۰
چهارشنبه ۱ بهمن ۱۳۹۹ ساعت ۰۸:۱۲
امرالله صالح؛ معاو اول ریاست جمهوری می‌گوید که برای حل معضل ترور در شهرهای بزرگ، شماری از ترویست‌های بازداشتشده باید اعدام شوند تا درس عبرتی برای دیگران شود.
او گفته‌است که محوری‌ترین دلیل بالا رفتن سطح ترور در شهرهای بزرگ این است که افراد بازداشت شده فکر می‌کنند که بخشیده می‌شوند و جزای اعمال خود را نمی‌بینند.
آقای صالح افزوده‌است که در جریان ۸۰ روز گذشته، نیروهای امنیتی دستاورد چشم‌گیری داشتند و تروریست‌های بازداشتشده نیز به جرم‌شان اعتراف کرده‌اند؛ اما تمام امیدشان این بوده که روزی بدون هیچ‌گونه مجازاتی آزاد خواهند شد.
او گفته‌است: «این چالش باید حل شود و یکی از نکات اساسی خواهد بود که من به نشست شورای عالی حاکمیت قانون، مطرح خواهم ساخت. تروریستی که بازداشت می‌شود، باید اعدام شود.»
پیش از این هم آقای صالح در ۲۵ عقرب سال جاری از قوه قضاییه کشور خواسته‌بود که تروریست‌های بازداشتشده را به صورت علنی محاکمه کرده و خانواده‌‌های شهدا را در جریان محکمه به‌عنوان شاهد دعوت کند.
درخواست آقای صالح درباره لزوم اعدام جنایتکاران، قاتلان و تروریست هایی که جرایم شان در ترور هدفمند و سازمان یافته افراد بی گناه، در یک فرایند شفاف و عادلانه قضایی، احراز شده و حکم قطعی قانون درباره آنها، صریح و غیر قابل تفسیر است، کاملا واقع بینانه و مبتنی بر مقتضای عدالت است؛ اما تجدید این درخواست پس از چند ماه، نشان دهنده آن است که هنوز اراده لازم برای اعمال عدالت بر جنایتکاران وجود ندارد و همانگونه که معاون اول رییس جمهوری هم گفته است، تروریست های بازداشت شده، مثل همیشه امیدوار اند که روزی بخشیده و آزاد می شوند.
از جانب دیگر، امرالله صالح خود چندی پیش در یک پیام بحث برانگیز ادعا کرد که داعش پیام داده است که اگر یک تروریست عضو آن گروه، اعدام شود، کابل را به «مسلخ شیعه» تبدیل خواهد کرد.
پرسش این است که صرف نظر از صحت و سقم تهدید مضحک داعش و انتشار نابخردانه و تفرقه انگیزانه آن از سوی مقام دوم مملکت، آیا دولتمردان و دستگاه قضایی، مرعوب تهدیدات تروریست ها شده و از تبعات و پیامدهای اعدام عوامل تروریستی، ترس دارند؟
اگر پاسخ مثبت باشد، این مایه شرمساری و سرافکندگی دولتی است که خود را متعهد به رعایت حقوق بشر و اعمال عدالت و قانون می داند؛ اما از التزام و اجرای عملی آن، هراس دارد و مرعوب پروپاگندای چند تروریست پابرهنه شده است.
با این حال، به نظر می رسد که مشکل، عمیق تر از این است. به بیان دیگر، این تنها ترس از تروریست ها نیست که مانع محاکمه علنی و اعدام عملی آنان شده است؛ بلکه نوعی اراده همسو با تروریزم در درون دستگاه های مجری قانون و عدالت وجود دارد که به اعمال تروریستی، معافیت و مصونیت بخشیده و مانع از اعمال بی پرده عدالت بر تروریست ها می شود.
اینکه چه کسانی در این راستا مسئولیت دارند و بر چه اساسی چنین رویکردی را دنبال می کنند، مشخص نیست؛ اما کارنامه دولت و دستگاه های قضایی و اجرایی کشور در طول ۲۰ سال گذشته در برخورد با تروریست های بازداشت شده به خوبی نشان می دهد که این شیوه برخورد یا تعامل، یک سیاست ثابت و پایدار است و تنها ریشه در ترس و ضعف دولت در برابر تهدیدهای تروریستی ندارد.
