جنگ تموز ؛ تلخ ترین شکست تاریخ رژیم صهیونیستی

 
بر این اساس نگاه به چرایی و چگونگی  آغاز این جنگ و روندهای حاکم بر آن و تحولات پس از آن؛ برای دستیابی به یک فهم دقیق از تحولات و افق معادلات منطقه ای بسیارمهم است.
 
جنگ تموز که در تاریخ تحولات فلسطین به جنگ 33 روزه مشهور شده است در 22 تیر ماه 1385 (14 جولای 2006) با حمله گسترده زمینی، هوایی و دریایی ارتش صهیونیستی به لبنان آغاز شد. اسرائیل مدعی است که این جنگ در واکنش به عملیات نظامی حزب الله لبنان در عمق فلسطین اشغالی که به کشته شدن چند نظامی و اسارت دو نظامی دیگر این رژیم منجر شده بود؛ حمله به لبنان را آغاز کرده است. حال آنکه شدت واکنش اسرائیل هیچ تناسبی با عملیات حزب الله لبنان نداشت و خود این موضوع نشان می دهد اهداف دیگری پشت این اعلام قرار داشته است.
 
طبق اطلاعات دریافتی از سوی حزب الله؛ ارتش صهیونیستی طرح حمله به لبنان را از مدت ها قبل آماده و چندین رزمایش هم در این ارتباط برگزار کرده بود و قرار بود در ماه شهریور(سپتامبر) حملات گسترده ای را با هدف حذف حزب الله از صحنه سیاسی ونظامی لبنان انجام دهد. به همین دلیل تمام مراکز حزب الله و حتی ساختمان هایی که احتمال حضور رهبران سیاسی و نظامی حزب الله از قبل به وسیله جاسوس های اسرائیلی شناخته شده بود و با رنگ های خاصی که به وسیله رادارهای جنگنده های اسرائیلی قابل تشخیص بود، علامت گذاری شد و تقریبا همه این مراکز و ساختمان ها با بمباران و موشکباران تخریب شدند.
 
حتی در رزمایشی که چند ماه پیش با هماهنگی قبرس انجام داده بود؛ گستره ای بیش از 2 هزار کیلومتر پروازی را جنگنده های اسرائیلی عملیاتی کردند و بسیاری از تحلیلگران آن را در راستای آماده سازی ارتش صهیونیستی برای گسترش دامنه درگیری در سطح منطقه و حتی ایران ارزیابی کردند. سفر رئیس جمهور وقت ایران به سوریه و اعلام حمایت جدی از این کشور در صورت گسترش حملات اسرائیل به سوریه در همین ارتباط انجام گرفت. سخنان "کوندا لیزا رایس" وزیر امور خارجه وقت امریکا که این جنگ را درد زایمان خاورمیانه نامید و خبر از شکل گیری خاورمیانه ای جدید و به تعبیر آمریکا میانه رو(یعنی خاورمیانه بدون مقاومت) داد نشان از عمق هماهنگی و طراحی و اهداف از شروع جنگ لبنان داشت
 
حزب الله لبنان قبلا اعلام کرده بود که برای تبادل اسرا با رژیم صهیونیستی عملیاتی را برای به اسارت درآوردن نظامیان اسرائیل انجام خواهد داد اما با توجه به اینکه از حدود 20 روز قبل رژیم صهیونیستی تجاوزات گسترده ای را به غزه شروع کرده بود و جامعه جهانی و دولت های اسلامی که نگران از لشکر کشی امریکا به منطقه و اشغال دو کشور اسلامی افغانستان و عراق بودند؛ نسبت به این تجاوزات کاملا منفعل نشان دادند؛ حزب الله با عملیات خود در عمق فلسطین اشغالی با به هلاکت رساندن و اسارت نظامیان صهیونیستی به وعده خود در راستای راهبردهایش عمل کرد و هم عملا فضایی برای تنفس به غزه داد. رژیم صهیونیستی هم با توجه به آمادگی که در ارتش می دید جنگ عیله لبنان را دو ماه زودتر آغاز کرد.
 
