا که در محل حاضر بودند و تانک هایی که به تیغه های پهن، همانند تیغه های ماشین های برف روب مجهز بودند، آثار و بقایای باقی مانده از آتش سوزی را به سمت خرابه های ساختمان که در حال سوختن بودند، منتقل می کنند. این فیلم و تصاویر در سرتاسر آمریکا پخش شد و خشم و اعتراض فراوان مردم را برانگیخت.
دولت آمریکا باز هم تکرار کرد که تانک ها با ایجاد حفره در دیوارهای ساختمان، قصد داشتند دیویدیان را از ساختمان خارج کنند و راهی برای خروج آن ها ایجاد کنند، اما دیویدیان از انجام این کار سر باز زدند و با ایجاد و قرارگرفتن در آتش، اقدام به خودکشی کردند.
بعضی ها بیان کردند که تصاویر تانک پخش کنندة آتش، گمراه کننده بوده است. آن ها گفتند که تانک ها به طور تصادفی با چراغ های نفتی موجود در ساختمان برخورد کردند و در نتیجة وجود مواد آتش گیر و همچنین سوخت های رایجی که در منازل نگهداری می شود، آتش سوزی آغاز شده است. فریاد های عمومی برای آغاز بررسی کنگره دربارة این حادثه بلند شد.
دو سال بعد از آتش سوزی نوزدهم آوریل، بمبی در ساختمان Murrah در شهر اوکلاهاما، جایی که دفاتر دولتی فراوانی وجود دارد، منفجر شد. رسانه ها و جریان خبری آمریکا، بلافاصله انفجار اوکلاهاما را به معترضان و کسانی که دولت را در هولوکاست واکو مقصر می دانستند، نسبت دادند. معترضان و تظاهرات کنندگان به هولوکاست رخ داده در واکو، اعلام کردند که بمب گذاری در ساختمان Murrah توسط دولت آمریکا انجام شده است تا بدین وسیله طبق قانون اساسی، زمینه برای خاموش کردن و توقف رسیدگی های قانونی دربارة جنایت واکو فراهم شود.
در نهایت، پس از گذشت بیش از دو سال از جهنم ایجاد شده در نوزدهم آوریل 1993 در واکو، کنگره، دادرسی های درازمدت را آغاز کرد. دادرسی ها برای پی بردن به حقیقت و بیان آن تحت هر شرایطی برگزار می شد. قول داده شده بود که دادرسی ها به جدل و ستیزهای موجود پایان دهد.
اولین شرط برای بررسی و تحقیق جدی دربارة مرگ مشکوک دیویدیان، بررسی گزارش کالبدشکافی اجساد قربانیان حادثه و مدارک فیزیکی موجود در محل حادثه است، اما کنگره گزارش های کالبدشکافی و همچنین بیشتر مدارک فیزیکی موجود را بررسی نکرد و آن ها را نادیده گرفت. در عوض، کنگره اقدام به دادرسی از یک خبرنگار که کتابی درباره حادثة ایواکو نوشته بود، کرد.
یکی از شاهدان دادرسی، دختر نوجوانی بود که ادعا کرده بود دیوید کوروش او را آزار و اذیت جنسی داده است. بعد ها مشخص شد که این دختر، هرگز در Mt. Carmel Center زندگی نکرده و شهادت ارائه شده از سوی دختر، به وسیلة یکی از نزدیکان این دختر، آماده و به او داده شده است.
کنگره در بررسی مدارک فیزیکی موجود، بسیار گزینشی عمل می کرد. هنگامی که سئوال های اساسی و روشن کنندة حقیقت پرسیده می شد، کارمندان و سئوال شوندگان دولت، این حق را داشتند که به هر سئوالی که خواستند، پاسخ دهند.
بعد از دادرسی های سال 1995، به نظر می رسید که تظاهرات و اعتراضات نسبت به این جنایت پایان یافته است، اما پاییز 1996، موزة الکترونیکی هلوکاست ایواکو، در دنیای مجازی راه اندازی شد. در این موزه، گزارش های کالبدشکافی و دلایل و مدارک قانونی فراوانی برای پی بردن به حقیقت ماجرا وجود دارد.
این مدارک حقایق تکان دهنده ای را آشکار می کند: بسیاری از دیویدیان قبل از نوزدهم آوریل که تانک ها به ساختمان حمله کردند و آنجا را به آتش کشیدند، مرده بودند. بعضی از مادران و بچه ها چندین هفته قبل از حملة تانک ها مرده بودند. اجساد بسیاری از دیویدیان به طور انتخاب شده از بین رفته بود تا زمان و دلیل مرگ آن ها پنهان بماند. حملة تانک ها و آتش سوزی، برای منحرف و پنهان کردن حقیقت و از بین بردن صحنة مرگ و جنایت انجام شده بود.
