لیبی به کجا می‌رود؟

بیش از سه سال از انقلاب 17 فوریه سال 2011 لیبی می‌گذرد و مردم کماکان رؤیاهای روزهای ابتدایی انقلاب خود را بر باد رفته می‌بینند. اوضاع در این کشور به غایت به هم ریختگی و هرج و مرج است. درگیری‌ مسلحانه صدها گروه کوچک و بزرگ و آشفتگی در عرصه سیاست و وجود دو دولت و دو پارلمان که هر کدام خود را بر حق نمی‌داند، لیبی را به یکی از آشفته ترین کشورها بدل کرده است.

بسیاری در لیبی از خود می‌پرسند به کجا می‌رویم؟ و چه فردایی را می‌توانیم متصور شویم؟.

از هنگامی که گروههای مسلح به پایتخت مسلط شدند و شروع به نابودی زیربناهای طرابلس کردند، بسیاری از آینده نامعلوم لبیبی سخن می‌گفتند، مجلس انتخابی از صحنه سیاست به دور افتاده و دولت پاگرفته از آن مکان امنی برای برگزاری جلسات خود ندارد، بسیاری از سفرا را اخوانی‌ها انتخاب می‌کنند. بانک مرکزی و خزانه و همچنین چاههای نفت در جنوب غربی لیبی در اختیار گروههای شورشی است و تمام این ها زیر پرچم دولتی قرار گرفته‌اند که هیچ یک از کشورهای جهان آنر ا به رسمیت نمی شناسد.

پایگاه خبری پانوراما الشرق الاوسط نیز در شرح اوضاع لیبی می‌نویسد: کنگره لیبی یک وضع جدید و نمونه منحصر بفردی از بی قانونی در لیبی است. پارلمان آن را به رسمیت نمی‌شناسد. کنگره اصرار دارد هنوز بر سر کار باشد. کنگره در دست گروههای مسلح است و این گروهها سعی دارند مناطق بیشتری را تحت تسلط خود در آورند.

از سوی دیگر، رهبر گروه لیبرال‌‌ها، گروهها و قبائل را به تفرقه و گسست دعوت می‌کند، اویی که پیش از این نظام قذافی را به طائفی گری محکوم می‌کرد. بنابراین گروههای لیبرال همانند گروههای اسلامی تندرو عمل می‌کند و هر دو گروه از نظر مردم لیبی مجرم هستند.

در این شرایط برخی از حکومت فدرالی صحبت می‌کنند، یا بهتر بگویئم از تجزیه حرف می‌زنند، این‌ها از آشوب طلبان نیز خطرناک‌ترند. آن‌ها می‌خواهند در این شرایط آشفته حکومت مستقلی در شرق لیبی پایه گذاری کنند، به این بهانه که شرق لیبی در تمام دوران محروم بوده و باید مستقل باشد.

غرب و پشت سر آن برخی کشورهای عربی، هیچ خیری برای لیبی نمی‌خواهند، خونی که امروز ریخته می‌شود بیشتر از خونی نیست که در سال 2011 و پس از دخالت نظامی غرب ریخته شد. کماکان نیز لیبی تحت فصل هفت قرار دارد و پارلمان این کشور از شورای امنیت خواسته است تا بار دیگر دخالت نظامی کند. برخی نیز گروهها را به گفت‌و‌گو دعوت می‌کنند در حالیکه به خوبی می‌دانند تا هنگامی که این گروهها سلاح در دست دارند، مذاکره نخواهند کرد.

این وضعیت امروز مردم لیبی است، مردمی که سؤال می‌کنند، به کجا می‌رویم؟ و جوابی را در پیش رو نمی‌بینند. دانشگاهی نیست، مدرسه ای نیست، آزادی بیان مصادره شده و هر کسی ملزم است تا اسم قبیله و طائفه خود را به یاد داشته باشد.

منبع: فارس