ارتش صهیونیستی مجموعه ای از بانک اهداف را آماده کرده بود که در 3 روز اول جنگ همه آنها را بمباران کند اما بدلیل آنکه در هدف قرار دادن بانک اهدافش با شکست مواجه شد؛ مجموعه ای از بمباران های کور و وحشیانه را در دستور کار قرار داد که نتیجه اش تخریب خانه های غیر نظامیان؛ پل ها؛ جاده ها؛ مساجد؛ بزرگراه ها؛ مدارس و غیره بود. حمله به مقر سازمان ملل (آنروا) در «قانا» و قتل عام زنان و کودکان پناه برده به آنجا نیز در همین راستا رخ داد.
 
در بعد زمینی نیز نظامیان صهیونیستی تا حدودی در خاک لبنان نفوذ کردند اما با مقاومت نیروهای حزب الله روبرو و در نهایت زمینگیر شدند و با تحمل تلفات قابل توجه ای ناگزیر از عقب نشینی شدند. فیلم های منتشره از نظامیان صهیونیستی نشان از وحشت فراوان آنها از جنگ با نیروهای لبنانی داشت که بعضا در حال گریه به حال شرایط بغرنج خود را در این جنگ بودند.
 
حزب الله لبنان با به کار گیری جنگ نامتقارن توانست ماشین جنگی اسرائیل را ناکارآمد سازد تا جائیکه ارتش اسراییلی ضمن استفاده از ذخیره تسلیحات امریکا در فلسطین اشغالی؛ ناگزیر از ایجاد یک پل هوایی لندن - تل آویو شد تا تسلیحات امریکایی ذخیره شده در اروپا را دریافت کند اما با این وجود هم نتوانست به اهداف خود از شروع جنگ دست یابد.
 
در این جنگ با آنکه تمامی سیستم های مخابراتی مقاومت تخریب شده بود و توسط رادارها؛ ماهواره های غربی و اسرائیلی شنود می شد اما تا آخرین لحظه ارتباط خطوط با فرماندهی حزب الله برقرار بود که این موضوع نشان از میزان امادگی حزب الله و به همین میزان از ناکارآمدی ساختار اطلاعاتی رژیم صهیونیستی در برابر مقاومت لبنان دارد.
 
مدیرت حملات موشکی حزب الله به اهدافی در عمق فلسطین اشغالی موجی از وحشت و نگرانی را در جامعه صهیونیستی ایجاد کرد تا جائیکه بیش از یک میلیون نفر از مناطق شمالی به سمت جنوب کوچ کردند و اسرائیل برای نخستین بار در تاریخ اشغالی خود با پدیده آوارگان جنگی روبرو شد. موضوعی که اساسا برای مقابله با آن هیچ آمادگی نداشت و به همین دلیل این آوارگان از سوی (به اصطلاح) دولت صهیونیستی هیچ کمکی دریافت نکردند.
 
هنوز چند روز از شروع جنگ نگذشته بود که تظاهرات ضد جنگ در شهرهای مختلف اراضی اشغالی راه افتاد و جامعه صهیونیستی نگران گسترش دامنه جنگ و طولانی شدن و تاثیر آن بر حوزه های امنیتی و اقتصادی خود بودند و به همین دلیل علیه جنگ تظاهرات روزانه برگزار کردند. این موضوع نشان داد که نسل فعلی اسرائیل برخلاف نسل گذشته به دنبال آرمان صهیونیسم نیست بلکه امنیت و رفاه مهمترین دغدغه آنان است و جنگ تنها مطالبه سیاستمداران صهیونیستی است و افکار عمومی با آن همراه نیست.
 
