وقاحت «دوستان سوریه» این‌ بار در عراق

به گزارش اسلام تایمز، سران پیمان آنتلانتیک شمالی روز گذشته در ولز گرد هم آمدند تا با یکدیگر درباره موضوعات امنیتی مورد توجه از جمله بحران اوکراین، خشونت‌ها در لیبی و فعالیت‌های داعش در عراق و سوریه با یکدیگر رایزنی کنند و تصمیماتی مناسب را اتخاذ کنند.

در این میان تحرکات داعش درپی کشته شدن دو خبرنگار آمریکایی و آغاز حملات هوایی این کشور به مواضع تکفیری‌ها در برخی از مناطق عراق منجر شد تا مسئله داعش به شدت توسط سران کشورهای غربی و رهبران تاثیرگذار در ناتو مورد توجه قرار گیرد.

در همین زمینه فرنسوا اولاند رئیس جمهور فرانسه از آمادگی ارتش کشورش برای پیوستن به ائتلاف ضد تکفیری‌ها در عراق خبر داد، دیوید کامرون نخست وزیر انگلیس هم با اشاره به تهدید داعش خواستار افزایش بودجه نظامی کشورهای ناتو شد و باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا نیز تاکید کرد که همانطور که القاعده را شکست داد، داعش را هم شکست خواهد داد اما در این میان سران ناتو همگی درباره تشکیل ائتلافی بین المللی برای مقابله با داعش هم سخن گفتند.

براساس این ابتکار عمل کشورهایی چون ایالات متحده، فرانسه، انگلیس، آلمان در کنار متحدان منطقه‌ای از جمله ترکیه_به عنوان بازیگر اصلی در نبرد با داعش به دلیل اینکه خودش عضوی از ناتو است_ اردن، عربستان،قطر، کویت، مصر، امارات متحده عربی ائتلافی برای مقابله با داعش تشکیل می‌شود و سران ناتو با دعوت به همکاری از دیگر کشورهای همسایه عراق که اشاره تلویحی بود به ایران و سوریه تلاش دارد تا داعش را مهار کنند.

این ابتکار عمل در حالی صورت گرفته که امریکا از چند هفته قبل حملات هوایی خود به داعش در شمال عراق را آغاز کرده است ولی مقامات نظامی این کشور و دیگر کشورهای ناتو به خوبی می‌دانند که با توجه به ماهیت شبه نظامی گروه داعش حملات هوایی در چنین حجم پائینی نمی‌تواند به نتایج مورد نظر آنها منتهی شود.

از سوی دیگر کشورهای غربی با توجه به تجربه ناکام در عراق و افغانستان، مشکلات ناشی از بحران مالی و فشار اقتصادی و مخالفت افکار عمومی در داخل کشورهایشان تمایلی به ورود مستقیم نظامی و پیاده کردن نیرو در عراق ندارند، در واقع بازی کشورهای غربی چون آمریکا، فرانسه و انگلیس این است که خطر داعش برای منافع خودشان (از جمله ذخایر نفت شمال عراق) را از بین ببرند ولی نمی‌خواهند برای این کار نیروی نظامی به میدان جنگ با داعش بفرستند بلکه قصد دارند خودشان از بیرون گود براساس منافعشان دیگران را به میدان جنگ بفرستند و خودشان پس از آرام شدن اوضاع نتایج نزاع سیاسی جدید درخاورمیانه را برای خود درو کنند.

