عراق به کدام سو می‌رود؟

۱- آنچه در روزهای اخیر در ادامه روند این اعتراض‌ها به جهان مخابره می‌شود؛ جای تامل جدی داشته و به نظر می‌رسد دست‌هایی در صدد انحراف مسیر عقلانی راهپیمایی‌های مسالمت آمیز و بحق عراقی‌ها برآمده‌اند تا ماهی مقصود خود را از آب گل آلود این روزهای عراق بگیرند.

در تمامی قواعد و مقررات بین المللی حتی در هنگامه جنگ‌ها؛ آمبولانس‌ها و مراکز درمانی و بهداشتی از یک نوع مصونیت بر خوردار هستند. حمله به آنها ممنوع بوده؛ حتی اگر مجروح یا مجروحان داخل آمبولانس‌ها و یا آنانی که در بیمارستان‌ها تحت مداوا هستند؛ از فرماندهان و نیروهای طرف مقابل باشد.

اما در جریان اعتراضات اخیر عراق براحتی آمبولانس حامل مجروحین؛ متوقف و مجروحان را زیر مشت و لگد قرار می‌دهند و سرانجام هم آمبولانس و مجروحان داخل آن به آتش کشیده می‌شوند.عجیب آنکه فیلم‌های آن را نیز به سراسر جهان مخابره می‌نمایند. دیدن این صحنه‌ها؛ اقدامات داعش در برخورد با مخالفانش را در اذهان زنده می‌کند.

۲- حمله به مراکز دولتی و به آتش کشیده شدن آنها؛ اقدام مشکوک دیگری است که حکایت از انحراف اعتراضات بحق مردم عراق دارد. اماکن دولتی مانند ساختمان‌های استانداری‌ها و وزارتخانه‌ها … با پول ملت عراق ساخته شده و بعد از آنکه تظاهرات‌ فرو بنشیند؛ باز هم با پول همین ملت باید ساخته شوند. این چنین بر خرمن خویش آتش افکندن با هیچ عقل و منطقی سازگار نبوده و باید سر نخ آن را در جاهای دیگری جستجو نمود.

۳- جنایات داعش را جهانیان و از جمله مردم بخش‌های زیادی از عراق به یاد دارند. اینکه کدام کشورها آنها را سازماندهی؛ تجهیز؛ حمایت مالی کردند و حتی مجروحان آنها در بیمارستانهای کدام کشورها مداوا شدند؛ شاید نیاز به بازگویی نداشته باشد. از طرف دیگر نیروهایی که در شکست داعش نقش اول را ایفا نمودند نیز کاملا مشخص هستند.

هنوز رزم جانانه و فداکاری‌های فرزندان برومند عراق در نبرد با گروه‌های تحت حمایت عربستان و رژیم صهیونیستی و آمریکا بطور کامل خاتمه نیافته است. در عراق نیروهای زیادی در شکست گروه‌های تکفیری مشارکت داشتند.

نیروهای حشدالشعبی؛ عصائب اهل حق و… از جمله پیشقراولان و جان برکفان صحنه‌های نبرد با دست پروردگان مورد حمایت آمریکا و مرتجعین عرب بودند. همزمان با خالی کردن پشت کردهای شمال سوریه که آنها نیز یکی از دژهای مقابله با داعش بودند؛ حمله به دفاتر و مقرهای حشدالشعبی و عصائب اهل الحق و به آتش کشیدن نمادهای سرکوب کنندگان جنایتکارترین گروه‌های مسلح در عراق؛ آیا کار مردم عراق است؟!

۴- جایگاه مرجعیت در میان مردم عراق غیر قابل انکار است. حتی برادران و خواهران اهل سنت و ساکنان مسیحی و یهودی این کشور نیز برای مراجع معظم تقلید این کشور احترام خاص قائل بوده و طی سالهای بعد از سقوط صدام حسین؛ این احترام متقابل بارها در عرصه عمل به منصه ظهور رسیده است. روحانیت و مرجعیت از اولین جایگاه‌هایی بودند که از اعتراض آرام مردم عراق حمایت و از دولت این کشور خواستند تا به درخواست‌های آنها توجه و از برخورد خشونت آمیز با معترضین پرهیز نمایند.

تعرض به برخی از دفاتر مرتبط با برخی از مراجع مورد وثوق مردم عراق و اسائه ادب عده‌ای انگشت شمار و بلافاصله انتشار فیلم‌ها و اخبار و برپایی میزگردهای متعدد تحلیل این وقایع با محوریت مخالفت مردم با مراجع؛ کاملا مشکوک و نشان از برنامه‌ریزی‌های دقیق از سوی مخالفان اتحاد و یکپارچگی ملت عراق دارد.

براستی چه دولت‌هایی از ناامنی و تشتت در عراق سود خواهند برد؟ آیا نباید نسبت به فعال بودن سرویس‌های جاسوسی محور عربی- عبری و غربی در تلاش برای به انحراف کشانیدن اعتراض‌های مسالمت آمیز عراق هوشیار بود؟ آیا اقدامات داعش را در زیر لوای اعتراضات مردم زنده نمودن و خلق جنایات هولناک بنام مردم عراق؛ زمینه ساز ایجاد جنگ داخلی و به خطر افتادن امنیت ملی این

کشور نیست؟
اینکه آینده عراق به کجا می‌رود؛ به هوشیاری مردم این کشور؛ اقدامات روشنگرانه نخبگان؛ احساس مسئولیت سران قبایل و احزاب در قبال توطئه دشمنان یکپارچگی و اتحاد ملت عراق و در نهایت تدابیر و تصمیات دولت این کشور هم در جهت اصلاح امور و برآوردن خواست‌های منطقی معترضین و هم هوشیاری نسبت به شیطنت‌های دشمنان این کشور بستگی دارد.