هدف عادی سازی روابط میان مغرب و رژیم صهیونیستی تحت فشار قرار دادن الجزایر است

به گزارش اسلام تایمز، «بلحسن الیحیاوی» پژوهشگر سیاسی و فعال رسانه ای تونس گفت: عادی سازی روابط رژیم های عربی خواه کشورهای مغرب عربی یا غیر آن بیانگر خواست و اراده ی ملت ها نیست، مصر از تقریبا 50 سال گذشته با اسرائیل روابطش را عادی کرده است اما ملت مصر همچنان هرگونه عادی سازی روابط را رد می کنند.

اقدام برخی از کشورهای عربی از حد اصطلاح فراتر است و معنای آن عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی و بلکه برقراری روابط استراتژیک میان این کشورها و دشمن صهیونیستی است.

وی افزود: عادی سازی روابط از مدتی پیش انجام شده بود، و آنچه امروز اتفاق افتاده است تنها چیزی است که پنهانی انجام می شد و امروز شکل آشکارا به خود گرفت اما عادی سازی روابط در چندین سطح آکادمیک، فرهنگی و گردشگری در بیشتر کشورهای عربی وجود داشت هر چند که آن را بیان نمی کردیم که البته در سطوح مختلف انجام می شد.

گفتنی است، در روز دهم ما دسامبر 2020 دونالد ترامپ رئیس جمهوری آمریکا موافقت کشور مغرب را با عادی سازی رژیم صهیونیستی اعلام کرد و این اقدام را به منزله ی پیشرفت چشمگیر روند صلح در خاورمیانه عنوان کرد. در همین راستا «ترامپ» موضوع حاکمیت مغرب بر منطقه ی صحراء را که منطقه ی مورد نزاع بین رباط و جبهه ی پولیساریو است، به رسمیت شناخت.

رباط بر حقانیتش در منطقه ی صحراء اصرار می ورزد و حکومت فراگیر خودمختار را تحت حاکمیت خود پیشنهاد داده است، اما جبهه ی پولیساریو خواستار انجام همه پرسی برای تعیین سرنوشت این منطقه است و این طرحی است که الجزایر که به آوارگان این منطقه ی مورد نزاع پناه داده است، از آن حمایت می کند.

از سال 1975 درگیری میان مغرب و جبهه ی پولیساریو بر سر منطقه ی صحراء بعد از پایان اشغالگری اسپانیا در منطقه شروع شد. این اختلافات به درگیری مسلحانه تبدیل شد بطوریکه تا سال 1991 ادامه داشت و سرانجام با امضای توافقنامه ای برای توقف درگیری ها در منطقه ی مورد نزاع «کرکرات» متوقف شد.

«بلحسن الیحیاوی» پژوهشگر برجسته و استاد دانشگاه تونس در این مصاحبه در پاسخ به این پرسش که به نظر شما چرا برخی از کشورها در شمال آفریقا درصدد عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی هستند، درحالیکه شمار زیادی از احزاب سیاسی و افکار عمومی در این کشورها این موضوع را رد می کنند؟ پاسخ داد: ما از یک ایده ی اساسی شروع می کنیم اینکه رژیم های عربی خواه کشورهای مغرب عربی یا شرقی دست به عادی سازی روابط زده اند خود یک موضوع به شمار می آید و خواست و اراده ی ملت ها موضوع بسیار متفاوت دیگر؛ به این معنی که اگر ما آنچه را که در مصر به وقوع پیوسته در نظر بگیرم، می بینیم که مصر کشوری است که روابطش را از 50 سال گذشته یا کمی بیشتر عادی نموده است و با وجود این ملت مصر همچنان با عادی سازی یا رابطه با کشور صهیونیستی و صهیونیستهای ساکن در سرزمین های اشغالی مخالفت می کند. بالطبع استثناء های کمی هم وجود دارد که نمی تواند اصل باشد بلکه تنها موارد شاذی است از آنچه اصل به شمار می آید و آن (اصل) ایمان به حقانیت مسئله ی فلسطین و حق ملت فلسطین است حتی بدون آنکه به آن رنگ مذهبی و قداست بدهیم یعنی حتی از نگاه انسانی این حق همه جانبه ی ملتی است که سرزمینش اشغال شده و مورد ظلم و مهاجرت اجباری و زندان و قتل و مانند آن قرار گرفته اند.