مقام معظم رهبری، خطبه های نماز جمعه 29/3/88
«آن چیزی که در این بین از همه بدتر و زشت تر به چشم من آمد، این حرف هایی بود که به عنوان دلسوزی از حقوق بشر و سختگیری به مردم، از زبان این دولت مردان آمریکایی صادر شد که: ما از این که با مردم چنین رفتار بشود، مخالفیم؛ ما نگرانیم! شما نگران مردمید؟! شما چیزی به نام حقوق انسان را اصلاً قبول دارید؟! افغانستان را کی به خاک و خون کشید و هنوز هم دارد می کشد؟ عراق را کی زیر چکمة نظامیان خودش تحقیر کرد؟ در فلسطین چه کسی به دولت صهیونیستِ ظالم این همه کمک سیاسی و مادی کرد؟ در خود آمریکا انسان واقعاً تعجب می کند در زمان دولت همین حزب دمکرات، در زمان ریاست جمهوری شوهر همین بانویی که حالا اظهارنظر می کند، هشتاد و چند نفر از وابستگان فرقة داوودی را زنده زنده در آتش سوزاندند. این که دیگر جای انکار نیست. همین حضرات، همین دمکرات ها این کار را کردند. فرقة داوودی ها به قول خودشان دیویدی ها به دلیلی مورد غضب دولت آمریکا قرار گرفتند و به منزلی رفتند و در آنجا متحصن شدند. هر چه کردند، بیرون نیامدند. این ها خانه را آتش زدند و هشتاد تا مرد، زن، بچه تو این خانه، زنده زنده سوختند. شما حقوق بشر می فهمید! یعنی چه؟! به نظر من این مسئولان و سیاستمداران اروپایی و آمریکایی قدری بایستی شرم و حیا را هم برای خودشان وظیفه بدانند. جمهوری اسلامی، پرچم دار حقوق انسان است. دفاع ما از مردم مظلوم در فلسطین، در لبنان، در عراق، در افغانستان، در هر نقطه ای که مردم مظلوم واقع شدند، نشانة همین است. نشانة این است که پرچم حقوق بشر به وسیلة اعتقاد به اسلام، ایمان به اسلام در این کشور برافراشته شده است. ما احتیاج نداریم که برای حقوق بشر، کسی ما را نصیحت کند.»
منابع:
بررسی ماهیت قدرت و سیاست خارجی آمریکا و موضوع برقراری رابطه، علی اکبر ولایتی.
سایت مرکز اسناد انقلاب اسلامی.
پس از چند نوبت مراجعات و احضارهای دیوید کوروش به دادگاه محلی برای ترک منطقه، مأموران اف. بی. آی وارد عمل شدند و منطقه ایواکو را محاصره و جریان آب و برق آن را قطع و از ارسال موادغذایی جلوگیری کردند. سرانجام به دستور بیل کلینتون حملات برق آسا و همه جانبه را علیه آن ها انجام دادند.
پس از 51 روز درگیری (28 فوریه تا نوزدهم آوریل 1993) سرانجام دیوید کوروش، هشتاد تن از پیروانش همراه با و 25 کودک قتل عام و شانزده نفر نیز مجروح شدند و به حاکمیت شش ساله او بر منطقه ایواکو پایان داده شد.
یکی از شاهدان دادرسی، دختر نوجوانی بود که ادعا کرده بود دیوید کوروش او را آزار و اذیت جنسی داده است. بعد ها مشخص شد که این دختر، هرگز در Mt. Carmel Center زندگی نکرده و شهادت ارائه شده از سوی دختر، به وسیلة یکی از نزدیکان این دختر، آماده و به او داده شده است.
مرجع : حوزه
کد مطلب : ۷۵۳۲۳۲
منتخب
۳۰ فروردين ۱۴۰۳
۲۹ فروردين ۱۴۰۳
۲۹ فروردين ۱۴۰۳
۲۸ فروردين ۱۴۰۳
۲۷ فروردين ۱۴۰۳
۲۷ فروردين ۱۴۰۳
۲۶ فروردين ۱۴۰۳
۲۶ فروردين ۱۴۰۳
۲۵ فروردين ۱۴۰۳
پیشنهاد ما
