باورتان بشود یا نشود این مکان ایالات متحده آمریکا بود. ولی این کشور کجا رفته است؟

اخلاقیات غالب باشگاه میلیاردرهای امروزی  نوعی شایستگی، برتری و پر دبدبه و کبکبه بودن است، از جمله اینکه همچون بارون های اشراف زاده و سارق قدیمی باید ثروتشان را به رخ بکشند. برای مثال برای  یکی از بارون های روزگار مدرن ما، «خانه» ای به غایت بزرگ در فلوریدا در دست ساخت است که 11 آشپزخانه، 5 استخر شنا و 30 گاراژ اتومبیل دارد.

بدتر آنکه طبقه میلیاردرها با تبدیل کردن ثروت کلان خود به اسلحه، می کوشد بر حس برتری توانگرسالارانه خود تاکید کند. آنها مبالغی هنگفت (و غالبا محرمانه) را برای ایجاد یک فرهنگ نابرابری در سراسر سرزمین ما هزینه کرده اند.

اما با وجود نگرانی و وحشت آنها، اکثریت طبقه مزد بگیر آمریکا در حال طغیان هستند، با پوپولیست هایی که به تازگی به شکلی دمکراتیک انتخاب شده اند، مثل الکساندریا اوکاسیو- کورتز که نرخ مالیات 70 درصدی را برای درآمدهای بالاتر از 10 میلیون دلار پیشنهاد کرده است. در پاسخ میلیاردرهایی نظیر سلطان رایانه ای مایکل دل جیغ کشیدند:«وای وحشت.» و با حالتی ناباورانه درخواست کرد: «یک کشور را نام ببرید که این قانون در آن اجرا شده باشد.»

بسیار خوب مایکل، ایالات متحده یکی از آن کشورها. چه می گویی؟

بله در فاصله بین پایان جنگ جهانی دوم در سال 1945 و دولتِ «دست نوازش بر سر ثروتمندان بکش»  رونالد ریگان در سال 1981 حداکثر نرخ مالیات هرگز پایین تر از 70 درصد نبوده که در نتیجه آن دوره مذکور، دوره ای از رشد و رفاه بی مانند برای طبقه متوسط آمریکایی بوده است.

دل که در یک خانه 3 هزار متر مربعی بی در و پیکر با تمام افسون و جذابیت یک مجموعه فروشگاهی زندگی می کند، ارزش را با پول اشتباه گرفته و هیچ درکی از غنای ذاتی مساوات طلبی آمریکایی ندارد. ما نباید فقط به این دلیل که آنها ثروتمند هستند، به حرف های کسانی چون او (که کم و بیش تحت حاکمیت آنها قرار داریم) گوش فرادهیم.

نویسنده: جیم های تاور (Jim Hightower)  مفسر رادیویی، نویسنده و سخنران عمومی
منبع: yon.ir/zXiaO
انتهای پیام.