بازگشت «اشغالگر»، بازگشت‌ نگرانی

«عراق» همچنان برای «یانکی‌»ها جذاب است. با اینکه راهبرد اصلی آنان نقل مکان به شرق، برای مقابله با پرجمعیت‌ترین کشور دنیا در ساحل «رود زرد» است، اما «آسیای نفت‌خیز غربی» جایی نیست که بتوان براحتی از آن دل کند و به سوی «چین» رفت.

عراق با دچار شدن به بلایی به نام «داعش» سرانجام به ناگزیری افتاد. اکنون دیگر دیر است که درباره اصل موضوع صحبت شود؛ اینکه مستشاران آمریکایی به عراق بیایند یا نیایند. چون دیگر آمدند. اولین گروه افسران وزارت دفاع آمریکا (پنتاگون) وارد عراق شده‌اند و اکنون در بزرگترین سفارتخانه آمریکا در دنیا هستند.

اکنون دیگر درباره بودن یا نبودنشان نمی‌شود بحث کرد. سرانجام «داعش سعودی» عراق را مجبور کرد به «افسران آمریکایی» تن بدهد. نیروهای اشغالگر سالهای 2003 تا 2011 بازگشتند. هر چند تعدادشان اندک است و با پوشش «مستشار» بودن اما به هر حال برگشتند.

آگاهان مطلعند که بازگشت «افسران»ی که در نظر برخی «جاسوسان همه‌فن حریف»ند، به این سادگی نبود. به نظر می‌رسد شروطی که یانکی‌ها داشتند بر عراق تحمیل شد. خوش‌خیالی است که تصور شود شروط و چارچوب بازگشت اشغالگر به مقابله با «داعش» محدود است. صحبت از توسعه دایره نفوذ مقابل جمهوری اسلامی است. صحبت از تاثیر بر روند سیاسی در کل کشور عراق است. صحبت از «مصونیت قضایی» است که عراق تحت هیچ شرایطی هنگام امضای توافقنامه امنیتی زیر بار آن نرفت. اما الان دست بغداد زیر ساطور «داعش» است. مصونیت به «اشغالگر»‌ داده شد.


«جان کری» وزیر خارجه آمریکا برای «احیای اشغالگری» و تثبیت آن در عراق، این هفته به بغداد آمد؛ تثبیت اشغال، این بار با هزینه‌ای کمتر برای واشنگتن و هزینه‌ای بیشتر برای مردم عراق. این هزینه آنقدر زیاد است که بروشنی می‌توان آن را در اظهارات بلند و تند «مسعود بارزانی» رئیس منطقه خودمختار کردستان عراق، که هوای «استقلال» برش داشته است، دید. منطقه‌ای که هنوز سایه بغداد را بالای سر خود دارد، نفتش در بندر فلسطین اشغالی تخلیه می‌شود. مثل روز روشن است که «بحران ساختگی داعش سعودی» در عراق چگونه غیرمستقیم «اسرائیل» را در این کشور و در کنار جمهوری اسلامی در قالب کردستان عراق تحمیل می‌کند. بازگشت اشغالگر به عراق بازگشت نگرانی است.

جان کری هنوز عراق را ترک نکرده بود که پنتاگون آغاز «بازگشت اشغالگر» را در قالب «ورود 40 مستشار وزارت دفاع» مطرح کرد. شاید به نظر برسد که کری در ماموریتش موفق شد. اما آزموده را آزمودن خطاست. عراق، مردم عراق، جمهوری اسلامی، همسایه و متحد عراق یک بار سابقا این فضا را در وسعتی بیشتر و عمیق‌تر در سال 2003 تجربه کرده‌اند و سرانجامش اخراج اشغالگر بود، چه برسد به «داعش سعودی» که آرزوهای بر باد رفته‌ «آل سعود» در «شام» را در «بلاد الرافدین» یا همان «میان رودان» دنبال می‌کند. اگر این آرزو در سوریه بر باد رفته است، در سرزمین «میان رودان»، هم نقش بر آب خواهد شد و نقشی که بر آب است، سراب است.