موانع و احتمالات جنگ ایران و آمریکا

در واپسین روز های منتهی به اتمام دوره اول ریاست جمهوری ترامپ،‌ خبر های متفاوت گیج کننده ای به گوش می رسد که رفتار های ناهمگون احمقان درجه یک و طرح بهانه های جدید و بی اساس روزهای قبل از به راه افتادن ماشین جنگی آمریکا را در ذهن ها تداعی می کند.

در روزهای آخر سالروز ترور ناجوانمردانه سردار سلیمانی، فرمانده سپاه قدس جمهوری اسلامی ایران، تهدیدات گسترده ای بین دو کشور ردوبدل شد ولی بعد از گذشت سالروز ترور این شهید، واعلام عدم انتقام سخت از سوی ایران، گمانه زنی ها درباره درگیری نظامی بین دو کشور پایان یافت.

سخنرانی (عصر سه شنبه) پمپئو و متهم کردن ایران در حادثه 11 سپتامبر 2001 به بحران جدیدی تبدیل شد که از جنبه های مختلفی قابل بررسی است. ربط دادن ایران به بهانه نخ نما شده حادثه انفجار برج های دوقلو و حمایت ایران از تروریسم القاعده، این سوال را در ذهن ایجاد می کند که آیا این هیاهو صرفا سناریوی متوهمانه یک عنصر نامطلوب در نظام آمریکاست یا موضع آمریکای واحد است که با این اتهامات به طبل جنگ با ایران می کوبد؟

بعد از اشغال کنگره در ناآرامی های اخیر، فشار همه جانبه به ترامپ و رویکرد نرمش وی برای انتقال قدرت، به یکباره اعلام کرد که ممکن است استیضاح من باعث ایجاد «خشم فوق العاده ای» شود.  بلا فاصله پمپئو ایران را به حمایت از القاعده و دخالت در حادثه 11 سپتامبر، (بهانه دیرین آمریکا در حمله به عراق) کرد. که البته می توان این موضع را بر این گزاره حمل کرد که ترامپ برای فرار از محاکمه و استیضاح به دنبال حاشیه سازی است.

از سوی دیگر اگر به الیگارشی ترامپیسم نگاه کنیم این سوال به ذهن می رسد که آیا ممکن است حامیان ترامپ، پیشران وی در سوق دادن این احمق درجه یک به جنگ با ایران باشد؟
اعلام رسمی ایران در افشای اقدامات اسرائیل در عراق و سوریه و زمینه سازی برای ایجاد بهانه جنگ بین ایران و آمریکا، این فرضیه را محتمل می سازد که صهیونیست ها منافع خود را در درگیری بین ایران و آمریکا تحلیل می کنند. همچنان که سران عربی از جمله بن سلمان و بن زاید نیز فشارهای زیادی برای مقابله با اقدامات منطقه ای ایران به آمریکا وارد می کنند.

از سوی دیگر در سطح بین الملل فلسفه اجتماعی آمریکا و چهره دیپلماتیک آن دچار خدشه شدیدی شده که سران آمریکایی را به تکاپو انداخته است. با این رویکرد می توان گفت، آبروریزی گسترده آمریکا در برخورد نهادهای مختلف سیاسی و نظامی با ترامپ، و فعال شدن گسل های اجتماعی، و همچنین دو قطبی شدن و احتمال تجزیه فدرال این کشور، احتمال دارد هم هیات حاکمه آمریکا، و هم صهیونیست ها و هم الیگارشی ترامپیسم را به این نتیجه واحد برساند که شروع یک درگیری با ایران می تواند منافع همه طرفها را تامین کند. از اینرو این جنگ می تواند 1- اتحاد داخلی آمریکا را تقویت کرده و گسل های ایجاد شده را ترمیم کند. 2- منافع اسرائیل را تامین کند!. 3- ترامپ را از محاکمه  و استیضاح خلاص کند. 4- افکار عمومی جهان و اندیشمندان را از چهره تخریب شده آمریکا در ادعای دموکراسی و فلسفه اجتماعی آمریکا کنترل و به فراموشی سپارد.
 
ایران و منطقه
در بدبینانه ترین حالت به تمام گزینه های جنگ از سوی آمریکا پرداختیم  اما در طرف مقابل جمهوری اسلامی ایران از سالها قبل خود را به این رویارویی بزرگ آماده کرده است. با اظهار صریح سران رژیم صهیونیستی مبنی بر عدم پاسخگویی ایران به اقدامات اسرائیل، وقاحت را تا آنجا پیش برد که هزینه همکاری با امریکا علیه ایران را به جان خرید. هرچند این موضع رژیم صهونیستی در صورت وقوع حادثه به موجودیت آن ختم خواهد شد، والبته سلسله اقدامات غرب گرایان در داخل ایران در رساندن دشمن به این نتیجه و تصمیم غیر قابل چشم پوشی است. اما ساختار نظام ج ا ا به گونه ایست که در شرایط خاص، غرب گرایان و کاسبان مذاکره تصمیم گیر اصلی نیستند بلکه ساختار نظام به گونه ایست که تمام نهاد های سیاسی و نظامی و امنیتی و از همه مهمتر رهبر مدبر عظیم الشأن(حفظه الله) –فرماندهی کل قوا- تصمیم گیر اصلی و نهایی خواهند بود.
 
نتیجه گیری
در شرایط فعلی که نمایی از جنگ در قدرت متصور می شود، اما واقعیت های انکار ناپذیری دال بر عدم وقوع جنگ بین این دو کشور وجود دارد. بر واقعیت نگران پوشیده نیست که آمریکا در تصمیم احمقانه خود باید تمام احتمالات را در نظر بگیردکه اولا، قوه عاقله آمریکا نباید منافع سیاسی، نظامی، اقتصادی و منطقه ای خود و همچنین منافع هم پیمانان منطقه ای خودرا از نظر بیاندازد که کوچکترین اشتباه محاسباتی می تواند صحنه منطقه را به کلی تغییر دهد. دوما، امنیت اسرائیل دیگر تضمین شدنی نیست و سوما از همه مهمتر، نباید قدرت نظامی، منطقه ای و فرامنطقه ای ایران را دست کم بگیرد که دربالاترین سطح آمادگی و هوشیاری قراردارد و ثابت کرده است که با تمام توان در مقابل تجاوز دشمن ایستادگی خواهد کرد.

محمد رحیمی جهانگیر