پناه بردن آمریکا به ناتو برای باقی ماندن در عراق
برنامه ناتو برای افزایش حضور و به اصطلاح همکاری با ارتش و نظامیان عراقی در شرایطی است که در 5 ژانویه 2020 (15 دی 1398) پارلمان عراق مصوبه ضرورت اخراج نظامیان خارجی از کشور را تصویب کرده است. طی بیش از یک سال گذشته جریان‌های سیاسی، افکار عمومی و شهروندان عراقی، خواست اخراج نظامیان آمریکایی را به شکل جدی و گسترده مطالبه کرده‌اند. در حقیقت، موضع اخراج نظامیان آمریکایی از عراق، اکنون دیگر تنها یک گفته یا اظهارنظر سیاسی نیست بلکه به یک ضرورت سیاسی برای دولت، پارلمان و جریان‌های سیاسی تبدیل شده است.

با این اوصاف، در وضعیت کنونی آمریکا و ناتو قصد دارند با بهانه کردن امنیت و ارائه کمک‌های مستشاری نظامی زمینه دور زدن مصوبه پارلمان را مهیا کنند. در این میان، واشنگتن همواره با بحران‌سازی و برجسته‌کردن تهدیدات امنیتی قصد خرید زمان و فراهم کردن بستر تداوم حضور نظامیان خود در عراق را داشته است اما تلاش‌ها و بهانه‌جویی‌ها واشنگتن طی ماه‌های گذشته فاقد اعتبار و مشروعیت شده‌اند و به نظر می‌رسد اکنون دولت بایدن، در سیاست‌گذاری جدید خود نسبت به عراق، راهبرد پناه بردن به ناتو را در پیش گرفته است؛ زیرا مقامات ورازت خارجه و امنیت ملی آمریکا به وضوح این مساله را لمس کرده‌اند که دیگر نظامیان این کشور در عراق جایگاهی ندارند لذا راهبرد تلاش برای باقی ماندن در عراق از طریق ابزار افزایش تعداد نیروهای ناتو را در پیش گرفته‌اند.
 
درگیر کردن ناتو در عراق برای پیشبرد راهبرد نگاه به شرق
در سطحی دیگر، دولت آمریکا طی حدود یک دهه گذشته راهبرد تغییر نگاه از غرب آسیا و شمال آفریقا به سوی شرق را در پیش گرفته است. بدین معنی که اولویت اصلی سیاست خارجی آمریکا مهار چین در شرق آسیا است و منطقه غرب آسیا دیگر برای این کشور اولیت و ضرورت راهبردی ندارد. با نظر به این رویکرد این فرضیه نیز محتمل است که استراتژیست‌های امنیتی واشنگتن، برنامه درگیر کردن ناتو در عراق را برای پیشبرد راهبرد مهار چین در پیش گرفته است. در بُعدی دیگر، به نظر می‌رسد دولت بایدن در پی آن است که با تداوم راهبرد ترامپ، هزینه‌ها و وظایف محوله بر دیگر بازیگران را در ناتو افزایش دهد تا از این طریق از یک سو، هدف خود را برای ابقای نیروهای خارجی در عراق به منزلگاه برساند و از سوی دیگر، با اظمینان خاطر تمرکز خود را بر حوزه شرق آسیا معطوف کند.
 
حامی سازی الکاظمی در جبهه غرب
علاوه بر اهداف و برنامه آمریکا برای درگیر کردن ناتو در عراق، یکی دیگر از موضوعات قابل توجه پیرامون افزایش 8 برابری نیروهای سازمان پیمان آتلانتیک شمالی، در ارتباط با اهداف و انگیزه‌های مصطفی الکاظمی، نخست‌وزیر عراق با این رخداد است. طی دو روز گذشته دفتر نخست‌وزیر عراق نه تنها به افزایش نیروها واکنشی نشان نداده بلکه تنها واکنش مربوط به اظهارات حمایتی کاطع الرکابی، عضو کمیسیون امنیت و دفاع در پارلمان عراق است که تاکید می‌کند: «نیروهای ناتو تنها در برخی مناطق مأموریت جنگی داشتند و کارشان ارائه کمک نظامی مثل مسلح کردن، آموزش نظامی و حمایت لجستیکی از وزارتخانه‌ها و دستگاه‌های امنیتی است.»

در تحلیل چرایی موافقت دولت مصطفی الکاظمی به افزایش تعداد نیروهای نظامی ناتو در عراق به طور حتم می‌توان به موضوع انتخابات زودهنگام پارلمانی در سال 2021 اشاره کرد. این انتخابات که در 10 اکتیر 2021 (18 مهر 1400) برگزار می‌شود به میدانی برای آزمون عملکرد الکاظمی تبدیل شده و تمامی شواهد نشان‌گر آن هستند که احتمالا نخست‌وزیر در پی جلب حمایت جبهه غرب به ویژه آمریکایی‌ها از خود است. الکاظمی پس از موافقت نسبی با افزایش تعداد نیروهای ناتو در عراق، این سیگنال را به آمریکا ارسال کرده که او می‌تواند بازیگری قابل اعتماد برای آن‌ها باشد و عرصه را در مسیر ایجاد موازنه به نفع آن‌ها مدیریت کند که البته این امر در مخالفت کامل با خواست و اراده عمومی ملت عراق است.