دکتر محسن_فخری‌_زاده؛ رییس سازمان پژوهش و نوآوری وزارت دفاع ایران، عصر دیروز در حومه تهران ترور شد؛ تروری که طبق شواهد کار رژيم_تروریست_اسراییل بود و دولتمردان ایرانی نیز وعده انتقام در زمان مناسب و مقتضی را دادند.
 
برخلاف واکنش های گسترده ای که این ترور در داخل ایران برانگیخت در خارج از ایران دولت های اروپایی، امریکا و سازمان های حقوق بشری بین المللی در این زمینه سکوتی معنادار اختیار کرده اند. این در حالی است که آقای فخری زاده یک عنصر تروریست نبود که ترور او مورد تأیید دنیایی باشد که ادعا می کند پشت سر امریکا علیه تروریزم می جنگد. او یک پژوهشگر، دانشمند و مهم تر از آن مقام رسمی یک دولت مشروع و عضو سازمان ملل متحد بود. پس چرا ترور او یک  جهان را به سکوت واداشته و هیچکس درباره این اقدام خطرناک در پایتخت یک کشور مستقل و مسئول، واکنشی نشان نمی دهد؟
 
فخری زاده همان کسی بود که نخست وزیر تروریست رژيم اسراییل، پیشتر از او نام برده و در تأکیدی معنادار گفته بود که بعدا بیشتر درباره او خواهید شنید و نام او را به خاطر بسپارید.
 
این جمله می تواند یک تهدید غیر مستقیم به ترور تفسیر شود؛ تروری که دیروز در تهران رخ داد و  یکی دیگر از نخبگان علمی و دفاعی ایران را به شهادت رساند.
 
این رویداد به معنای چیست؟ تفاوت این ترور با آنچه از سوی گروهک های بدنام و مزدور تروریستی صورت می گیرد، کدام است؟ چرا مرگ یک معلم یک مکتب در پاریس را سراسر جهان را در شوک فرومی برد و همه دولت ها و سازمان ها آن را محکوم می کنند و حتی شماری از آنها مانند امانوئل مکرون، اسلام را «دین بحران» می نامند و از «تروریزم اسلامی» سخن می گویند؛ اما با ترور سرمایه علمی یک کشور مستقل و متعهد به قوانین بین الملل، تمام دنیا مهر سکوت بر لب می زند و حتی دبیر کل سازمان ملل هم از یک محکومیت ساده، پرهیز می کند و تنها ایران را به خویشتن داری فرامی خواند؟ چرا هیچکس «تروریزم صهیونیستی»، «تروریزم امریکایی» و «تروریزم اروپایی»‌ را محکوم نمی کند؟
 
این استاندارد دوگانه، دنیا را به سمت خطرناکی هدایت می کند، امنیت بین المللی را به خطر می اندازد، قواعد جهانی امنیت را مخدوش می کند، تعهد دولت ها به نظم و قانون را تضعیف می سازد و زمینه ساز مشروعیت بخشیدن به تروریزم به مثابه رهیافتی برای تعمیم و تحمیل سلطه و هژمونی قدرت های قانون شکن و غیر مسئول بر جوامع بشری و مواجهه مرگبار آنان با دشمنان و منتقدان خود می شود.
 
دنیای امروز سال ها است که در تب ترور می سوزد؛ تروری که اگر به درستی ریشه یابی شود، سرچشمه های اصلی آن به امریکا و اروپا و اسراییل خواهد رسید؛ اما در کمال وقاحت، افرادی مانند ترامپ، مکرون و نتانیاهو با بی شرمی از «تروریزم اسلامی» سخن می گویند؛ زیرا از دید آنها تروریزم نام دیگر اسلام است. این در حالی است که در طول سال های گذشته، ده ها هزار نفر از مردم جهان، قربانی تروریزم شده اند که اکثریت قریب به اتفاق آنان مسلمان بوده اند. پس تروریست هایی که به نام اسلام، مسلمانان را قتل عام می کنند نیز در حقیقت، ریشه های قدرتمند امریکایی و اروپایی و اسراییلی دارند؛ درست مانند کسانی که دیروز داکتر فخری زاده را در تهران ترور کردند.
 
با این‌همه به تحریک امریکا و به منظور سلطه ایالات متحده بر جهان، یک دنیا پشت واشنگتن برای «مبارزه با تروریزم» صف کشید و به کشورهای اسلامی، لشکرکشی و آنها را اشغال کرد. صرف نظر از تبعات مرگبار این اشغالگری ها برای ساکنان بومی این سرزمین ها، مبارزه با تروریزم سازمانی و گروهی، افکار عمومی جهان را از یک نسخه خطرناک تر تروریزم، منحرف می کند و آن تروریزم دولتی است.
 
تروریست های دولتی و در رأس همه آنها امریکا و اسراییل، جهان را به سمت جهنم جنگ، هدایت می کنند و امنیت بین المللی را عمیقا با مخاطره رو به رو کرده اند. تروریزم دولتی رسانه ها را در خدمت خود درمی آورد، دولت های مزدور را وادار به سکوت می کند، سازمان های بین المللی را تطمیع یا تهدید می کند و به این ترتیب، به سادگی و بدون هیچ هراسی از پیامدهای آن، مرتکب ترور و جنایت می شود.
 
نکته دیگر اینکه سفرهای اخیر نتانیاهو و رییس سازمان جاسوسی اسراییل به خاور میانه و دیدار او با ولیعهد رژيم سعودی در شهر نئوم، خبر از شکل گیری یک مثلث شوم و خطرناک از تروریزم دولتی با سرکردگی امریکا و عضویت اسراییل و اعراب می دهد. این تثلیث ترور اما نمی تواند با سکوت در برابر اقدامات جنایتکارانه خود، نگاه ها را از تروریزم دولتی برگیرد و آن را موجه و مشروع جلوه دهد؛ زیرا هیچ جنایتی بی پاسخ نمی ماند و تروریست های دولتی در منطقه و جهان باید منتظر پاسخ انتقام جویانه ملت های هدف باشند.
 

اسلام تايمز