دومین نشست چهارجانبه صلح افغانستان؛ بازهم بی نتیجه؟

در اعلامیه پایانی این نشست که روز دوشنبه در کابل برگزار شد، از «گروه‌های طالبان» خواسته شده تا برای حل و فصل تمام "اختلافات سیاسی، مطابق با اراده و آرمان‌های ملت افغانستان و خواست و حمایت کشورهای عضو گروه هماهنگی چهارجانبه برای تامین صلح پایدار در افغانستان"، با حکومت این کشور وارد گفتگو شوند.

اشتراک‌کنندگان گفته اند که در مورد تعیین یک "نقشه راه" برای صلح بحث کرده‌ و پیشرفت‌هایی نیز به دست آورده اند.

به گزارش اسلام تایمز، اعلامیه افزوده است:"هدف از نقشه راه، تعیین اقدامات مشخصی است که بتواند شرایط مطلوب را برای آغاز گفتگوهای صلح به رهبری و مالکیت افغانستان، میان حکومت این کشور و نمایندگان گروه‌های طالبان با هدف کاهش خشونت و ایجاد صلح پایدار در افغانستان و منطقه فراهم سازد."

آنها همچنین به تلاش برای از بین بردن تمام "گروه‌های تروریستی، صرف نظر از تابعیت و فعالیت‌های آنها در قلمرو خود" متعهد شدند.

با این حال، کارشناسان می گویند که دومین نشست بدون نتیجه ای مشخص به پایان رسید و به آنچه کابل از این نشست انتظار داشت، دست پیدا نکرد.

به باور آنها تاکید بر موضوعاتی کلی و کلان مانند ترغیب طالبان به گفتگو با دولت افغانستان و نیز اینکه روند صلح باید تحت مالکیت افغانستان و بر اساس منافع و آرمان های مردم کشور باشد، دستاوردی محسوس و قابل توجه محسوب نمی شود.

پیش از این نیز مواضع مشابهی از زبان سیاستمداران امریکایی، پاکستانی، چینی و... شنیده شده است؛ اما آنچه هیچ تغییری نکرده، معادله جنگ و صلح افغانستان بوده است.

از بیانیه پایانی دومین نشست چهارجانبه نیز استنباط می شود که چیز تازه ای بر دستاوردهای نشست پیشین افزوده نشده است.

اگرچه گفته شده است که «پیشرفت هایی» به دست آمده؛ اما اینکه هیچ اشاره ای به این «پیشرفت ها» نمی شود، به عقیده کارشناسان، خود نشانگر آن است که عملا پیشرفتی به دست نیامده است.

حتی در خصوص مبارزه با همه گروه های تروریستی صرف نظر از تابعیت و فعالیت های آنها در قلمرو خود نیز که در اعلامیه پایانی تاکید شده، به نظر می رسد تحول تازه ای در این زمینه محسوب می شود و فقط بر «تلاش» اعضای نشست چهارجانبه در این راستا تاکید شده است.

کارشناسان می گویند که این «تلاش» لزوما تعهدآور نیست و نمی تواند مبنای عمل قرار گیرد.

به عنوان مثال، کشورهایی مانند امریکا و پاکستان، در حال حاضر و در گذشته نیز بارها تاکید می کنند و کرده اند که در راستای مبارزه با تروریزم در افغانستان و پاکستان، «تلاش» می کنند؛ اما آیا واقعا چنین تلاشی جریان داشته است؟ اگر پاسخ مثبت است، نتیجه ملموس و عملی این تلاش چه بوده است؟

اگر چنین تعهدی وجود دارد، پس چرا اکنون به منظور ترغیب تروریست ها برای حضور در میز مذاکره، نشست های متوالی چهارجانبه برگزار می شود و برای کسب امتیازهای بیشتر از دولت افغانستان به نفع تروریست ها چانه زنی می شود؟

با توجه به این مسایل، نتایج دومین نشست چهارجانبه نیز که این بار در کابل برگزار شد، همچنان ناامیدکننده است و عملا هیچ دستاوردی در پی نداشته است.

از اینجا می توان نسبت به آینده این نشست ها هم گمانه زنی کرد.

به نظر می رسد سقف انتظارها از این نشست ها را بسیار بیشتر از این باید پایین آورد و کاهش داد.

اگر وضعیت به همین صورت ادامه پیدا کند، نه تنها در کوتاه مدت و پیش از فرارسیدن فصل گرم و آغاز جنگ های سخت، امیدی برای رسیدن به نتیجه وجود ندارد؛ بلکه این نگرانی هم وجود دارد که بار دیگر شاهد تکرار و استمرار همان روند بی نتیجه گذشته در مورد صلح باشیم؛ روندی که هزینه های مالی، زمانی، انسانی و سیاسی فراوانی روی دست افغانستان گذاشت؛ اما هیچ رهاوردی به دنبال نداشت.