موضوع دیگر این است که حتی اگر دستگاه های قضایی و اجرایی، از محاکمه علنی و اعدام عملی تروریست ها اجتناب کنند، آنان در برابر این رویکرد، آتش مرگبار خشونت های خونبار را مهار نمی کنند و دست از کشتار و ترور و بمب گذاری و مرگ آفرینی و جنایت برنمی دارند؛ این چیزی است که در طول سال های گذشته، همواره تجربه شده و در حال حاضر نیز موج ترورهای هدفمند و کشتارهای سازمان یافته، این برداشت را تایید می کند؛ اما این احتمال وجود دارد که اگر تروریست ها و عوامل دخیل در طراحی و اجرای حملات تروریستی، محاکمه و مجازات شوند و در پیشگاه عدالت به سزای اعمال شنیع شان برسند، ممکن است این گروه ها و حامیان شان به دلیل ترس از تبعات این اقدامات، دست از کشتار و ترور بردارند یا دست کم آن را کاهش دهند.
از جانب دیگر، تروریست ها با جانفشانی، فداکاری، رشادت و از خودگذری نیروهای امنیتی و به قیمت خون فرزندان رشید این آب و خاک، دستگیر می شوند؛ اما در نهایت با اراده امریکا و پاکستان آزاد می گردند، بدون آنکه دولت و مردم افغانستان از رهگذر آزادی انبوه آنان به هدفی دست یابند یا امنیت و صلح تأمین شود.
بر این اساس، عدالت، حلقه گمشده صلح و امنیت است و تا زمانی که عدالت تأمین نشود و عوامل جنایتکار بر بنیاد قواعد عدالت قضایی و قوانین ملی به محاکمه و مجازات نرسند، صلح و امنیت برقرار نخواهد شد و پایدار نخواهد ماند؛ زیرا به تعبیر رسای رسول کریم (ص) مُلک با کفر پایدار می‌ماند؛ اما با ظلم، پایدار نخواهد ماند.
#صلح_افغانستان
مجازات_تروریستان
او گفته‌است که محوری‌ترین دلیل بالا رفتن سطح ترور در شهرهای بزرگ این است که افراد بازداشت شده فکر می‌کنند که بخشیده می‌شوند و جزای اعمال خود را نمی‌بینند.
آقای صالح افزوده‌است که در جریان ۸۰ روز گذشته، نیروهای امنیتی دستاورد چشم‌گیری داشتند و تروریست‌های بازداشتشده نیز به جرم‌شان اعتراف کرده‌اند؛ اما تمام امیدشان این بوده که روزی بدون هیچ‌گونه مجازاتی آزاد خواهند شد.
او گفته‌است: «این چالش باید حل شود و یکی از نکات اساسی خواهد بود که من به نشست شورای عالی حاکمیت قانون، مطرح خواهم ساخت. تروریستی که بازداشت می‌شود، باید اعدام شود.»
پیش از این هم آقای صالح در ۲۵ عقرب سال جاری از قوه قضاییه کشور خواسته‌بود که تروریست‌های بازداشتشده را به صورت علنی محاکمه کرده و خانواده‌‌های شهدا را در جریان محکمه به‌عنوان شاهد دعوت کند.
درخواست آقای صالح درباره لزوم اعدام جنایتکاران، قاتلان و تروریست هایی که جرایم شان در ترور هدفمند و سازمان یافته افراد بی گناه، در یک فرایند شفاف و عادلانه قضایی، احراز شده و حکم قطعی قانون درباره آنها، صریح و غیر قابل تفسیر است، کاملا واقع بینانه و مبتنی بر مقتضای عدالت است؛ اما تجدید این درخواست پس از چند ماه، نشان دهنده آن است که هنوز اراده لازم برای اعمال عدالت بر جنایتکاران وجود ندارد و همانگونه که معاون اول رییس جمهوری هم گفته است، تروریست های بازداشت شده، مثل همیشه امیدوار اند که روزی بخشیده و آزاد می شوند.
از جانب دیگر، امرالله صالح خود چندی پیش در یک پیام بحث برانگیز ادعا کرد که داعش پیام داده است که اگر یک تروریست عضو آن گروه، اعدام شود، کابل را به «مسلخ شیعه» تبدیل خواهد کرد.
