اعتراض آرام، مطالبات مشروع، نتیجه معقول

 
صدها نفر از ساعت ۱۱ شب گذشته به وقت کابل تا عصر روز دوشنبه به خاطر وضعیت امنیتی در ولایت‌های غزنی و ارزگان تجمع اعتراضی برپا کرده بودند.
 
تظاهرکنندگان در صحبت تلفنی با اشرف غنی، از او خواستند که حمله طالبان به ولسوالی‌های جاغوری، مالستان و ارزگان خاص را با اعزام نیروی بیشتر دفع کند، دستور حمله هوایی را بدهد، به وضعیت آوارگان و زخمی‌ها رسیدگی و ایجاد واحدهایی نظامی در این سه ولسوالی را صادر کند.
 
آقای غنی هم گفت که دستور آغاز عملیات هوایی را داده و وعده داد که به وضعیت بیجاشدگان و زخمی‌ها رسیدگی خواهد شد.
 
آقای غنی گفت که ایجاد واحد نظامی در جاغوری و مالستان به‌زودی قابل اجرا نیست؛ ولی در بلندمدت در صدد ایجاد آن است.
 
حرکت اعتراضی جوانان آگاه و بیدار و دردمند کابل، یکبار دیگر نشان داد که این مردم حتی وقتی که اعتراض می کنند نیز در حمایت از نظام و در چارچوب قانون اساسی گام برمی دارند.
 
فارغ از اینکه این حرکت و وعده هایی که رییس جمهوری به معترضان داده است، چه نتیجه ای در پی داشته باشد، نفس این حرکت، نشانگر بلوغ سیاسی، تعهد اخلاقی و رفتار متمدنانه مردمی بود که حق بزرگی بر گردن این نظام و این دولت دارند.
 
جوانان معترض، کیلومترها راه را به سمت ارگ ریاست جمهوری پیمودند تا در یک گفتگوی منطقی و مستقیم با رییس جمهوری، از او تعهد بگیرند که برای امنیت مردم اش در جاغوری و مالستان و ارزگان خاص، کاری انجام دهد.
 
این وظیفه رییس جمهوری بود که پاسخ مدنی مردم را با مدنیت می داد. او باید با کرنش و احترام به خواسته ها و مطالبات مشروع جوانان معترض، گوش می داد و با توجه به وظیفه ای که در قانون اساسی برایش تعریف شده و وعده هایی که در قبال مردم داده است، پاسخ های روشنی ارائه می کرد.
 
این اتفاق به سرعت رخ داد و اعتراض جوانان،‌ به بار و بر نشست.
 
بدون تردید، نفس این رویداد نه تنها نظام را تضعیف نمی کند؛ بلکه آن را تقویت هم خواهد کرد؛ زیرا مردم نه با زورگویی و بستن راه ها و ایجاد آشوب و طرح شعارهای ضد دولتی؛ بلکه با منطق و خرد و مدنیت و آرامشی آگاهانه، وارد عمل شدند و حق خود را خواستند و صدای خود را به گوش دولتمردان رساندند.
 
اعتراضی که نه سازمان دهی شده و از پیش برنامه ریزی شده بود،‌ نه از سوی کسی رهبری می شد و نه شعارهای تند و افراطی در آن مطرح گردید و صرفا بازتاب دهنده مطالبات مشخص و مشروع گروهی دردمند و مسؤول در قبال سرنوشت هموطنان خویش بود، به یک نتیجه معقول خاتمه پیدا کرد.
 
دولت باید این حرکت را قدر بداند و در برابر جوانانی که اینگونه در قبال بحران های جامعه خویش، احساس مسؤولیت می کنند،  تعظیم و کرنش کند و از این رهگذر برای نهادینه سازی یک فرهنگ ارجمند برای اصلاح رفتارهای سیاسی و اجتماعی مردم و دولتمردان در قبال همدیگر، نهایت استفاده را ببرد.
 
اکنون توپ در زمین ارگ ریاست جمهوری و نهادهای امنیتی است که پاسخ این حرکت انسانی را چگونه می دهند. آیا وظایف خود در قبال امنیت مردم را انجام می دهند یا نه؟ آیا گوشه کوچکی از سال ها حمایت این مردم از نظام و تعهد و وفاداری آنها در برابر قانون اساسی را پاس می دارند و جبران می کنند یا خیر؟ آیا برای حفظ امنیت ملی، وحدت اجتماعی و نجات حاکمیت در معرض خطر ملی، با تروریزم و آشوب و کشتار و فاجعه، مبارزه می کنند یا خیر؟
 
مردم حرف شان را زدند و اینک منتظر پاسخ عملی دولت هستند؛ پاسخی که با وعده های زبانی رییس جمهوری، ارائه شده و اینک جاغوری و مالستان و ارزگان خاص، چشم به راه نتایج عملی و ملموس آن هستند.