عراق در خصوص تامین برق مورد نیاز خود، از دو بُعد به ایران نیاز دارد؛ نخست اینکه ایران به صورت مستقیم، بخشی از برق این کشور را تامین میکند. و دوم اینکه ایران با تامین بخشی از گاز مورد نیاز نیروگاههای عراق، امکان تولید برق در این کشور را فراهم میسازد. گفته میشود که ۲۰ درصد از مولدهای برق در عراق با گاز وارداتی از ایران فعالیت میکند و این روند حداقل تا ۷ سال آینده ادامه خواهد داشت.
آمریکا با درک شرایط عراق، سعی کرده است تا با تعیین ضربالاجل، بغداد را همراه خود سازد. به گفته وزارت خارجه آمریکا، این کشور به عراق معافیتی اعطا کرده است که بر اساس آن میتواند به پرداختهای خود در ازای واردات برق از ایران ادامه دهد. با این حال به گفته مقامات عراقی این معافیت به طور موقت به عراق اعطا شده است و این کشور ۴۵ روز مهلت دارد تا وابستگی خود به ایران در زمینه واردات برق و گاز را کاهش دهد.
مقامات عراق، حداقل در حوزه انرژی، در صورت ایستادگی در مقابل آمریکا یا همراهی با آن، منافعی داشته و هزینههایی متحمل خواهند شد. در صورت همراهی، عراق باید با سرعت بهدنبال جایگزینی برای ایران باشد. نه ظرفیت داخلی عراق، نه عربستان و نه شرکتهای زیمنس و جنرال الکتریک که در حوزه تولید برق در این کشور فعالند، هیچکدام نمیتوانند خلاء ناشی از عدم حضور ایران را به راحتی برطرف سازند و این در حالی است که عراق حتی با حضور ایران هم، کمبود برق دارد.
نبود ایران در فرایند تولید برق در عراق، برای نخستوزیر جدید این کشور به معنای تشدید اعتراضات خیابانی خواهد بود که عادل عبدالمهدی بههیچ وجه آمادگی مواجهه با آن را ندارد. لذا به نظر میرسد او از تمام سرمایه سیاسیاش بهره خواهد برد تا کشورش در پرونده تحریمی ایران، کمترین ضربه را متحمل شود. لذا این احتمال که معافیت عراق تمدید شود، قابل تامل است.