جنرال محمد باقری؛ رییس ستاد کل نیروهای مسلح ایران، روز دوشنبه (۲۶ ثور) در سفر به تاجیکستان با شیرعلی میرزا؛ وزیر دفاع این کشور دیدار کرد.

او در این سفر بر ضرورت مبارزه با تروریزم، برقراری امنیت در مرزها، برگزاری رزمایش ‌های مشترک و همکاری‌های منطقه‌ای با محوریت افغانستان تبادل نظر کردند.

مقام‌های دوطرف، در یک نشست تخصصی ضمن بررسی راه‌های توسعه و گسترش همکاری‌های دوجانبه و مبارزه با تروریزم در منطقه آسیای مرکزی، درباره همکاری‌های منطقه‌ای با محوریت افغانستان تبادل نظر کردند.

وزیر دفاع تاجیکستان نیز در این دیدار از طرح های نیروهای مسلح ایران برای همکاری دو کشور در مقابله با تروریزم و جرایم سازمان یافته و مواد مخدر استقبال کرد.

پیشتر آیت الله سید ابراهیم رئیسی؛ رئیس جمهور ایران نیز اخیرا در تماسی تلفونی با همتای تاجیک خود، با تاکید بر لزوم توسعه هماهنگی‌های امنیتی بین دو کشور گفت: ایران نگران وضعیت امنیتی منطقه و به ویژه افغانستان است.

این سفر در حالی صورت می گیرد که اخیرا نگرانی ها درباره توسعه تروریزم در افغانستان و گسترش فعالیت های آن به ورای مرزهای ملی به شدت افزایش یافته است. ادعای داعش مبنی بر حملات موشکی از خاک افغانستان بر ازبکستان و تاجیکستان، وقوع رویدادهای مرگبار تروریستی در داخل کشور، حملات تروریستی در خاک پاکستان و واکنش ارتش پاکستان به آن در قالب حملات هوایی مرگبار بر خاک افغانستان از مهم ترین تحولات چند هفته اخیر بوده است.

در پی این تحولات، رهبران روسیه و ایران با همتای تاجیک خود تلفونی گفتگو و بر عزم و اراده خویش مبنی بر مبارزه مشترک با تروریزم و تهدیدهای تروریستی با محوریت افغانستان، تاکید کردند.

از جانب دیگر، روز دوشنبه دو نشست مهم امنیتی در منطقه برگزار شد؛ نشست کمیته ضد تروریزم سازمان همکاری منطقه ای شانگهای به رهبری و میزبانی هند و مشارکت همه اعضای آن، و نشست سران کشورهای عضو پیمان امنیتی جمعی.

افزون بر این، گزارش شده است که تنش در مرز میان افغانستان و تاجیکستان اخیرا بار دیگر افزایش یافته و در همین رابطه، نیروی هوایی ارتش تاجیکستان، روز سه شنبه یک مانور هوایی یکساعته را در امتداد مرز مشترک، راه اندازی کرد؛ کاری که نیروی هوایی ازبکستان هم در واکنش به ادعای حمله موشکی داعش در طول نوار مرزی با افغانستان، به آن مبادرت کرده بود.

اینهمه نشان می دهد که جو امنیتی منطقه به شدت شکننده و پرالتهاب است و کشورهای همسایه عمیقا نگران تحرکات تروریستی احتمالی در افغانستان هستند.

در این میان، اگرچه رهبران دولت اسلامی طالبان، ضمن پذیرش فعالیت خرابکارانه برخی گروه های تروریستی در کشور، تاکید می کنند که این تهدیدها بزرگنمایی می شود و به باور آنها، طالبان توان مقابله با آن بدون نیاز به کمک خارجی را دارند و هیچ کشوری از خاک افغانستان، هدف حمله تروریستی قرار نخواهد گرفت.

با این حال، نگرانی ها در این باره کم نیست و دست کم بخشی از این نگرانی ها بدون شک، ریشه های نیرومندی در واقعیت دارد.

از سوی دیگر، یک قاعده کلی وجود دارد که دشمن هرچند کوچک باشد باید بزرگ انگاشته شده و جدی گرفته شود. این قاعده به ویژه درباره تهدیدهای تروریستی بسیار صادق است؛ زیرا تروریزم یک پروژه ضد امنیتی و استخباراتی پیچیده با حمایت و دخالت قدرت های استعماری و استکباری است و هرگز نباید آن را به کنش های منطقه ای گروه های جدایی طلب، تبهکار و مافیایی، محدود کرد.

به بیان روشن تر، تروریزم برساخته امریکا و غرب، ابعاد و ماهیت جهانی و فرامنطقه ای دارد و هیچگاه به یک کشور، جغرافیا یا منطقه خاص، محدود نمی شود. با این حساب، یک تهدید جهانی نیازمند واکنشی جهانی است. این همان چیزی است که امریکا و متحدانش به سادگی از آن برای توسعه سلطه خود بر کشورهای دیگر و ملت های مستقل جهان، استفاده ابزاری می کنند. یعنی آنها هم تهدید جهانی تروریزم را می سازند و هم برای «مبارزه» با آن، ائتلاف های «ضد تروریستی» جهانی تشکیل می دهند!

بنابراین، مبارزه با تروریزم از سوی کشورهای قربانی تروریزم از جمله افغانستان و همسایگان آن، لزوما باید مبارزه با سازندگان و حامیان اصلی تروریزم نیز باشد در غیر آن، سودمند و ثمربخش نخواهد بود.

بربنیاد همین ارزیابی است که باید نتیجه گرفت که داعش صرفا یک تهدید محلی برای امنیت ملی افغانستان نیست، این تهدیدی فراگیر است که از سوی امریکا و غرب برای توسعه تروریزم از مبدأ افغانستان به سایر کشورهای همسایه و منطقه و حتی جهان، مورد حمایت قرار می گیرد؛ پروژه مخوفی که اگر موفق شود تعهد جدی طالبان مبنی بر عدم حمله تروریستی از خاک افغانستان علیه کشورهای دیگر را با شکست رو به رو می کند و افزون بر این، ناامنی های ناشی از حملات و فعالیت های تروریستی را در افغانستان و منطقه، تشدید می سازد. به این ترتیب، مقابله با این پروژه خوفناک، نیازمند یک برنامه استراتژيک و مشترک با مشارکت همه کشورهای هدف با محوریت افغانستان می باشد.