در مرحله جدید ترامپ از یک سو، خواهان پایین آمدن هزینه‌های آمریکا در بحران سوریه بود و از سوی دیگر، موضوع جایگزینی نیروهای آمریکایی با سربازان متحدان اروپایی واشنگتن را در دستور کار قرار داد. با گذشت حدود هفت ماه از این طرح ترامپ، اکنون به نظر می‌رسد برخی از کشورهای اروپایی، به خواسته او پاسخ مثبت نشان داده‌اند. در واقع، بر اساس ادعای مجله «فارن پالیسی» نیروهای انگلیس و فرانسه قرار است، در قالب طرح «خلاء نیروهای آمریکا در سوریه»، وارداین کشور شوند. علاوه بر این، امکان اعزام تعداد محدودی از نیرو از سوی برخی کشورهای حوزه بالکان و بالتیک نیز مطرح شده است. اکنون پس از طرح اعزام نیروهای اروپایی برای جایگزین شدن با سربازان آمریکا، چرایی و پیامدهای احتمالی این تصمیم در مقام مساله‌ای جدی قابل طرح است که در ادامه نوشتار حاضر به آن‌ها خواهد پرداخت.
 
مساله پذیرش اسرای داعش توسط اروپا
یکی از مسائل مهمی که به نظر می‌رسد در موقعیت کنونی کشورهای اروپایی را به افزایش تعداد محدود 15 تا 20 درصدی نیروهایشان در سوریه مجاب کرده، در ارتباط با ابزار فشار ترامپ بر اروپا با موضوعیت پذیرش 800 اسیر داعشی است که در اواسط فوریه 2019 مطرح شد. در حقیقت، ترامپ با بهره‌گیری از زبان تهدید، از کشورهای اروپایی خواست اعضای اسیر داعش به کشورهای خود بازگردانده شده و محاکمه شوند. همچنین،  رئیس جمهوری آمریکا با تاکید بر این‌که آمریکا در منطقه غرب آسیا متحمل هزینه‌های زیادی شده، خواستار پذیرش نقش فعال‌تر کشورهای اروپایی شد تا در مدیریت امور سوریه مشارکت داشته باشند.

با گذشت 7 ماه از طرح این خواسته‌ها از سوی دونالد ترامپ، اکنون به نظر می‌رسد کشورهای اروپایی به طور خاص انگلیس و فرانسه با آگاهی از این موضوع که آزادسازی این تعداد از اسرای داعش، توسط دونالد ترامپ در ابتدای امر محتمل است؛ ابعاد بحرانی را که این موضوع می‌تواند برای آن‌ها ایجاد کند، مدنظر قرار داده‌اند. بنابراین، راه‌حل را در نرمش نسبی در برابر رئیس‌جمهور افراط‌گرای آمریکا دیده‌اند تا در عوض تهدید جدی امنیتی را از مرزهای اروپا دور کنند.
 
همراهی اروپا با آمریکا و تسویه حساب با ترکیه
در سطح دیگر، رغبت لندن و پاریس به همگرایی با آمریکا در نظام بین‌الملل و تسویه حساب اروپایی با ترکیه را می‌توان دیگر دلیل اعزام نیرو از سوی این قدرت‌های اروپایی به سوریه ارزیابی کرد. از یک سو، دولت انگلستان پس از استعفای ترزا می، نخست‌وزیر این کشور، در وضعیتی آشفته به سر می‌برد و نامزدهای حزب محافظه‌کار شامل دیوید جانسون و جرمی هانیت، برای تصدی منصب نخست‌وزیری، در مقطع کنونی مسابقه‌ای بزرگ را در همراهی با مواضع آمریکا در سطح بین‌الملل به راه‌انداخته‌اند. از سوی دیگر، امانوئل ماکرون، رئیس‌جمهور فرانسه نیز در دوسال گذشته نشان داده که در مسائل امنیتی (نه اقتصادی و زیست‌محیطی) به هم‌نوایی با امریکا در سطح بین‌الملل رغبت دارد. در چنین فضایی به نظر می‌رسد هیچ مسیر کم‌هزینه‌تری از همراهی با مواضع ترامپ با اقدام به افزایش تعداد نیروهای نظامی در سوریه وجود ندارد تا از این طریق بتوان خشنودی و رضایت نسبی مقامات کاخ سفید را جلب کرد.

در طرف دیگر ماجرا، کشورهای اروپایی در چند سال گذشته سطحی بزرگ از تنش‌ها را با ترکیه داشته‌اند و حتی در مقاطعی، بحث اخراج آنکارا از مجموعه کشورهای عضو ناتو نیز مطرح شده است. در واقع، قدرت‌های اروپایی به شدت از نزدیک شدن ترکیه به روسیه واهمه دارند و نگران سرکشی‌های اردوغان نسبت به خود هستند. بنابراین، در شرایطی که در چند ماه گذشته تنش میان آمریکا و ترکیه بر سر موضوع خرید سامانه دفاع موشکی اس 400 از مسکو، به اوج رسیده، قدرت‌های اروپایی به واسطه ایفای نقش مستقیم واشنگتن در معادله، با حضور در سوریه می‌توانند به نوعی از آنکارا انتقام بگیرند. به عبارتی، حضور آن‌ها در مقام عاملانی برای ممانعت از حمله ترکیه به کردهای سوریه و اجرایی نشدن نقشه‌های اردوغان، در مقام تسویه حساب آن‌ها با ترکیه قابل ارزیابی است.
 
تبعات و نتایج احتمالی حضور انگلیس و فرانسه در سوریه
تبعات و نتایج افزایش حضور غیر قانونی و خلاف موازین بین‌المللی انگلستان و فرانسه در کشور سوریه را می‌توان در سه سطح مورد ارزیابی قرار داد. در سطح اول می‌توان مهم‌ترین پیروزی در این روند را برای دونالد ترامپ ارزیابی کرد. او این رخداد را در مقام موفقیتی برای راهبرد امنیت ملی آمریکا ارزیابی می‌کند و احتمالا در انتخابات 2020 به شدت بر آن متمرکز خواهد شد. رئیس‌جمهور آمریکا با تبلیغ وادار کردن اروپایی‌ها به مسئولیت‌پذیری راهبرد خود را موفق ارزیابی و از آن به عنوان ابزاری برای پاسخ به انتقادات داخلی بهره می‌گیرد.

در سطح دوم، اقدام نامشروع لندن و پاریس برای افزایش حضور نظامی در کشور مستقل سوریه، اختلافات میان اروپا و آمریکا با کشور ترکیه را بیش از پیش افزایش خواهد داد. در حقیقت، مقطع جدید را می‌توان عصر پایان اتحاد استراتژیک میان آنکارا با غرب ارزیابی کرد. به گونه‌ای که می‌توان این رخداد را آخرین تیر بر اتحاد نیمه‌جان میان دو طرف ارزیابی کرد.

در سطح سوم، به طور حتم در آینده شاهد مخالفت هر چه بیشتر روسیه با حضور نیروهای نظامی اروپایی در کشور سوریه خواهیم بود و به نظر می‌رسد آینده بحران در کشور سوریه، بیش از گذشته پیچیده خواهد شد. از نگاه مسکو و دمشق، حضور آمریکا و اروپا در سوریه، غیرقانونی و نامشروع است و این کشورها باید هر چه زودتر از این کشور خارج شوند. در چنین شرایطی حضور چند سطحی قدرت‌های غربی در عرصه میدانی تحولات سوریه، می‌تواند افق حل بحران سوریه را به شدت تاریک کند و افزایش اختلافات میان بازیگران داخلی را نیز در پی داشته باشد.