در اواخر هفته گذشته، پارلمان اروپا با اکثریت آراء خوان گوایدو را به عنوان رئیس‌جمهوری موقت ونزوئلا به رسمیت شناخت، این در حالی است که در حال حاضر یک «دولت مستقر» برآمده از رأی مردم در کاراکاس زمام امور را در دست دارد، دولتی که به رهبری «نیکلاس مادورو» و تا سال 2025 باید به حضور خود در راس معادلات سیاسی و اجرایی این کشور ادامه دهد.

در چنین شرایطی اقدام پارلمان اروپا فراتر از آنکه نماد عدول از قوانین حقوق بین الملل، از جمله به رسمیت شناختن حق حاکمیت کشورها و استقلال ملتها باشد، نشانه ای دال بر بازی مستقیم اروپاییان در زمین دولت ترامپ تلقی می شود.

نمایندگان پارلمان اروپا ضمن تصویب یک قطعنامه‌ غیر الزام‌آور، رئیس‌جمهوری خودخوانده ونزوئلا (که مورد حمایت کامل دونالد ترامپ قرار دارد) را به عنوان رهبر موقت این کشور پذیرفته و ریاست جمهوری مادورو بر این کشور را غیر قانونی اعلام کردند. در پی آن نیز پارلمان اروپا با تصویب این قطعنامه از کشورهای عضو اتحادیه اروپا خواسته است تا هر یک جداگانه رهبر کودتاگران در کاراکاس را به رسمیت بشناسند.

بسیاری از رهبران و نمایندگان جریان راست میانه در پارلمان اروپا، از جمله «استبان گونزالس پونز»، نماینده اسپانیا صراحتا هدف از این اقدام را تغییر رژیم ونزوئلا دانسته و بر استمرار رویکرد تقابلی خود با ملت و دولت مستقر در کاراکاس تاکید کرده اند.

اما به راستی چه اتفاقی در پارلمان اروپا رخ داده است؟ به نظر می رسد محصول و خروجی مشترک همفکری جریانهای محافظه کار، سوسیال دموکرات و ملی گرا در پارلمان اروپا چیزی جز عدول از دموکراسی نبوده است.

 مقامات قاره سبز که مدعی رعایت اصول حقوقی جاری در عرصه روابط بین الملل هستند، صراحتا از کودتا در آمریکای لاتین حمایت می کنند و حتی از بیان الفاظی مانند «تغییر رژیم» در ونزوئلا نیز ابایی ندارند!

از سوی دیگر، مقامات اروپایی در طول سالهای گذشته خصوصا یک دهه اخیر بارها موضوع «گذار از آمریکا» و «استقلال اروپا در نظام بین الملل» را به عنوان یکی از خواسته های خود مطرح کرده اند. با این حال اقداماتی از جمله تصویب قطعنامه اخیر در پارلمان اروپا علیه دولت مادورو نشان داد که اروپا همچنان بازی در زمین کاخ سفید را نسبت به گزینه هایی مانند استقلال در جهان امروز ترجیح می دهد.

 بدیهی است که در چنین شراطی ادعای افرادی مانند «امانوئل مکرون»، «آنگلا مرکل» و دیگر مقامات ارشد اروپایی مبنی بر لزوم عینیت بخشی به اروپای مستقل، بیش از پیش شعارگونه و مضحک به نظر می رسد.

 واقعیت امر این است که از همان دوران ریاست جمهوری بوش پسر و همزمان با حضور افرادی مانند «هوگو چاوز»، «اوو مورالس»، «فیدل کاسترو»، «رافائل کوره آ»، «دانیل اورتگا» و دیگر سیاستمداران ضد آمریکایی در آمریکای مرکزی و جنوبی، اتحادیه اروپا با دولت آمریکا در راستای قطع زنجیره سوسیالیستی و ضد امپریالیستی شکل گرفته در آمریکای لاتین هنم پیمان شد.

 این هم پیمانی در دوران ریاست جمهوری باراک اوباما نیز ادامه یافت و هم اکنون در دوران ریاست جمهوری ترامپ شکل علنی تری به خود گرفته است. پارلمان اروپا با اقدام اخیر خود ضمن عدول از قوانین بین المللی، بار دیگر دشمنی و کینه عمیق خود با ملتهای آمریکای لاتین را به نمایش گذاشت.