پرسش این است که صرف نظر از صحت و سقم تهدید مضحک داعش و انتشار نابخردانه و تفرقه انگیزانه آن از سوی مقام دوم مملکت، آیا دولتمردان و دستگاه قضایی، مرعوب تهدیدات تروریست ها شده و از تبعات و پیامدهای اعدام عوامل تروریستی، ترس دارند؟
اگر پاسخ مثبت باشد، این مایه شرمساری و سرافکندگی دولتی است که خود را متعهد به رعایت حقوق بشر و اعمال عدالت و قانون می داند؛ اما از التزام و اجرای عملی آن، هراس دارد و مرعوب پروپاگندای چند تروریست پابرهنه شده است.
با این حال، به نظر می رسد که مشکل، عمیق تر از این است. به بیان دیگر، این تنها ترس از تروریست ها نیست که مانع محاکمه علنی و اعدام عملی آنان شده است؛ بلکه نوعی اراده همسو با تروریزم در درون دستگاه های مجری قانون و عدالت وجود دارد که به اعمال تروریستی، معافیت و مصونیت بخشیده و مانع از اعمال بی پرده عدالت بر تروریست ها می شود.
اینکه چه کسانی در این راستا مسئولیت دارند و بر چه اساسی چنین رویکردی را دنبال می کنند، مشخص نیست؛ اما کارنامه دولت و دستگاه های قضایی و اجرایی کشور در طول ۲۰ سال گذشته در برخورد با تروریست های بازداشت شده به خوبی نشان می دهد که این شیوه برخورد یا تعامل، یک سیاست ثابت و پایدار است و تنها ریشه در ترس و ضعف دولت در برابر تهدیدهای تروریستی ندارد.
موضوع دیگر این است که حتی اگر دستگاه های قضایی و اجرایی، از محاکمه علنی و اعدام عملی تروریست ها اجتناب کنند، آنان در برابر این رویکرد، آتش مرگبار خشونت های خونبار را مهار نمی کنند و دست از کشتار و ترور و بمب گذاری و مرگ آفرینی و جنایت برنمی دارند؛ این چیزی است که در طول سال های گذشته، همواره تجربه شده و در حال حاضر نیز موج ترورهای هدفمند و کشتارهای سازمان یافته، این برداشت را تایید می کند؛ اما این احتمال وجود دارد که اگر تروریست ها و عوامل دخیل در طراحی و اجرای حملات تروریستی، محاکمه و مجازات شوند و در پیشگاه عدالت به سزای اعمال شنیع شان برسند، ممکن است این گروه ها و حامیان شان به دلیل ترس از تبعات این اقدامات، دست از کشتار و ترور بردارند یا دست کم آن را کاهش دهند.
از جانب دیگر، تروریست ها با جانفشانی، فداکاری، رشادت و از خودگذری نیروهای امنیتی و به قیمت خون فرزندان رشید این آب و خاک، دستگیر می شوند؛ اما در نهایت با اراده امریکا و پاکستان آزاد می گردند، بدون آنکه دولت و مردم افغانستان از رهگذر آزادی انبوه آنان به هدفی دست یابند یا امنیت و صلح تأمین شود.
بر این اساس، عدالت، حلقه گمشده صلح و امنیت است و تا زمانی که عدالت تأمین نشود و عوامل جنایتکار بر بنیاد قواعد عدالت قضایی و قوانین ملی به محاکمه و مجازات نرسند، صلح و امنیت برقرار نخواهد شد و پایدار نخواهد ماند؛ زیرا به تعبیر رسای رسول کریم (ص) مُلک با کفر پایدار می‌ماند؛ اما با ظلم، پایدار نخواهد ماند.
#صلح_افغانستان
مجازات_تروریستان
مرجع : آوا (صدای افغان)
کد مطلب : ۹۱۱۲۲۸
منتخب
۶ ارديبهشت ۱۴۰۳
۵ ارديبهشت ۱۴۰۳
۵ ارديبهشت ۱۴۰۳
۵ ارديبهشت ۱۴۰۳
۵ ارديبهشت ۱۴۰۳
۳ ارديبهشت ۱۴۰۳
۲ ارديبهشت ۱۴۰۳
۲ ارديبهشت ۱۴۰۳
پیشنهاد ما
