نقش رسانه ها در به تصویر کشیدن نا آرامی ها و شکل دهی به افکار عمومی

به گزارش اسلام تایمز، آشوب روز چهارشنبه در ساختمان کنگره آمریکا امر معمولی نبود. پوشش رسانه ای آن نیز به همین ترتیب.

تصاویری که به طور زنده از کانال های خبری پخش می شد و ویدئوها و عکس هایی که در سطح شبکه های اجتماعی به نمایش در می آمد تکان دهنده بود. یک عکس مردی را که به زور وارد ساختمان شده بود در دفتر سخنگوی مجلس نمایندگان نانسی پلوسی نشان می داد که روی صندلی نشسته و پاها را روی میز گذاشته بود. یک ویدئو جمعیتی را نشان می داد که مامور پلیسی را دنبال می کنند و پلیس به سمت پله ها عقب نشینی می کرد.

من به عنوان یک پژوهشگر رسانه ها و جنبش های اجتماعی، از مشاهده وقایع خشونت آمیزی که پیش چشمم شکل می گرفت شوکه شده بودم. تحقیق من در مورد اعتراضات نشان می دهند که نحوه به تصویر کشیدن ناآرامی ها از سوی رسانه ها – برای مثل یک شورش یا مقاومت- به شکل دهی افکار عمومی درمورد  اهداف آن اعتراض کمک می کند. این پوشش های خبری معمولا  بیشتر به تاکتیک های اخلالگران توجه نشان می دهند تا اهداف معترضان، به خصوص وقتی پای معترضان به نژادپرستی ضد سیاهان یا اقدامی به میان می آید که به شکلی رادیکال وضعیت موجود را به چالش می کشد.

رسانه ها در پوشش خود با تمرکز بر اخلالگری ها و همزمان بی توجهی به گزارش موضوع، دستورکار و اهداف اعتراض، در یک «سلسله مراتب از کشمکش اجتماعی» مشارکت می کنند که صدای برخی از گروه های مدافع را که بر دیگران سوار شده اند به گوش دیگران می رساند.
اما این بار موضوع فرق داشت. مخاطبان شبکه های خبری ضرورتا به دیدن خشونت و اخلال در تظاهرات شهروندان در حمایت از یک رئیس جمهور عادت نداشتند، به خصوص نه در مقیاسی که روز چهارشنبه در ساختمان کنگره شاهد بودیم. این اتفاق آزمون جدیدی از این بود که  رسانه های خبری چگونه باید ناآرامی ها و اهدافی را که این ناآرامی ها دنبال می کنند صورت بندی کنند.

آشوب یا مقاومت؟
رسانه های خبری سنتی به خاطر پوشش خود از اعتراضات حقوق مدنی و تازه ترین مورد آن بعد از مرگ جرج فلوید، مورد انتقادات شدیدی قرار گرفته اند. مطالعه ای که در مورد اعتراضات سال های 1967 تا 2007 انجام شده، چنین نتیجه گیری می کند که این اعتراضات اغلب به عنوان مزاحمت اجتماعی صورت بندی شده اند، به خصوص زمانی که این اعتراضات از نظر ایدئولوژیک به طیف لیبرال مرتبط بوده اند. در این تحقیقات احتمال دیده شدن اعتراضات ناشی از ویروس کرونا به عنوان مزاحمت کمتر بود. تحقیق من نیز نشان داده که گرایش به صورت بندی اعتراضات نژادپرستی ضد سیاهان تحت عنوان «آشوب» بیشتر بوده تا اعتراضات دیگر.

اما در بخش عمده ای از پوشش رسانه ای از رویدادهای ساختمان کنگره، برای توصیف آنچه که در جریان بود، از تعابیری نظیر «اعتراضات»، «راهپیمایی» و «تظاهرات» استفاده نمی شد. بلکه این رسانه های خبری این رویداد را  تحت عنوان «محاصره» یا «شورش» از سوی «اوباش» توصیف کردند.

شایان ذکر است که دست کم یک شبکه بزرگ یعنی سی ان ان این رویدادها را «تروریسم» نامید؛ اصطلاحی که هنوز هم استفاده از آن برای توصیف مسلمانان و رنگین پوستان بیشتر معمول است تا برتری طلبان سفیدپوست.

نیازی به حضور تانک ها نیست؟
من در کلاس هایم از روزنامه نگاران می خواهم تا در اقدامات اعتراضی که اصولا دلایل و مظالم مشخصی وجود داشته که تظاهرکننده ها را به خیابان ها کشانده است، این مسئله را در نحوه گزارش خود انعکاس دهند. این نگاه معمولا توازنی را نسبت به اقداماتی که انجام می شود به وجود می آورد، به خصوص وقتی که این اقدامات شامل خشونت یا آسیب زدن به اموال دیگران می شود یا زمانی که رودر رویی هایی با پلیس صورت می گیرد.

با وجود تشدید رویدادها از اعتراض به شورش، پوشش رسانه ای اولیه روز چهارشنه به نظر می رسید شامل دلایل اعتراضی شرکت کنندگان نیز باشد. همچنین این پوشش بر رفتار پلیس نیز تمرکز داشت، اما به نظر می رسید که رسانه ها بیشتر دغدغه عدم حضور پلیسی را داشتند. در این وقایع از پلیس ضد شورش خبر نبود یا در حالی که طرفداران ترامپ از پله های ساختمان کنگره بالا می رفتند، با باتون هایشان مانع از آنها نشده بودند. هیچ خبری از تانک یا تفنگ های کالیبر بالا نبود که به رخ معترضانی کشیده شود که قصد ورود به ساختمان کنگره را داشتند.

