آسیب مدارس شبانه روزی آمریکا برای کودکان بومی

 

به گزارش «نشنال جئوگرافیک»، مدارس شبانه روزی کودکان بومی در آمریکا، در ابتدای کار، با طرح وعده ماجراجویی، آسایش و تحصیل به کودکان بومی، این افراد را جذب مدارس مذکور می‌کردند اما واقعیت در این مدارس چیز دیگری بود.

 

صد‌ها هزار کودک بومی در قرون ۱۹ و ۲۰ در سراسر آمریکا در چنین مدارسی تحصیل می‌کردند.

 

این مدارس از برنامه مشابه مدارس شبانه روزی در کانادا الهام می‌گرفتند که در هفته‌های اخیر صد‌ها قبر بدون علامت در آن‌ها کشف شد.
 

بومیان آمریکایی که هزاران سال پیش از ورود مهاجران سفیدپوست در دهه ۱۶۰۰ در این کشور زندگی می‌کردند، تحت فشار تازه واردان شهرک نشین، مجبور به دست کشیدن از آداب و رسوم خود و تطبیق با فرهنگ اروپایی شدند.

 

کنگره آمریکا در سال ۱۸۳۰، قانون حذف بومیان را تصویب کرد.

 

این قانون به دولت فدرال اجازه می‌داد زمین‌های آبا و اجدادی بومیان را با اراضی دیگری مبادله کنند؛ اما آن چه در واقعیت رخ داد، تصرف اراضی بومیان در شرق بدون ارائه زمین به آن‌ها در غرب بود.

 

در سال ۱۸۷۹ نخستین مدرسه شبانه روزی کودکان بومی در آمریکا شد.

 

فلسفه این مدارس «کشتن بومی و نجات انسان» برای همسان سازی آنان با فرهنگ سفید بود.

 

در سال ۱۸۹۱ آمریکا قانونی را تصویب کرد که حضور کودکان بومی در مدارس شبانه روزی اجباری شد.

 

تعداد مدارس شبانه روزی کودکان بومی در آمریکا در نهایت به ۳۰۰ عدد رسید.

 

این مدارس نخست تحت کنترل کلیسا و پس از آن در کنترل دولت فدرال بود.

 

این مدارس تا حدی در اجبار فرهنگ سفیدپوست موفق بودند که در سال ۱۸۷۹ دولت کانادا نماینده‌ای برای بررسی شیوه‌های موفقیت آمیز آنان به آمریکا اعزام کرد.
 

کودکان بومی در این مدارس، از انجام اعمال فرهنگی منع شده، کاردستی، خانه داری و کشاورزی می‌آموختند و مجبور بودند برای خودکفایی مدرسه در تامین هزینه‌ها سخت کار کنند.

 

بسیاری از آنان قربانی تحقیر، سوءاستفاده، قرار گرفتن در مراکز شیوع بیماری‌های همه گیر مانند سل، آنفلوآنزا و آبله بودند.

 

آن‌ها گرسنگی می‌کشیدند، تنبیه بدنی می‌شدند، از آزار جسمی و جنسی رنج می‌بردند و تابوت همکلاسی‌های خود را برای دفن در گورستان‌های ویژه این مدارس می‌ساختند.

شمار زیادی از کودکان بومی در این مدارس بر اثر خودکشی مردند یا فرار کردند.

 

بعضی از مدارس برای پیدا کردن کودکان فراری، جایزه تعیین می‌کردند؛ در آغاز قرن بیستم، تعداد این مدارس به اوج خود رسید.

با وجود این، دولت فدرال این مدارس را موفقیت آمیز دانسته و برخلاف روال اولیه، حضور کودکان بومی در این مدارس را اجباری کرد.

 

نسل‌های اولیه بومیان کانادایی که تقریبا تمام سرزمین خود را از دست داده بودند، با تاسیس مدارس شبانه روزی، خانواده‌ها و فرهنگ خود را نیز از دست دادند.

 

خانواده‌های مخالف اعزام کودکان به این مدارس تا یک سال زندانی می‌شدند.

 

این مدارس در نهایت بر اثر مبارزه گروه‌های بومی در سال ۱۹۷۵ تعطیل شدند، اما تعداد اندکی از آنان در «اوکلاهما»، «کالیفرنیا»، «اورگان» و «داکوتای جنوبی» فعال هستند.

 

براساس گزارش‌های رسمی تا سال ۲۰۲۱، ۱۵ مدرسه شبانه روزی و ۷۳ مدرسه برای کودکان بومی با بودجه فدرال در آمریکا باز هستند.
 

دولت آمریکا تنها در اواخر قرن ۲۰ بررسی میراث مرگبار مدارس شبانه روزی را آغاز و در سال ۲۰۰۹، قطعنامه عذرخواهی از بومیان آمریکایی را به دلیل جداسازی اجباری کودکان بومی از خانواده هایشان تصویب کرد.

 

در سال ۲۰۱۶، ارتش آمریکا بقایای اجساد برخی از کودکان را به جوامع بومی بازگرداند؛ این‌ها تنها تلاش‌های دولت آمریکا در این زمینه بود.

 

تعداد کودکان بومی که به اجبار به این مدرسه فرستاده شدند، هنوز مشخص نیست، اما زخم‌های به جا مانده از آن‌ها باقی است.