در شرایط موجود، شیعیان چه کنند؟!

در رابطه با شیعیان و نوع نگاه شان به طالبان و تعامل ممکن با آنها در حال و آینده، دو دیدگاه وجود دارد؛.
  برخی معتقدند با طالبان باید جنگید و نباید گذاشت این گروه بر افغانستان سلطه پیدا کند، چرا که در گذشته با سایر جریان های اسلامی و مذهبی و ملی تصفیه حساب خونینی راه انداخته، در ساختار قدرت نیز جز خود، افراد حقیقی و حقوقی دیگری را قبول نداشته و در آینده نیز نخواهند داشت.

دسته ای دیگر می گویند؛ به دیگران کاری نداریم که با طالبان چه می کنند! اما به نفع شیعیان است که با طالبان از درِ مسالمت پیش آمده، دست صلح و دوستی به آنها داده شود، در غیر آن شیعیان متضرر خواهند شد.

اما به نظر می رسد هر دو دیدگاه از عیوبی خالی نیست، چه اینکه؛
تعامل شیعیان با طالبان، چه جنگ و چه صلح، نمی تواند بدون در نظر داشت همسوها و متحدان طبیعی سیاسی و اجتماعی آنها به ویژه تاجیکها، ازبکها، ترکمن ها و... و حتی طیف های گسترده ای از پشتون ها شکل یابد.

چه اگر بدون توافق آنها بجنگند، دو قطبی طالب و شیعه پدید می آید که قطعا به ضرر شیعیان خواهد بود و اگر صلح نیز برخلاف نظر آنها صورت بگیرد، اعتبار و حیثیت شیعیان خدشه دار گردیده، در آینده از هرگونه وزن و جایگاه سیاسی و اجتماعی برخوردار نخواهند بود و هیچ جناح، جریان و جمعیتی روی آنها حساب نکرده و در هیچ جبهه بندی ی از آنها دعوت به عمل نخواهد آمد و در نهایت سرشان بی کلاه خواهد ماند.

گذشته از همه، اگر قرار است شیعیان با طالبان بجنگند بر اساس چه ارزش ها و در دفاع از چه آرمان ها و عقبه هایی باید باشد و اگر صلح کنند برای به دست آوردن چه چیزی انجام شود؟!

سوالاتی که برای پاسخ و نیز عملیاتی کردن مفاد آن نیاز به شناخت نوع نگاه و تعامل طرف مقابل می باشد.
به هرحال، شیعیان در تعاملات حال و آینده، چه با طالب و چه غیر آن، نمی توانند از موارد زیر چشم بپوشند و برای به دست آوردن آنها مجبورند حساس و فعال باشند و با استفاده از هر ابزار و اهرم مشروع و ممکن، اقداماتی روی دست گرفته، تحت هیچ شرایطی از به دست آوردن آن کوتاه نیایند؛

۱- مباحث دینی و تداوم رسمیت مذهب جعفری.
۲- حقوق شهروندی و مدنی، به شمول حضور در قوای سه گانه دولت، پارلمان و  قضاییه.
۳- منافع ملی و تمامیت ارضی کشور.

و این موارد هم به دست نخواهند آمد مگر اینکه همسویی و وحدت درون شیعی به شکل درست و اساسی شکل بگیرد و از اقتدار و استحکامی برخوردار شوند که بتوانند در کشور ایجاد موازنه کرده نه تنها توان بالای دفاع از حقوق دینی، مذهبی و اجتماعی سیاسی خود داشته باشند، بلکه حتی از منافع همسوها و متحدین سیاسی، اجتماعی و نیز دینی مذهبی خود به خوبی حمایت جدی کنند.

اینجاست که مسئولیت نخبگان حوزوی و دانشگاهی و نیز سران احزاب و جریان های سیاسی سنگین و برجسته می نماید تا هرچه زودتر از یکسو در راستای انسجام بخشی درونی خود کار کنند و از سوی دیگر با تشکیل کمیته یا کمیسون مذاکره کننده با طالبان از طرف تمام شیعیان نمایندگی نموده، با در نظرداشت تمام جوانب ذکر شده در بالا و توجه به رویکرد متحدان طبیعی و جلب نظر آنها، برای تحقق خواسته های دینی مذهبی و سیاسی، اجتماعی و اداری خود تلاش مجدانه در پیش بگیرند.
در غیر آن فردا دیر خواهد بود.
والسلام.