چرا آمریکا زیر پای اردوغان را خالی کرد؟

روزنامۀ لبنانی  الاخبار در تحلیلی پیرامون علل تغییر موضع آمریکا در قبال نقش ترکیه در بحران سوریه نوشت:
 
موضع آمریكا در خصوص ایجاد تغییرات اساسی در شورای ملی سوریه بحث و جدل گسترده ای در محافل عربی و منطقه ای مرتبط با بحران سوریه ایجاد نمود، اما هرگز كسی درباره نقش تركیه در تحولات ناگهانی منطقه سخن نگفت.
 
دولت رجب طیب اردوغان نخست وزیر تركیه با میزبانی اولین نشست مخالفان سوری در اواخر مه 2011 در شهر آنتالیا موضعی زودهنگام نسبت به بشار اسد رییس جمهور سوریه اتخاذ و همه را شگفت زده كرد. تصمیم آنكارا به منظور برپایی اردوگاه های ویژه آوارگان سوری، حتی قبل از ورودشان به تركیه، به همه ثابت كرد كه دولت اردوغان از ابتدا می خواست نقش پیشرویی در پرونده سوریه ایفا نماید.
 
اما از همه مهمتر، هنگامی بود كه آنكارا درهای اردوگاه هایش را در برابر سربازان جدا شده از نظام دمشق باز كرد تا "ارتش آزاد سوریه" را تشكیل دهند كه منطقه انطاكیه، مركز اصلی آنها و مقر اردوگاههای آشکار و پنهان آنهاست.  
 
رسانه های گروهی غربی و ترك، به تفصیل از همكاری منطقه ای و بین المللی از طریق تركیه علیه نظام دمشق از طریق ارائه حمایت مالی، نظامی و لجستیكی به ارتش آزاد و همه گروههای مسلح سخن گفته اند. اما این تحرك تركیه برای تحقق هدف استراتژیك خود از طریق تبدیل "حلب" به بنغازی جدید، با ایجاد منطقه حائل در مناطق شمالی سوریه یا ایجاد مناطق ممنوع پرواز برای حمایت از گروههای مسلح كافی نبود.
 
 پس از آن، دولت آنكارا در بهره برداری از سرنگونی هواپیمای تركیه در آسمان سوریه در روز 22 ژوئن 2012 میلادی و اصابت چند گلوله خمپاره سوری به خاك خود، به منظور جلب حمایت پایتخت های غربی نیز به سختی شكست خورد، چون پیمان ناتو نپذیرفت كه در تنش میان تركیه و سوریه مداخله نماید، به این بهانه كه توجیهات تركیه غیرمنطقی بوده و برای اعلام جنگ علیه دمشق كافی نیست.
 
موضع متخاصم تركیه در قبال دمشق با سخنان تکراری اردوغان و اوغلو آشكار شد و این دو همه امكاناتشان را به منظور نهادینه كردن دشمنی مردم تركیه و حتی پایتخت های غربی با اسد به كار گرفتند؛ پیش از این كه اردوغان به قربانی طرح های غرب تبدیل گردد و تركیه با همه معادلات منطقه ای اش، در باتلاق سوریه گرفتار شود. در این میان، دیپلماسی تركیه ثابت كرد كه بسیاری از حقایق مهم به ویژه درباره ایران و روسیه را نادیده گرفته است. همین امر نشان می دهد که چرا آمریکا، زیر پای اردوغان و داوود اوغلو را خالی کرد؛ همان کسانی كه ادعا می كردند همه برگ های برنده درباره سوریه را در دست دارند.  
 
شورای ملی سوریه از ابتدا به این دو تكیه داشت، چه این كه همه می دانستند اگر حمایت تركیه نبود، اصولا این شورا به وجود نمی آمد. اما سخنان هیلاری كلینتون وزیر خارجه آمریكا ثابت كرد كه آنكارا نسبت به شیوه های بازی پنهان و آشكار دیپلماتیك در سیاست خاورمیانه ناشی است و این سیاست صحنه رقابتهای نهان و آشكار میان پایتخت های منطقه است. این موضوع علت اقدام اخیر آمریكا در قبال مخالفان سوری را تفسیر می كند، چرا که برای آنها مشخص شد حکومت و مردم سوریه همچنان منسجم هستند و آمریکا نمی تواند به مخالفان دل خوش كند.  
 
كسی در سوریه و واشنگتن ذكر خیر تركیه را نمی گوید. واكنش افكار عمومی تركیه به دست داشتن اردوغان در رویدادهای سوریه و ضربه زدن به منافع ملی و قومی ترکیه هم غیر از این نیست. نکتۀ مهم دیگر، وضع خطرناك منطقه كردنشین سوریه است كه با موضوع كردهای تركیه در ارتباط می باشد و هوادران حزب كارگران كردستان بر آن سیطره دارند.
 
سوال مهم آن است كه آنكارا چه سود و منفعتی از این دخالت ماجراجویانه و خطرناك به دست آورد و به خاطر چه مسی در این ماجرا وارد شد؟
 
رسانه های گروهی به طور مستمر از شكست سیاستهای اوغلو سخن گفته و وی را مسئول این شكست خطرناك و همه نتایج و پیامدهای آن می دانند. نمونه بارز آن، دور کردن آنكارا از بازی سوریه و اعطای نقش ترکیه به قطر و شیخ حمد بن خلیفه آل ثانی - دوست صمیمی اردوغان – است، کسی كه قبل از وی پیش دستی کرد و راهی غزه شد، در حالی كه اردوغان در حال برنامه ریزی بود تا به عنوان نخستین حاکم یک کشور اسلامی به غزه سفر کند./