چرا ادامه شتاب برنامه هسته‌ای ایران خوشایند غرب نیست؟

 شواهد و قرائن نشان می دهد دولت بایدن از بدو روی کار آمدن، به دنبال حفظ سرمایه به جای مانده از دولت ترامپ و بهره برداری حداکثری از تحریم های اقتصادی علیه جمهوری اسلامی و اثر منفی آن بر اقتصاد ایران است.

به عبارت بهتر دولت دموکرات در تلاش است تا  ساختار تحریم ها را برای فشار بر سایر مولفه های قدرت جمهوری اسلامی از جمله فناوری موشکی و منطقه ای حفظ کرده و همزمان مساعدت های قطره چکانی نسبت به اقتصاد ایران داشته باشد تا بتواند پیشروی های دیپلماتیک اش را استمرار دهد.

 اما غافل از این که ایران نیز خود را پیروز منازعه با ترامپ و شکست سیاست فشار حداکثری او می داند و دیگر حاضر نیست در قبال اخذ ثمنی بخس ، اهرم های فشار خود را در زمینه هسته ای تقدیم طرف مقابل کند.

تهران نیک می داند که خود را با وضع کنونی وفق داده و اثر تحریم های اقتصادی آمریکا براقتصادش روز به روز کاهش می یابد و به همان نسبت و البته با شتاب بسیار زیاد برنامه هسته ای خود را توسعه خواهد داد.

ادامه این وضعیت برای غرب قابل تحمل نیست و باید راه چاره بیاندیشد ؛ زیرا اولا آمریکا به دنبال حل مسئله با ایران و شیفت کردن به سمت چین است و نمی تواند همزمان در چند جبهه درگیر شود. دوم این که گزینه نظامی نیز به طور کامل کنار رفته است و حتی آمریکایی ها جرات ندارند از روی میز بودن همه گزینه ها صحبت کنند و مکررا بر حل مسئله از طریق دیپلماتیک اصرار دارند. و دلیل سوم اینست که غرب نمی تواند به هیچ عنوان هسته ای شدن ایران را بپذیرد.

پس باید یا از طریق وعده های زیبا و عمل نسیه به آن، فعالیت های هسته ای ایران را فریز نماید یا این که واقعا حاضر باشد تحریم ها را عینا و بالمره لغو کند.

روش اول دردوره اوباما به کار گرفته شد و در حال حاضر نیز دنبال می شود اما به نظر می رسد اجماعی درجریانات سیاسی درون نظام جمهوری اسلامی وجود دارد که دیگر جز در صورت لغو عملی تحریم ها ، ایران به برجام بازنخواهد گشت ؛ پس مسیر اول دیگر قابل ادامه نیست.

اما روش دوم لغو عملی تحریم هاست که بی شک دست ایران را در ایجاد رفاه برای مردمش باز می کند، راهبرد مقاومت فعال را موفق نشان می دهد و مهم تر این که ثروتی کلان را در دستان دولت برخاسته از میان جریان ضد غرب که احتمالا درانتخابات ۱۴۰۰ پیروز خواهد شد، قرار خواهد داد.

مطمئنا آمریکا تمایل ندارد گزینه دوم را بپذیرد، لکن مطمئنا این مسیر برایش کم هزینه تر از جنگی است که می داند در آن نتیجه موثری نخواهد گرفت، زیرا فناوری اتمی در ایران بومی شده و حمله سخت حداکثر می تواند در آن اخلال چند ساله ایجاد نماید.

بنابراین نگارنده باور دارد، ایران در حال حاضر بهترین روش ممکن را در پیش گرفته و ریل گذاری صحیحی را در خصوص تعامل با غرب انجام داده است و تداوم چنین مسیری بی شک به  کوتاه آمدن طرف مقابل خواهد انجامید.