سناریوی عادی‌سازی قتل و جنایت!

کار به اینجا ختم نشد و شورای حقوق بشر سازمان ملل هم در بازی و زمین آمریکا و چند کشور غربی بازی کرد و در اقدامی پرسش برانگیز و در قالب یک بیانیه سیاسی و مغرضانه ولی با ژست حقوقی، ایران را ناقض حقوق بشر دانست! به چه جرمی؟ به این جرم که یک قاتل را طبق درخواست اولیای دم و بر اساس قوانین موضوعه کشورش قصاص کرده است. این صحنه آرایی و ندای حقوق بشر سر دادن و از موضع شاکی، ایران را به نقض حقوق بشر متهم کردن به گونه ای بود که حتی شکل ظاهری کار را هم رعایت کردند و یک نهاد رسمی حقوق بشری، اسیر یک سناریوی پیچیده و سیاسی می شود!

خب؛ سوالی که به میان می آید این است که پشت پرده این پروژه و سناریوی دم زدن از حقوق بشر، و ایران را بر جایگاه متهم ردیف اول نشان دادن چیست؟ در این باره چند نکته گفتنی است.

۱- آمریکایی ها و غربی ها سالهاست حقوق بشر واقعی را به رگبار بسته اند. بحث و سروصدای آنها درباره حقوق بشر ناشی از اختلاف فکری و اندیشه ای نیست، بلکه یک نگاه پروژه ای و ابزاری به حقوق بشر دارند تا در پوشش آن اهداف و سناریوهای زیاده خواهانه و جاه طلبانه شان را دنبال کنند.  حتی اگر بر مبنای  حقوق بشر لیبرالیستی  هم بخواهیم قضاوت کنیم، آمریکا بزرگ ترین ناقض حقوق بشر است چرا که امروز در جای جای ایالت های این کشور با صحنه هایی چون سرکوب، خشونت شدید پلیس، بازداشت های شبانه، تیراندازی مستقیم به معترضان و کشتار سیاه پوستان مواجه ایم که نمونه اخیر و بارز آن قتل تاثر برانگیز جرج فلوید بر اثر زانوی پلیس بر گردن او بود!

همین فضای تیره و تار حقوق بشری در فرانسه و انگلیس و... هم قابل مشاده است. بنابراین؛ این ناقضان اصلی و بین المللی حقوق بشر از این جهت علیه دیگر کشورها سروصدای حقوق بشری سر می دهند که هم ژست حقوق بشری گرفته باشند و هم اهرم فشاری علیه کشورهای مستقل به راه بیندازند وگرنه با کشوری که زیر بلیط آنها باشد هیچ مساله حقوق بشری ندارند و نمونه آن عربستان سعودی است که علی رغم کارنامه سیاه حقوق بشری و رسوایی رشوه بزرگ برای خروج از فهرست ناقضان حقوق کودکان در یمن، هیچگاه مورد اعتراض آمریکا و غربی ها قرار نگرفته است.

۲- مشکل آمریکا و چند کشور غربی این است که چون در کمپین فشار حداکثری علیه ایران شکست خوردند و نتوانستند با ساز مذاکره جدید، برجام موشکی و منطقه ای و ... به ایران اسلامی تحمیل نمایند؛ در سناریوی تازه خود کوشیدند با حربه و اهرم به اصطلاح حقوق بشری، زمینه ناامنی در ایران را کلید بزنند. چگونه؟ با این ترفند توطئه آمیز که در پوشش حقوق بشری و عملیات روانی و رسانه ای، فضایی را برای آینده شکل بدهند که کسی نتواند مجرمی، قاتلی، شروری، و... را به سزای اعمالش برساند. به تعبیر ساده تر؛ هزینه اجرای مجازات برای قاتلان و اشرار را بالا ببرند.

از سوی دیگر؛ اگر این فضا شکل بگیرد مجرمان خطرناک ابایی ندارند که برای کوچکترین مسایل و اتفاقات،دست به قتل بزنند و به این ترتیب ناامنی را در جامعه تئوریزه کردند! بنابراین شواهد و قرائن متقن ، آشکار و غیر قابل انکار نشان می دهد که مساله، پرونده نوید افکاری نبوده و امثال او نبوده است؛ مساله این است که دشمن در پوشش حقوق بشری می خواهد زمینه ناامنی و آشوب و اغتشاش را کلید بزند.

 روز گذشته نیز رییس محترم قوه قضاییه در بخشی از سخنانش با اشاره به تشدید توطئه‌های دشمن با مستمسک قراردادن حقوق بشر گفت: دشمن می‌خواهد قتل و جنایت را در جامعه عادی جلوه دهد و بر همین اساس تلاش می‌کند مردان و زنان شجاع ما در عرصه‌های امنیتی و قضایی را تضعیف کند.

۳- و بالاخره باید گفت؛ دشمن با همه توانش قادر نخواهد بود پروژه عادی سازی جرم و جنایت در ایران را عملیاتی نماید چون دستگاه قضایی در ایران اسلامی هم مستقل است و هم مقتدر. مستقل است چون مثل دستگاه قضایی آمریکا نیست که رییس جمهور  بتواند در فرایندی، قاضی منصوب کند و نحوه قضاوت او در گروی مسایل سیاسی باشد. مقتدر است چون احکام و قوانین اسلامی را اجرا می کند و تحت تاثیر کلیشه های کاذب حقوق بشری قرار نمی گیرد. برای همین است که آمریکا از شدت عصبانیت علیه قوه قضاییه ای که بی محابا با فساد و مفسدان برخورد می کند، اشرار و قاتلان را به سزای اعمالش می رساند و پای حقوق مردم و امنیت آنها ایستاده است، تنها و از سر استیصال و انفعال دست به تحریم برخی قضات زده است که از قضا، قضاتی که تحریم شده اند این را مدال افتخار خود می دانند. با این حساب معادلات آمریکا و دیگر مدعیان تو خالی حقوق بشر، این بار هم به شکست خواهد انجامید و چهره بدون رتوش آنها که مدافعان و حامیان قتل و جنایت هستند برای افکار عمومی بر ملا شده است.