دو روز قبل (۱۷ اسد) طالبان اعلام کردند که ملا عبدالغنی برادر؛ رئیس دفتر سیاسی آن گروه در قطر در سفری به ازبکستان با عبدالعزیز کاملوف؛ وزیر خارجه و عصمت ایرگاشیف؛ نماینده ویژه رئیس جمهوری این کشور دیدار کرده است.
 
صبغت‌الله احمدی؛ سخنگوی وزارت خارجه در توییترش نوشته‌است: «ما از همه کشورها به‌ویژه کشورهای همسایه می‌خواهیم، به رهبری و مالکیت مردم و دولت افغانستان به‌عنوان نماینده مشروع این مردم در روند صلح احترام بگزارند.»
 
تصاویری از این دیدار از سوی گروه طالبان به رسانه‌ها فرستاده شده که نشان می‌دهد هیات این گروه با استقبال گرم دولت ازبکستان رو به رو شدند.
 
پیش از این نیز ملا برادر دست‌کم به سه کشور روسیه، چین و اندونیزیا سفر و با مقام‌های این کشورها گفتگو کرده است.
 
اعتراض افغانستان به میزبانی گرم و غیر متعارف ازبکستان از هیأت طالبان، بخشی از مسؤولیت دولت در دفاع از حاکمیت ملی است؛ موضوعی که در بازی صلح امریکا و طالبان عمیقا با خطر رو به رو شده و روز به روز بر دامنه این خطر افزوده می شود.
 
تحت تأثیر جو صلح، اکنون مردم افغانستان نمی دانند که اصولا انتخابات برگزار می شود یا نه، این در حالی است که برگزاری انتخابات، بخشی از حق حاکمیت ملی افغانستان است. قدرت های خارجی حق ندارند درباره برگزاری یا عدم برگزاری انتخابات ریاست جمهوری، برای افغانستان، تعیین تکلیف کنند. این حقی است که قانون اساسی به مردم داده و هیچ مرجعی قادر به سلب آن نیست.
 
دیدارها و سفرهای آزادانه مقام های طالبان به کشورهای مختلف و میزبانی گرم و دوستانه آن کشورها از آنان نیز در همین چارچوب می گنجد. کشورهایی که اقدام به میزبانی رسمی از هیأت طالبان می کنند، منشور سازمان ملل را نقض می کنند؛ زیرا با یک نیروی در حال جنگ به هدف براندازی یکی دیگر از دولت های عضو سازمان ملل، ارتباطات دوجانبه برقرار کرده و به نحوی آن را به رسمیت شناخته اند.
 
از سوی دیگر، ازبکستان، همسایه افغانستان است، دولت مسلط بر کابل را به رسمیت می شناسد و با آن مراودات همه جانبه سیاسی و دیپلماتیک و اقتصادی و فرهنگی دارد. تاشکند باید در قبال رفتار خارج از عرف خود در عدول از اصول دیپلماسی همسایگی، پاسخگو باشد.
 
کشورهایی مانند ازبکستان و حتی امریکا و روسیه و چین و اندونیزیا و... باید این واقعیت را بپذیرند که طالبان، دولت نیستند و آنها هم نباید با میزبانی و استقبال گرم و رسمی از‌ هیات آن گروه، با طالبان به مثابه دولت برخورد کنند. این رویکرد حتی اگر هیچ پیامدی نداشته باشد، حداقل می تواند به طالبان این امکان رایگان و البته بسیار ارزشمند را اعطا کند که خود را فراتر از دولت مشروع و قانونی افغانستان، نماینده واقعی افغانستان در مجامع منطقه ای و بین المللی تصور کنند و گروهی که همچنان در لیست سیاه سازمان ملل قرار دارد، با کسب مشروعیت و اعتبار، آثار این امر را به صفر کاهش دهد.
 
در این میان اما نباید از نظر دور داشت که سفر هیأت طالبان به ازبکستان و استقبال گرم تاشکند از آن، تنها رویداد در زمینه تضعیف استقلال و حاکمیت ملی افغانستان و رسمیت بخشیدن به یک گروه غیر قانونی نیست؛ بلکه مذاکرات امریکا با طالبان در قطر نیز یکی دیگر از نمونه ها در این زمینه است.
 
در حالی که دولت افغانستان به عنوان نماینده رسمی و مشروع مردم افغانستان در این مذاکرات، حضور ندارد، امریکا همچنان به مذاکرات خود با آن گروه ادامه می دهد و حتی گفته می شود دوطرف در این خصوص به یک توافقنامه نهایی «صلح» نیز دست یافته اند. این روند و توافقی که از آن حاصل خواهد شد، چه بسا بیشتر از اقدامی که ازبکستان در استقبال رسمی و گرم از نمایندگان طالبان به عمل آورده، حاکمیت ملی و استقلال سیاسی افغانستان را نقض می کند و تهدیدی در برابر اقتدار مشروع دولت مسلط بر کابل است.
 
با این حساب، انتظار می رود دولت افغانستان اگر خود را نماینده قانونی افغانستان می داند و نمی خواهد طالبان به مثابه دولت با دیگر کشورها ارتباط برقرار کنند، باید فراتر از یک انتقاد ساده، واکنش نشان دهد و اعتبار بازی صلح امریکا با طالبان را نیز قویا زیر سؤال ببرد و اجازه ندهد که در چارچوب این پروژه، نقشه تازه قدرت های خارجی و گروه های وابسته به بیگانه به قیمت استقلال افغانستان، عملیاتی شود.