مقابله با طواغيت، مهمترين کار انبياء

نهضت آزاديبخش انبياء الهي
انبياء نجات دهندگان انسانند؛ لذا در قرآن، يک هدف بزرگ نبوتها و رسالتها، اقامه عدل معرفي شده است: « لَقَدْ أَرْسَلْنَا رُسُلَنَا بِالْبَيِّنَاتِ وَأَنزَلْنَا مَعَهُمُ الْكِتَابَ وَالْمِيزَانَ لِيَقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْطِ » (4). اصلاً انزال کتابهاي الهي و ارسال رسل براي اين بوده است که قسط و عدل در ميان جوامع حاکم شود؛ يعني نمادهاي ظلم و زورگويي و فساد از ميان برخيزد. حرکت امام حسين (عليه السلام)، چنين حرکتي بود. فرمود: « انما خرجت لطلب الأصلاح في امة جدّي » (5). همچنين فرمود: « من رأي سلطانا جائرا مستحلا لحرام الله او تارکا لعهدالله مخالفا لسنة رسول الله فعمل في عبادالله بالاثم و العدوان ثم لم يغيّر عليه بقول و لا فعل کان حقا علي الله أن يدخله مدخله » (6)؛ يعني اگر کسي کانون فساد و ظلم را ببيند و بي تفاوت بنشيند، در نزد خداي متعال با او هم سرنوشت است. فرمود: من براي گردنکشي و تفرعن حرکت نکردم. دعوت مردم عراق از امام حسين (عليه السلام) براي اين بود که برود و حکومت کند؛ امام هم به همين دعوت پاسخ دادند. يعني چنين نيست که امام حسين (عليه السلام) به فکر حکومت نبود، امام حسين (عليه السلام) به فکر سرکوب کردن قدرتهاي طاغوتي بود؛ چه با گرفتن حکومت و چه با شهادت و دادن خون.

امام حسين (عليه السلام) مي دانست که اگر اين حرکت را نکند، اين امضاي او، اين سکوت او، اين سکون او، چه بر سر اسلام خواهد آورد. وقتي قدرتي همه امکانات جوامع و يا يک جامعه را در اختيار دارد و راه طغيان پيش مي گيرد و جلو مي رود، اگر مردان و داعيه داران حق در مقابل او اظهار وجود نکنند و حرکت او را تخطئه نکنند، با اين عمل، کار او را امضا کرده اند؛ يعني ظلم به امضاي اهل حق مي رسد، بدون اين که خودشان خواسته باشند. اين گناهي بود که آن روز بزرگان و آقازادگان بني هاشم و فرزندان سردمداران بزرگ صدر اسلام مرتکب شدند. امام حسين (عليه السلام) اين را برنمي تافت؛ لذا قيام کرد.

پاسخ قاطع امام سجاد (عليه السلام) در مقابل سخن يکي از مردم
نقل شده است بعد از آن که امام سجاد (عليه السلام) پس از حادثه عاشورا به مدينه برگشت - شايد از آن وقتي که اين کاروان از مدينه بيرون رفت و دوباره برگشت ده، يازده ماه فاصله شده بود - يک نفر خدمت ايشان آمد و عرض کرد: يابن رسول الله! ديديد رفتيد، چه شد! راست هم مي گفت؛ اين کاروان در حالي رفته بود که حسين بن علي (عليه السلام)، خورشيد درخشان اهل بيت، فرزند پيغمبر و عزيزِ دل رسول الله، در رأس و ميان آنها بود؛ دختر اميرالمؤمنين با عزت و سرافرازي رفته بود؛ فرزندان اميرالمؤمنين - عباس و ديگران - فرزندان امام حسين، فرزندان امام حسن، جوانان برجسته و زبده و نامدار بني هاشم، همه با اين کاروان رفته بودند؛ حالا اين کاروان برگشته و فقط يک مرد - امام سجاد (عليه السلام) - در اين کاروان هست؛ زنها اسارت کشيده، رنج و داغ ديده اند؛ امام حسين نبود، علي اکبر نبود، حتي کودک شيرخوار در ميان اين کاروان نبود. امام سجاد (عليه السلام) در جواب آن شخص فرمود: فکر کن اگر نمي رفتيم، چه مي شد! بله، اگر نمي رفتند، جسمها زنده مي ماند، اما حقيقت نابود مي شد؛ روح ذوب مي شد؛ وجدانها پايمال مي شد؛ خرد و منطق در طول تاريخ محکوم مي شد و حتي نام اسلام هم نمي ماند.
بيانات مقام معظم رهبري در ديدار مسؤولان و کارگزاران نظام جمهوري اسلامي - 1380/12/27

پي‌نوشت‌ها:
1. سوره ي بقره، آيه ي 205.
2. سوره ي ابراهيم، آيات 28-29.
3. سوره ي آل عمران، آيه 146.
4. سوره ي حديد، آيه ي 25.
5. بحارالانوار، ج 44، ص 329.
6. رجال نجاشي، ص 144.
منبع مقاله :
مختارپور قهرودي، عليرضا؛ 72 سخن عاشورايي (از بيانات رهبر معظم انقلاب اسلامي)، تهران: انتشارات انقلاب اسلامي، چاپ دوم (1390)