این فعال سیاسی تونسی درباره ی اینکه آیا حاکمان کشورهای عادی ساز از سوی ملت هایشان مجاز به مشارکت در مذاکرات یا انعقاد قرار داد هستند یا خیر؟ تصریح کرد: باید بگوییم هنگامیکه امروز از آنچه میان کشورهای عربی و دشمن صهیونیستی به وقوع پیوسته صحبت می کنیم، از اصطلاح «عادی سازی» صحبت نمی کنیم چراکه آن حق معنی را ادا نمی کند و بیانگر حقیقت آنچه در حال وقوع است نمی تواند باشد، ما اکنون از برقراری رابطه ی استراتژیک میان کشورهای عربی یا رژیم های عربی و میان رژیم صهیونیستی صحبت می کنیم و این به آن معنی است که عادی سازی روابط از مدت ها پیش وجود داشته و آنچه امروز به وقوع پیوسته آن چیزی بوده که پنهان بوده و حالا آشکار شده است. اما عادی سازی در چندین سطح آکادمی، فرهنگی و گردشگری در بیشتر کشورهای عربی وجود دارد هرچند که همه اش را ذکر نکردیم، بالطبع درجه ها و رده بندی های مختلف دارد.

«بالحسن الیحیاوی» افزود: بی تردید هنگامیکه از کشورهای حاشیه ی خلیج (فارس) صحبت می کنیم، کشورهایی هستند که ذخائر نقدی بسیار زیاد و ثروت های بالقوه فراوانی دارند که رژیم صهیونیستی و کسانیکه از این رژیم حمایت می کنند به آنها چشم طمع دوخته اند، به ویژه که ما امروز از اصطلاح دنیای جدید با ترکیبات، اهداف و اولویت های جدید با وجود ویروس کرونا سخن می گوییم و علماء و اندیشمندان استراتژیک از پایان عصر جهانی سازی سخن می گویند و جهانی سازی هم به اهداف خود رسیده است و اکنون در صدد ساخت جهانی جدید با ترکیبات و اهداف جدیدش هستند و دیدگاه فراگیر جدیدی دارند.

نویسنده ی و پژوهشگر تونسی نظرش درباره ی هدف رژیم صهیونیستی از عادی سازی روابط با کشور مغرب را اینگونه بیان کرد که ما امروز از رابطه ی استراتژیک میان برخی از رژیم های عربی و میان رژیم اسرائیل سخن می گوییم و این روزها رژیم صهیونیستی به کشورهای مغربی عربی به ویژه مغرب روی آورده که می توانیم دلیل روی آوردن به این کشور را اولا و قبل از هر چیزی تحت فشار قرار دادن الجزایر قلمداد کنیم زیرا این کشور در کنار سوریه تقریبا جزء کشورهای استثناء است و برقراری رابطه از هر نوعی را با رژیم صهیونیستی رد کرده است، الجزایر با موقعیت، مساحت و جمعیتش و همچنین با ثروت های بالقوه اش و از طرفی با موقعیت جغرافیایی و سیاسی اش یک کشور مهم به شمار می آید، بنابراین این کشور را یک بار با به رسمیت شناختن یا از سرگیری روابط رباط و تل آویو و سپس به رسمیت شناختن منطقه ی صحراء برای کشور مغرب تحت فشار قرار می دهند.

