امریکا در افغانستان؛ از مأموریت سقوط تا مأموریت خروج

 

کریستوفر میلر؛ سرپرست وزارت دفاع امریکا‌ روز جمعه، ۲۶ جدی گفت که براساس دستور دونالد ترامپ، طبق برنامه اعلام‌شده شمار نیروهای امریکایی در افغانستان کاهش یافته‌؛ اما به گفته او هرگونه خروج، مبتنی بر شرایط است.

در همین حال، شورای امنیت ملی می‌گوید که کاهش نیروهای امریکایی در افغانستان روی وضعیت جنگی در کشور اثر منفی نخواهد گذاشت.

رحمت‌الله اندر؛ سخنگوی این شورا گفته‌است که هم‌اکنون 96 درصد عملیات‌ها توسط نیروهای امنیتی افغان راه‌اندازی می‌شود و افزایش یا کاهش نیروهای امریکایی روی وضعیت جنگ در کشور، تأثیر منفی نمی‌گذارد.

این در حالی است که پیش‌تر امرالله صالح؛ معاون اول رییس جمهوری گفته‌بود که وضعیت افغانستان بستگی به آخرین هلیکوپتر نیروهای خارجی ندارد.

در همین حال، گروه طالبان از کاهش نیروهای خارجی از افغانستان استقبال کرده و گفته‌است که خروج شمار زیادی از نیروهای امریکایی از افغانستان یک گام عملی در جهت توافق دوحه است.

علیرغم موضع گیری های اطمینان بخش شورای امنیت ملی و معاون ریاست جمهوری به نظر نمی رسد این برداشت درست باشد که کاهش شدید نیروهای امریکایی در افغانستان، موجب نگرانی واقعی دولتمردان افغانستان نشده است.

اینکه کاهش نظامیان امریکایی در افغانستان تا مرز ۲۵۰۰ نفر، استقبال طالبان را برانگیخته، خود نشانگر آن است که این تصمیم به همان میزان که طالبان را خوشنود کرده، موجب نگرانی و نارضایتی دولت کابل شده است.

از سوی دیگر، بسیاری از کارشناسان معتقد اند که امریکا ۲۰ سال پیش، عملیات خود علیه رژيم طالبان و شبکه القاعده را «مأموریت سقوط» نامید. منظور از سقوط، ساقط کردن رژيم طالبان بود، در غیر آن، شبکه القاعده فاقد قدرت تعریف شده سیاسی بود. ۲۰ بعد، امریکا در حال انجام مأموریت خروج است؛ مأموریتی که این بار، خطر سقوط دولت مورد حمایت واشنگتن در کابل و بازگشت دوباره طالبان به قدرت را در پی دارد.

بر این اساس، هیچکس نمی تواند ادعا کند که تصمیم به خروج نظامیان امریکایی، تصمیمی همراستا با اهداف و منافع و چشم انداز بقای دولت کابل است و موجب به قدرت رسیدن دوباره طالبان و احیای رژيم امارت نمی شود.

به این ترتیب، نگرانی های شدید و عمیق کابل به خوبی قابل درک است؛ همانگونه که استقبال گرم و صمیمانه طالبان هم دارای مفهوم و پیامی واضح و غیر قابل تفسیر و تأویل می باشد.

با این حال، شاید سقوط به آن معنا که طالبان اراده می کنند، رخ ندهد؛ زیرا نیروهای امنیتی همچنان به بقای نظام، وفادار اند و در برابر طالبان می جنگند؛ اما آنچه به خروج نیروهای امریکایی از افغانستان، ابعادی فاجعه بار می بخشد، عدم پایان جنگی است که امریکا آغاز کرده است.

این یعنی امریکا بار اصلی یک مأموریت شکست خورده و ناتمام را بر عهده نیروهای افغان می گذارد و خود در پوشش یک سازش سیاسی با طالبان، از افغانستان می گریزد. این گونه خروج، غیر مسئولانه است و همانطور که در نزدیک به یکسال از امضای پیمان صلح میان امریکا و طالبان در دوحه نیز شاهد بوده ایم، هزینه خونین و مرگبار این معامله خاینانه را مردم افغانستان متحمل می شوند.

بر این اساس، ۲۰ سال بعد از مأموریت سقوط، اکنون باید از امریکا پرسیده شود که سرانجام آن مأموریت به کجا رسید؟ چرا طالبان پس از سقوط دوباره احیا شدند؟ چرا مسیر آنچه «مبارزه با تروریزم» نامیده می شد، تغییر کرد و جای خود را آنگونه که امرالله صالح گفته است به «مذاکره و معامله با تروریزم» داد؟ چرا دولتی که با حمایت امریکا ایجاد شد و از دو دهه پیش تاکنون به عنوان «اداره کابل» و «دولت دست نشانده» آماج حملات ویرانگر تروریست های داخلی، منطقه ای و بین المللی است، اکنون به حال خود رها می شود و امریکا بدون آنکه به مسئولیت ها و تعهدات خود در مبارزه واقعی با تروریزم، استقرار نظم و امنیت و ثبات، تقویت قوای امنیتی و ایستادن در کنار افغانستان در مواجهه با بحران ها و دشمنی ها و چالش های نابودگر، عمل کند، در حال انجام مأموریت خروج است؟ چرا باید مردم و نیروهای امنیتی افغانستان، هزینه دوگانه رفتاری، دروغ و ریاکاری سران کاخ سفید را بپردازند؟

و سخن آخر اینکه مردم افغانستان از همان ابتدا تاکنون همواره مخالف حضور و سیطره استعماری امریکا و دیگر قدرت های خارجی در کشور بوده و هستند؛ اما این به آن معنا نیست که ۲۰ سال با ورود این نیروها به خاک و خون کشیده شوند و ۲۰ سال دیگر نیز تاوان سنگین و خونین خروج غیر مسئولانه آنان را بپردازند. امریکا باید به جنگی که آغاز کرده، مسئولانه پایان دهد؛ جنگی که افغانستان را یکبار دیگر به لانه امن تروریست های سراسر جهان تبدیل کرده و کشور ما به جهنمی برای ساکنان خودش و کانون ناامنی های رو به گسترش در منطقه و برای کشورهای همسایه، بدل شده است.
#خروج_نیروهای_امریکایی