خصوصا که برخی گزارشات از فروش سهام بعضی از سیاستمداران و فرماندهان ارتش صهیونیستی قبل از آغاز جنگ خبر می دادند؛ کسانی که بعدها مجددا سهام هایی را که به واسطه جنگ کم بها شده بود در حجم وسیعی خریداری کردند.
مدیریت روانی جنگ هم از سوی حزب الله موجب شد تا جریان های خائن در لبنان نتوانند افکار عمومی را علیه حزب الله تحریک کنند بلکه رهبری حزب الله با تعریف معادلات جدید در جنگ و تعیین خطوط قرمز عملا این حس را که حزب الله مدافع امنیت شهروندان مسیحی و سنی لبنان است، در جامعه لبنان نهادینه کرد. سید حسن نصرالله گسترش حملات صهیونیستی به مناطق شمالی لبنان و مناطق سنی نشین و مسیحی نشین بیروت ولبنان را خط قرمز اعلام کرد که موجب گسترش عملیات موشکی حزب الله به تل آویو و مابعد تل آویو خواهد شد.
 
رژیم صهیونیستی با برخی رژیم های عربی هماهنگ کرد تا افکار عمومی را کنترل کنند به همین دلیل عبدالله سعودی در اظهاراتی که بوی خیانت از آن نمایان بود گفت:« حزب الله ماجراجویی نکند» حتی مفتی سعودی اعلام کرد:«نه تنها نبایست به حزب الله کمک کرد بلکه حتی برای پیروزی آن هم حتی نباید دعا کرد»! اما مردم در کشورهای اسلامی در حمایت از حزب الله و مخالفت با رژیم صهیونیستی تظاهرات های گسترده ای براه انداختند. بعدها برخی از رهبران صهیونیستی اعلام کردند که دولت های سعودی و امارات هزینه جنگ علیه لبنان را پذیرفته اند!
 
پس از جنگ رژیم صهیونیستی یک کمیته حقیقت یاب به ریاست ژنرال بازنشسته وینوگراد تشکیل داد و این کمیته در گزارش خود رسما به ثبت نخستین تردیدهای اسرائیل در یک جنگ اذان کرد. این درحالی بود که ماشین جنگی اسرائیل به لحاظ ادوات نظامی و تسلیحاتی مدرن، جزء نخستین قدرت های نظامی جهان محسوب می شد و همین ارتش در جنگ های گذشته ارتش های قدرتمند! عربی را همواره شکست داده بود (در سال 1967، 4 دولت عربی فقط 6 روز در مقابل ماشین جنگی اسرائیل تاب آوردند) اما نفرات نظامی حزب الله که فاقد جنگنده و دیگر ابزارآلات نظامی بودند (حدود 15 هزار نفر) که کمتر از نیمی از آنها در خط مقدم درگیری با دشمن متجاوز قرار داشتند. به عبارت دیگر یک گروه کوچک و نه ارتش یک کشور؛ توانست شکست تلخی را به اسرائیل تحمیل کند.
 
پس از این جنگ آرمان شهر بودن اسرائیل با تردید جدی از سوی یهودیان جهان و صهیونیست های اشغالگر روبرو شد تاجاییکه امروز کاهش روند مهاجرت و افزایش مهاجرت معکوس و کاهش سرمایه گذاری های خارجی در فلسطین اشغالی شاخصه مهم تحولات سیاسی؛ اقتصادی؛ اجتماعی جامعه صهیونیستی پس از جنگ 33 روزه است.
 
خروج بیش از یک میلیون دویست هزار صهیونیست از فلسطین اشغالی نشان می دهد که ناامیدی به آینده اسرائیل در جامعه صهیونیستی رو به گسترش است و این از مهمترین پیامدهای جنگ تموز 2006 است. همچنین اینکه تعمیق شکاف ها و بی ثباتی های سیاسی در جامعه صهیونیستی در طی این مدت شتاب گرفته است و همه این ها در کنار افزایش توان بازدارندگی محور مقاومت موجب شده بسیاری از صهیونیست ها به فکر یافتن سرزمین جدید باشند.