حسن البناء، اخوان را در سال ۱۹۲۸ میلادی تاسیس کرد و این جمعیت پس از ۸۴ سال، در سال ۲۰۱۲ میلادی به کرسی ریاست جمهوری رسید و البته یک سال بعد، این کرسی را از دست داد. با هر عینکی که به عملکرد اخوانِ در قدرت بنگریم، آن‌چه به دست آورده بودند را ارزان از دست دادند.

حیات کنونی اخوان، متفرق و امنیتی است. آن‌ها در مصر یا نیستند و یا اگر هستند، حیاتی پنهان دارند. بخشی قابل توجهی از آن‌ها پس از کودتای ۲۰۱۳ و آغاز بازداشت‌های وسیع، در ترکیه مستقر شده‌اند و تحت حمایت دولت اردوغان و البته با بهره از داشته‌های فکری، مالی و ارتباطی خود، به فعالیت‌های رسانه‌ای، سیاسی و آموزشی می‌پردازند.

آن‌چه این روزها گریبان اخوان را گرفته است، برای آن‌ها چندان تازگی ندارد. اگر مرسی در دادگاه فوت شد، حسن البناء در خیابان، ترور و سید قطب توسط جمال عبدالناصر اعدام شد. علاوه بر این، چهره‌های برجسته‌ی اخوان هم در گذشته، زیر بار استبداد داخلی، به مهاجرت‌های گسترده دست زده و تفکر اخوان را در منطقه توسعه دادند.

اما واقعیت این است که آن‌چه در سال ۲۰۱۳ رخ داد، فرق دارد؛ هم سطح نزول آن‌ها ریاست جمهوری بوده و هم طرف مقابل آن‌ها آب‌دیده‌تر شده است. السیسی، انباشت تجربه‌های ملک فاروق، ملک فؤاد، محمد نجیب، جمال عبدالناصر، انور سادات و حسنی مبارک را در مقابله و مهار اخوان دارد و این کار اخوانی‌ها را سخت می‌کند. علاوه بر این، مخالفت‌های عربستان با اخوان هم هیچ‌گاه در این سطح نبوده است. با این وجود، شکاف اجتماعی در مصر، قابل انکار نیست و درب سیاست هم بنا نیست همیشه بر یک پاشنه بچرخد؛ به شرط عقلانیت، تواضع و عبرت‌آموزی از گذشته.