اهمیت جولان و گزینه‌های پیش روی ما

 

ترامپ با سرپیچی از قوانین بین المللی همچون قطعنامه های ۲۴۲، ۳۳۸ و ۳۵۰ شورای امنیت سازمان ملل که امضای دولت آمریکا در پای آن است، انزوای مدعی رهبری جهان را بیشتر کرد و نشان داد به قدری مستأصل گردیده که برای بقا به هر راهی متوسل خواهد شد.

این امر اگرچه تازگی ندارد و دولت وی بطور بی سابقه از تمامی معاهدات بین المللی خارج شده و پایبندی به هیچ قرار داد و عرف بین المللی ندارد؛ اینک نیز با هدف کسب رضایت لابی صهیونیسم بین الملل و رهایی از مشکلات داخلی و بین‌المللی دست به اقدامات نامعقول و بی اعتبار کردن وجهه بین المللی خود می زند. اقداماتی که ادامه همان مسیر گذشته آمریکا است که با زیاده خواهی های ظالمانه از جمله لشکرکشی مستقیم و اشغال نظامی افغانستان، عراق و سوریه و تحمل شکست توطئه استراتژی خاورمیانه جدید توسط جبهه مقاومت و جنگ نیابتی و حمایت، پشتیبانی، تسلیح و آموزش گروه های تکفیری و تروریستی همراه بوده است.

انتقال سفارت آمریکا به قدس شریف، طراحی معامله قرن، به رسمیت شناختن اشغال ظالمانه بلندی های جولان توسط رژیم صهیونیستی و ... بی تردید بر مشکلات و بحران منطقه بیش از پیش خواهد افزود و جبهه مقاومت را مصمم‌تر در مقابله با رژیم غاصب صهیونیستی و حامیانش خواهد کرد.

بلندی‌های جولان بخش تفکیک ناپذیر حاکمیت و تمامیت ارضی سوریه است که سالها است با نادیده انگاشتن اجماع جهانی درباره ضرورت بازگشت آن به سوریه تحت اشغال باقی مانده است.
این اقدام آمریکا، در صورتی که تنها به چند محکومیت بی اثر مختوم گردد، مشوق برداشتن گام های بعدی و  رسمیت دادن به دیگر مناطق اشغال همچون کرانه باختری و اجرای طرح صهیونیستی تشکیل کشور فلسطین در بیرون از سرزمین آن (از جمله طرح تبدیل صحرای سینا به فلسطین) شود.

تصمیم ترامپ برای صهیونیستها اهمیتی چند جانبه دارد زیرا جولان علاوه بر آنکه حدود یک سوم آب اسرائیل را تأمین می کند، خاک حاصلخیزی دارد، جاذبه ای توریستی است، منطقه ای حائل میان اشغالگران و جبهه مقاومت بوده است و ... دارای منابع گسترده ای از نفت و گاز می باشد که در صورت تحقق حاکمیت اسرائیل بر آن، می تواند اقتصاد کشورهای عربی را به صورت جدی به چالش بکشد.

اقدام اخیر نشان می دهد که چند پیام کم خاصیت دیپلماتیک و اعلام انزجار کافی نیست، این مهم می طلبد دولت های عربی از خواب غفلت بیدار شده و پوچ بودن معاهدات آمریکا را بپذیرند و اگر در کنار جبهه مقاومت قرار نمی گیرند، با پایان دادن به آنچه «روند صلح» می نامند، راه را بر تعدی بیش از این آمریکا و اسرائیل نسبت به سرزمینهای اسلامی ببندند. مگر نه آنکه آغاز مذاکرات صلح همواره با تکیه بر چند قطعنامه نقض شده اخیر از سوی آمریکا بود؟

این البته تنها پاسخ مطلوب نیست. امروز که به وضوح آشکار شده است که تکیه بر امضای آمریکا هرگز امنیت نخواهد آورد و بهترین گزینه، مقاومت است، باید به اقداماتی متناسب با رفتار جدید دشمن اتخاذ کرد. حدود دو هفته دیگر نمایش انتخاباتی صهیونیستها تمام می شود؛ رویدادی که باعث شده است بنیامین نتانیاهو برای تداوم حضور ده ساله اش بر رأس دولت ادعایی اشغالگران، بر طبل جنگ بکوبد. اما چه حزب او در پارلمان اکثریت یابد و چه ائتلاف رقبایش پیروز شوند، طبیعتا آثار رفتارهای نتانیاهو به سرعت از مناطق اشغالی دور نخواهد شد. طبق برخی آمار اینک حدود ۲۰ هزار صهیونیست در مناطق اشغالی جولان در ۳۰ شهرک زندگی می کنند که در چنین شرایطی می توانند مخاطبان خوبی برای جبهه مقاومت در آتش بازی های این روزهای صهیونیستها باشند تا با یک تیر دو پاسخ داده شده باشد.