«بلحسن الیحیاوی» تحلیل و تفسیرش را در این خصوص که آنچه آزار دهنده است، مساحت جغرافیایی است که این توطئه عادی سازی آن را در برگرفته است، درحالیکه این توطئه از شیوخ کشورهای حاشیه ی خلیج فارس شروع شده، سپس به خاورمیانه منتقل و بعد از آن در شمال آفریقا خود را نشان داده و رژیم صهیونیستی این توطئه را در مناطقی دور دست در کره ی زمین مثل کشور بوتان در دست اجرا دارد، اینگونه بیان کرد: این اهتمام و توجه رژیم صهیونیستی اساسا به اهمیتی است که آفریقا در سیستم جهان جدید دارد؛ هنگامیکه به آنچه به وقوع پیوسته تامل می کنیم، در می یابیم که به دلایلی توجه به آفریقا به شکلی دقیقتر به حوزه ی دریای مدیترانه از سالهای اخیر درحال افزایش است و درگیری بر سر دریای مدیترانه هم به اوج خود رسیده است. این توجه و اهتمام، روابط میان مغرب و رژیم صهیونیستی و ایجاد چنین ائتلافی را تسریع بخشید. اما منطقه ی صحرای غربی دروازه ای بزرگ برای آفریقا به شمار می آید، هنگامیکه از حرکت و روند تجارت از طریق سواحل جنوبی و از طریق دریای مدیترانه سخن می گوییم، دروازه ی اصلی همان منطقه ی صحرای غربی (وادی الذهب) است. این اراضی ابدا در هیچ زمانی از تاریخ به مغرب گرایش نداشته بلکه در حد خودش کشوری مستقل بود که تحت اشغال اسپانیا بود و بعد از خروج اشغالگران به مغرب تحویل داده شد و از آن زمان جنگ میان منطقه ی صحرای غربی و مغرب تا سال 1991 ادامه داشت تا اینکه سازمان ملل متحد توافقنامه ی صلح و توقف درگیری ها را منعقد نمود و بعد از آن این حوادث و اتفاقات به وقوع پیوست.

درباره ی اینکه هدف توطئه ی عادی سازی روابط کل منطقه است و نه کشور مغرب به تنهایی، این استاد دانشگاه های تونس خاطر نشان کرد: وضعیت لیبی به این شکل است که نتیجه ی درگیری های جناح های سیاسی در این کشور آنان را به سوی تقدیم هر آنچه از امتیازات که برایشان مقدور است، سوق داده تا به این ترتیب بتوانند خود را در قدرت نگه دارند و از جمله ی این امتیازات به رسمیت شناختن رژیم صهیونیستی است. 

اما تونس با وجود اخوان المسلمین در رأس قدرت و اتخاذ تصمیمات سیاسی، همچنان از حمایت بین المللی چند سویه حتی از طرف آمریکا برخوردارند .نکته ی قابل ذکر اینکه یکی از ماموریت های محوله به اخوان المسلمین سوق دادن کشورهای عربی به سوی عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی است و به همین خاطر می بینیم که اخوان المسلمین در اردن روابطش با اسرائیل عادی است و همین وضعیت برای مغرب وجود دارد و اخیرا هم در خصوص سودان هم در حال وقوع است.

اما در مصر نیازی به باقی نگه داشتن اخوان المسلمین در رأس کار نبود چراکه مصر کشوری است که روابطش با رژیم صهیونیستی عادی است و روابط دیپلماتیک با این رژیم دارد.

بالطبع هدف، سرنگونی سوریه است اما مقاومت خود سوری ها و درکنارش حضور همپیمانانش در برابر این جنگ همه جانبه موجب شد که این کشور از توطئه ای که برایش طراحی کرده بودند، حفظ شود و تنها یک خواسته (در منطقه ی غرب آسیا و شمال آفریقا) باقی ماند و  آن عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی است پس تا زمانیکه اخوان المسلمین در تونس بر سر قدرت باشند، موضوع عادی سازی روابط به قوت خود باقی است بطوریکه بند مربوط به جرم بودن عادی سازی روابط در قانون اساسی تونس حذف شد و حتی این بند نتوانست در رای گیری سال 2014 رای بیاورد و این یعنی زمینه سازی برای عادی کردن روابط با رژیم صهیونیستی. هنگامیکه از سطوح عادی سازی روابط سخن می گوییم می بنیم که حتی حکومت «زین العابدین بن علی» هم روابطش با رژیم صهیونیستی عادی شده بود و تعاملات و روابط خاصی در سطح گردشگری داشت و میراث یهود در تونس زیاد و خانواده های یهودی زیادی در این کشور هستند همچنانکه در قانون رژیم صهیونیستی آمده است که شهروند یهودی در هر منطقه از جهان که هستند یک صهیونیستی و اسرائیلی به شمار می آیند که باید از منافع اسرائیل بهره مند باشد و این قانون از آنان حمایت می کند.

خبرنگار: معصومه فروزان