در میان برخی رسانه‌ها زمزمه‌هایی از همکاری میان تهران و واشنگتن در زمینه مقابله با داعش را مطرح کرده‌اند که این زمزمه به سرعت توسط مقامات جمهوری اسلامی رد شد اما باید این نکته را مد نظر داشت که این بار دشمن دشمن ما حتما به نتیجه دوستی منتهی نمی‌شود و گاهی باید بین بد و بدتر انتخاب کرد. جمهوری اسلامی ایران تنها حاضر در راستای همکاری با دوستان خود در عراق اعم از شیعیان، کردها و اهل تسنن به مقابله با تکفیری‌ها کمک کند و در صورتی که تبدیل به پیاده نظام عملیات ناتو در عراق علیه داعش تبدیل شود، بازنده خواهد بود. این مسئله را نیز نباید از نظر دور داشت که هرچند داعش نماینده اسلام واقعی نیست و خود را نمادی دروغین از اهل تسنن معرفی می‌کند اما باید در تقابل مستقیم با آن هم به گونه رفتار کرد که بوغ‌های رسانه‌ای غربی و عربی مخالف جمهوری اسلامی، جنگ با داعش را جنگ با اهل تسنن عراق نشان ندهند.

در میان مسائل مطرح شده درباره تقابل با تکفیری‌ها نکته طنز آمیزی نیز وجود دارد که از جوک‌های تاریخ است، ابتکار نیروهای ائتلاف علیه داعش در ناتو به واقع وقاحت سران غربی و عربی و برخی کشورهای منطقه را بیش از پیش نمایان می‌کند؛ سه سال قبل زمانی که در سوریه اعتراضاتی آغاز شد که در ابتدا مسلحانه نبود، همین کشورها که اکنون نام خود را ائتلاف علیه تروریست کرده‌اند با عنوان «دوستان سوریه» با برگزاری نشست‌های متعدد تلاش می‌کردند که حمایت همه جانبه‌ای از تکفیری‌هایی که امروز در شمال عراق کارهایی را می‌کنند که بارها در حومه حلب و دمشق کردند، داشته باشند.

باید کم حافظه باشیم که فراموش کنیم که چگونه ترکیه به گذرگاه ارسال کمک‌های تسلیحاتی برای همین گروه‌های تکفیری تبدیل شده بود یا قطر با کمک شبکه تلویزیونی الجزیره‌ از هر فن و تکنیکی برای حمایت از مخالفان مسلح دریغ نکرد یا وزیر خارجه عربستان چطور در جمع خبرنگاران از غربی‌ها می‌خواست تا تسلیحات مرگبار در اختیار مخالفان مسلح قرار دهد.

حالا باید منتظر ماند و دید که سران ناتو چه خوابی برای عراق به بهانه مبارزه با داعش دیده‌اند،‌ آیا همانند لیبی این کشور را به تلی از خاک تبدیل می‌کنند یا نیروهایی متحد را به میدان کاروزار می‌فرستند اما هرچه باشد جمهوری اسلامی تنها براساس منافع ملی و منطقه‌ای خود با دوستان و همسایگانش در عراق ایفای نقش خواهد کرد.

ایران به‌دلیل هم‌مرزبودن با عراق و تسلط گروهک مذکور بر بخش‌های وسیعی در این کشور اکنون با تهدید تازه‌ای در مرزهایش روبه‌رو شده است؛ تهدیدهایی که اگرچه دارای پتانسیل مواجهه با ایران نیست اما سودای آن را در سر می‌پروراند که از مرزهای عراق فراتر رود و از این رو عقل سلیم حکم می‌کند که باید دست روی دست نگذاشت و نظاره گر حوادث نبود.

اما آمریکایی‌ها و دیگر کشورهای غربی در ساخت طنزهای سیاسی طی سال‌های اخیر کم سابقه نبوده‌اند که نمونه دیگر آن بعد از 11 سپتامبر بود؛ پس از انکه بیش از نیمی از هواپیما رباها در حمله به برج‌های دو قلو سعودی تبار بودند و رهبران و کادرهای اصلی القاعده در ارتباط با خانواده سلطنتی عربستان یا با دیگر شیخ نشین‌های حاشیه خلیج فارس متحد آمریکا بودند؛ جورج بوش پس از گرفتن کمک از ایران برای مقابله با طالبان در افغانستان که تنها امارات و عربستان آنها را به رسمیت شناخته بودند، ایران را «محور شرارت» نامید.