تلاش طالبان برای کسب مشروعیت

اما، به نظر می رسد که نگارش یادداشت مذکور، علت یا علت های دیگری دارد. زیرا ملابرادر در پاراگراف های دیگر همین یادداشت، از ادبیاتی استفاده کرده است که بوی صلح و آشتی نمی دهند. به عنوان مثال، او از دولت کابل تحت عنوان «دولت بی اختیار» یاد کرد و نوشت که «افغانستان به یک نظام اسلامی مستحکم نیاز ‏دارد». مشخص است که منظور ملابرادر، نظامی نیست که با مشارکت مقامات کابل، ایجاد می شود، بلکه ایجاد «امارت» است، که آرمان اصلی طالبان محسوب می شود. مقامات کابل مسلما، نه در ایجاد چنین امارتی نقش دارند و نه در درون این ساختار جدید سیاسی، جایگاهی خواهند داشت. بنابراین، طرف صحبت ملابرادر، هیئت حاکمه افغانستان نیست و با توجه به مندرجات متناقض در یادداشت ملابرادر، علت نگارش یکباره این یادداشت را باید در جای دیگر جست و جو کرد.

درباره علت اعلام موضع رئیس دفتر سیاسی طالبان، گمانه های متعددی را می توان ردیف کرد و در میان این گمانه ها، به نظر می رسد که تلاش طالبان برای یارگیری در شهرهای بزرگی چون کابل، مزار شریف، غزنی، هرات و قندهار، درست تر از بقیه باشد. زیرا، برخلاف مناطق قبایلی و دورافتاده افغانستان، طالبان نتوانسته است در شهرهای بزرگ و میان اقشار شهرنشین، جایگاهی برای خود دست و پا کند.

ملابرادر با نگارش یادداشت فوق، مخاطبش احتمالا همین اقشار شهرنشین بوده و او دو هدف مشخص داشته است؛ اول، می خواسته دولت حاکم را از مشروعیت بیندازد و آن را دولتی دست نشانده و فاقد اراده قلمداد کند و دوم، ملابرادر قصد داشته است با دادن وعده هایی مثل احترام به حقوق همه شهروندان، از جمله ‏اقلیت ها، حمایت از آزادی بیان، آزادی آموزش، اشتغال و غیره، موضع شهروندان را نسبت به طالبان نرم کند و این ذهنیت را در آنها به وجود آورد که اگر می خواهند به آرامش و صلح برسند و یک زندگی آرام و توام با رفاه داشته باشند، باید به طرح ها و حکومت طالبان روی بیاورند و به دولت حاکم پشت کنند. البته، ناگفته نماند که این اقدام ملا برادر صرفا یک تاکتیک است و طالبان فقط به دنبال جاباز کردن است و بس. این را اقشار شهرنشین می دانند و به همین خاطر، بیشترین اثری را که ممکن است یادداشت رئیس دفتر سیاسی طالبان بگذارد، ایجاد تردید و دودلی نسبت به کارآمدی دولت کابل است.

جالب است بدانیم ملابرادر در حالی دست به قلم شده است که از داخل افغانستان در مورد شکل گیری یک نیروی مردمی، مشابه حشدالشعبی عراق، خبرهایی به گوش می رسد. این نیرو در استان «پروان» در شمال کابل ایجاد شده است. نیروهای مردمی ماموریت خواهند داشت که در کنار ارتش، با طالبان بجنگند. در صورتی که نبرد علیه طالبان شکل مردمی به خود بگیرد، این برای سران طالبان یک کابوس خواهد بود. زیرا، ترکیبی از قدرت نرم و سخت شکل خواهد گرفت و این اتفاق، شرایط را هم برای طالبان و هم برای گروه های تروریستی دیگری مثل القاعده و داعش، سخت خواهد کرد.