این وضعیت نیز با اعتراضات دیگر فرق داشت. خیلی از مردم در شبکه های اجتماعی گفته اند که اگر این عده معترضان جنبش جان سیاهان مهم است بودند، احتمالا نتیجه کار بسیار فرق می کرد؛ چون فرض آنها این است که مقامات با شورش هایی که با حمایت ترامپ به راه افتاده به شکل متفاوتی برخورد می کنند.

عده ای از شبکه های خبری نظیر یو اس ای تودی این تفاوت مقایسه ای را در گزارش های خود روشن می کنند. این روایت در پوشش خبری جریان اصلی از اعتراضات معمول نیست.
حتی به نظر می رسید که پوشش خبری اولیه فاکس نیوز، عمدتا با صورت بندی سایر شبکه های خبری همسو باشد، تا عصر که  تفسیر ارائه شده در برنامه «تاکر کارلسون تونایت» روایت این شبکه را تغییر داد.

کارلسون در تک گویی عصر چهارشنبه  خود اشارات ناقصی به مفهوم محاصره کرد، اما از مخاطبانش خواست تا این نکته را در نظر داشته باشند که چرا کسانی چون اشلی بابیت، زنی که بعد از ورود معترضان به ساختمان کنگره به ضرب گلوله کشته شد، اصولا در این اعتراضات شرکت کرده بودند. تاکر گفت که جزئیات مرگ دلخراش او «هیچ شباهتی به کودکان خشمگینی که  در ماه های اخیر دیده ایم شهرهایمان را تخریب می کنند» نداشته است. کارلسون از این تغییر روایت برای انتقاد از رهبران لیبرال و نتایج انتخابات استفاده کرد.

برخی ممکن است نظرات کارلسون را به عنوان سخنانی نامربوط و رادیکال رد کنند. با این حال صورت بندی وقایع از منظر او، این دورنما را به دست می دهد که چگونه رسانه های دست راستی در سال های اخیر به دنبال تصویر کردن برخی اعتراضات مشخص و پیامدهای آنها بوده اند.

من به همراه ریچل مورائو همکارم از دانشگاه ایالتی میشیگان داده های پیمایش های انجام شده در سال های 2015 و 2016 را برای کند و کاو در نگرش های مربوط به اعتراضات به طور کلی و دادخواهی اصلی جان سیاهان مهم است به طور خاص مورد بررسی قرار داده ایم. نتایج حاصله نشان داده اند افزایش توجه به رسانه های وابسته به سازمان های دست راستی چون فاکس و برایت بارت، واقعا بر نظر مردم نسبت به اعتراضات به طور کلی تاثیری نداشته است. اما این افزایش توجه مردم، با دیدگاه های منفی تر نسبت به برخی از شکایات و مطالبات محوری مرتبط با جنبش جان سیاهان مهم است ارتباطی قدرتمند داشته است.

زنگ هشدار
در سایر رسانه های پرطرفدار دست راستی می توان شواهد بیشتر یافت.  صورت بندی آنها از این وقایع اصلا شامل تاکید بر اقدامات خشونت آمیز در این ناآرامی ها که عده ای جمعیت خشمگین مرتکب شده باشند نیست.

کمتر از 24 ساعت بعد از این محاصره، وبسایت رسانه دست راستی «وان امریکا نیوز نتورک» از انتشار هر تصویری از اعتراضات خودداری کرد. در حالی که برایت بارت تصویری بزرگ از مارک زاکربرگ را در مرکز صفحه خود قرار داده  و در مقاله  مربوط به آن توضیح می داد که چگونه فیس بوک بعد از «رویدادهای» ساختمان کنگره، ترامپ را در «لیست سیاه» قرار داده است.

رسانه های دست راستی نه تنها واقعیات این شورش را تحریف می کنند، بلکه تاثیر این قبیل اقدامات غیردمکراتیک را نیز کمرنگ و محو می کنند. با این اعتقاد که از دل برود هر آنکه از دیده برفت.

در وبسایت های رسانه های خبری چون ای بی سی، ان بی سی، سی بی اس و سی ان ان و نیز صفحه اول روزنامه ها – چه آنلاین و چه چاپی- از سراسر کشور واقعیت های به شدت متفاوتی دیده می شود.

در ماه های اخیر برخی سازمان های خبری قول داده اند کمبودهای پوشش خبری خود، از جمله نحوه پوشش اعتراضات از سوی گزارشگران را رسیدگی کنند. اگر ناآرامی های متعاقب کشته شدن جرج فلوید  رویدادی بود که زمینه ساز استقبال رسانه ها از یک بازاندیشی در کار خود شد، پس شورش ساختمان کنگره نیز می تواند رویدادی باشد که به رسانه ها کمک کند تا بهتر درک کنند که چرا صورت بندی در پوشش های خبری خود اهمیت دارد.

نویسنده: دنیل کیلگو (Danielle K. Kilgo) استاد روزنامه نگاری، تکثر و برابری در دانشگاه مینه سوتا
منبع: yun.ir/8ymw8d