حاصل توافق طالبان با آمریکا جنگ است نه صلح!

پیش از این، بهانه طالبان در مورد از سر‌گیری نبرد، آزاد نشدن زندانیان توسط دولت کابل بود؛ گفته می‌شد که دولت افغانستان باید بر اساس توافقنامه امضاء شده میان طالبان و آمریکا در «دوحه»(اوایل اسفند)، همه 5000 زندانی طالبان را باید یکجا آزاد کند. این چیزی بود که هم «سهیل شاهین» سخنگوی دفتر سیاسی طالبان و هم «ذبیح الله مجاهد» سخنگوی رسمی طالبان، بارها آن را مطرح کرده بودند.

در پی این جو ‌‌سازی‌ها، دولت کابل علیرغم میل خود و خصوصا در پی شیوع کرونا، بیش از 430 زندانی طالبان را طی چهار نوبت آزاد کرد. اما این آزاد ‌‌سازی، چندان با استقبال سران طالبان مواجه نشد و آنها فقط 60 نیروی دولتی را آزاد کرده‌اند. از آن زمان به بعد نیز حملات طالبان علیه نیروهای دولتی و نبرد متقابل، شدت گرفت و هر چه زمان می‌گذرد، فضای افغانستان متشنج‌تر از قبل می‌شود. این اتفاقات به معنای بر باد رفتن رویایی است که سران کابل و مردم افغانستان در سر داشتند؛ مذاکرات و توافق میان طالبان و آمریکا نه تنها صلح را به ارمغان نیاورد، بلکه تنور جنگ داخلی را داغ‌تر کرد.

با توجه به تحولات جاری و آنچه که در رابطه با مقاصد واقعی طالبان برای آینده افغانستان گزارش می‌شود، به نظر می‌رسد که اختلاف میان طالبان و دولت افغانستان، یک اختلاف راهبردی است و علت آن نیز طالبان است، نه دولت کابل. طالبان در نظر دارد دولت و نظام فعلی را از عرصه سیاسی حذف کند و به جای آن، یک امارت تشکیل دهد. علاوه‌بر آن، طالبان پس از امضای توافقنامه با آمریکا، احساس پیروزی می‌کند و به طور کل، دولت کابل و مطالباتش را نادیده می‌گیرد.

لذا، اینکه مقامات ارشد کابل به طور مکرر از صفت «شریک» برای طالبان استفاده می‌کنند، و به زعم خودشان، می‌خواهند طالبان را در قدرت «شرکت» دهند، تا صلح در این کشور پا بگیرد، با نیات و مقاصد اصلی طالبان همخوانی ندارد.

در مجموع، رفتار طالبان با کابل طلبکارانه و تحقیر‌آمیز است؛ این گروه پیش از امضای توافق، شرط گذاشت که دولت افغانستان نباید در مذاکرات دوحه شرکت کند. پس از امضای توافق نیز از یک طرف مدعی شد کابل در سود توافقنامه سهمی ندارد و از طرف دیگر، اعلام کرد که کابل به تعهد خود در رابطه با آزاد ‌‌سازی زندانیان عمل نمی‌کند!

واقعیت این است که طالبان می‌خواهد به هر قیمتی که شده، نظام افغانستان را از عرصه سیاسی جارو کند و کل این کشور را بار دیگر تحت کنترل خود در‌آورد.

بنا بر این، بر خلاف ذهنیت مقامات افغانستان، طالبان به دنبال شراکت در قدرت نیست، بلکه اکنون جنگ را یک «ضرورت راهبردی» برای خود می‌داند، تا کل قدرت را قبضه کند.


سبحان محقق