فلسطین، وطن جاودانه فلسطینیان

 
انتخاب نگب یا النقب در زبان عربی واقع در جنوب اسرائیل به وسیله کوشنر شایان توجه و از دیرباز محل تنش و درگیری بوده است. در سپتامبر 2011 اسرائیل لایحه‌ای درباره شهرک‌سازی بادیه‌نشینان تصویب کرد که به طرح پراور–بگین نیز معروف است. طبق آن، 70 هزار بادیه‌نشین فلسطینی از 35 روستای به‌رسمیت‌شناخته‌نشده شان اخراج شدند.
 
کوشنر اکنون به اسرائیل توصیه می‌کند حتی تعداد بیشتری از فلسطینیان را به‌طور غیرقانونی به النقب منتقل کند که بسیاری از آن‌ها در ابتدا از شهرهای بخش‌هایی از فلسطین که اکنون در داخل و تحت اشغال اسرائیل هستند، به غزه رانده شدند. همان‌طور که شاید کوشنر هم بداند، راندن جمعیت به النقب و تصرف غزه طبق ماده 49 کنوانسیون 1949 ژنو غیرقانونی است.
 
 
آوارگی ای که سال 2011 گریبان بادیه‌نشینان فلسطینی را گرفت و امروز فلسطینیان در غزه با آن مواجهند، منعکس‌کننده وضعیت اسفناکی است که از زمان تشکیل اسرائیل در سال 1948 بر فلسطینیان تحمیل شده است. اسرائیل از سال 1948 تلاش کرد سرتاسر النقب و الجلیل را به خاک خود الحاق کند، اما با مقاومت شدید فلسطینیان ازجمله بادیه‌نشینان فلسطینی مواجه شد. خشونت اسرائیل در ارعاب و پاکسازی منطقه برای ایجاد اسرائیل بزرگ (Eretz Yisrael Hashlema) از رود اردن تا دریای مدیترانه شکست خورده و نتوانسته است به اهداف خود دست یابد. درواقع رؤیای این کشور مبنی بر تشکیل دولتی خالص صهیونیستی باطل شده است.
 
 
در 9 دسامبر 1975 جمعیت فلسطینی ناصره با 67 درصد آرا توفیق زیّاد از حزب کمونیست «راکاه» (سرواژه عبری به معنای «فهرست نوین کمونیستی») را انتخاب کردند. این شاعر نامدار به دلیل نقش بی وقفه‌اش در ایجاد جبهه‌ای متحد میان فلسطینیان الجلیل علیه سیاست اخراج اجباری اسرائیل، به «امین» (ابو الأمین) شهرت داشت. وی به دلیل فعالیت‌هایش بارها دستگیر شد، اما هرگز دچار تزلزل نشد.
 
زیاد در سال 1948 به حزب کمونیست پیوست، در سال 1952 رئیس کنگره اتحادیه کارگران عرب ناصره شد، حزب را در زادگاهش رهبری کرد، در سال 1973 در کنست (مجلس اسرائیل) صاحب کرسی شد و سپس در سال 1976 به عنوان نامزد جبهه دموکراتیک برای صلح و برابری به مقام شهردار شهر خود رسید. پیروزی وی که اسرائیل را غافلگیر کرد، با استقبال فلسطینیان الجلیل مواجه شد که از سال 1948 علیه تلاش‌ها برای سرقت زمین‌ها و خانه‌هایشان می‌جنگیدند.
 
در سال 1975 مقام های اسرائیلی اعلام کردند 20 هزار دونوم (18 میلیون متر مربع) از زمین‌های عربی را که عمدتاً در مرکز الجلیل یا منطقه 9 قرار دارد، مصادره خواهند کرد که به معنای نابودی روستاهای ارابه، دیر حنا و سخنین بود. این‌ها طرح‌های جدیدی نبودند. در آغاز سال 1956 اسرائیل شهرهایی را برای جابجایی روستاهای عربی اطراف ناصره مانند البعینه، دیرالاسد و نحف احداث کرد؛ ابتدا ناصره علیا (معروف به نوفه جلیل از سال 2019) و سپس در سال 1964، کرمئیل را احداث کرد.
 
وقتی در سال 2014 از ناصره دیدن کردم، مرا بردند در اطراف شهر قدمی بزنم تا درک کنم چگونه شهرک‌های جدید یهودی‌نشین برای مهار شهر کهن فلسطینی طراحی شده‌اند. حنین زعبی که آن زمان یکی از اعضای حزب فلسطینی «کنست برای بلد» بود، به من گفت چگونه ناصره، محل تولدش، مانند کرانه باختری، به‌تدریج به وسیله شهرک‌سازی‌های غیرقانونی، دیوار آپارتاید، ایست‌بازرسی‌ها، و حملات منظم ارتش اسرائیل تحت فشار قرار گرفته است.
 
 
قبل از شروع اعتصاب عمومی در 30 مارس 1976، رژیم اسرائیل گروهی کامل از ارتشی‌ها و پلیس‌های مسلح را برای ضرب و شتم بی‌رحمانه فلسطینیان غیرمسلح فرستاد که صدها نفر را مجروح کردند و 6 نفر را کشتند. توفیق زیاد که ریاست اعتصاب را بر عهده داشت، نوشت «نقطه‌عطفی مبارزه» بود، زیرا «زلزله‌ای ایجاد کرد که دولت را از سر به انتها تکان داد». زیاد نوشت، اسرائیل قصد داشت «به اعراب درسی بیاموزد»، اما «واکنشی بسیار شدیدتر از خودِ حمله برانگیخت».
 
اسرائیل در مواجهه با اعتراض عمومی کوتاه نیامد. هفتم سپتامبر 1976 روزنامه عبری الهمیشمار یادداشتی به قلم یسرائیل کونیگ که ناحیه شمالی ازجمله ناصره را اداره می‌کرد، منتشر کرد. یادداشت کاملاً نژادپرستانه کونیگ خواستار الحاق سرزمین فلسطین برای ایجاد 58 شهرک جدید یهودی بود. اسحاق رابین، نخست‌وزیر اسرائیل در آن زمان این یادداشت را که در آن برنامه‌هایی برای یهودی‌سازی الجلیل نیز شرح داده شده بود، رد نکرد.
 
در سال 2005 اسرائیل تصمیم گرفت معاون نخست‌وزیر اداره الجلیل و النقب را برعهده بگیرد. شیمون پرز که آن سمت را برعهده داشت، گفت: توسعه نگب و الجلیل مهم‌ترین پروژه صهیونیست‌ها در سال‌های آینده است. اسرائیل 450 میلیون دلار برای تبدیل این دو منطقه به مناطق یهودی‌نشین و اخراج فلسطینیان، ازجمله بادیه‌نشینان فلسطینی اختصاص داد.
 
 
اظهارات کوشنر را به‌راحتی می‌توان به‌عنوان خیالات خام رد کرد، زیرا تا حدی مضحک است. با وجود این، چنین برداشتی اشتباه خواهد بود؛ کوشنر معمار «پیمان ابراهیم» ترامپ بود که به عادی‌سازی روابط اسرائیل با بحرین، مغرب و امارات متحده عربی انجامید. وی همچنین با بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل رابطه نزدیک دارد.
 
النقب صحرایی سوزان و مکانی است که حتی پس از اخراج بسیاری از بادیه‌نشینان فلسطینی کم‌جمعیت باقی مانده بود؛ اما غزه به‌عنوان استراحتگاه ساحلی و پایگاهی برای بهره‌برداری اسرائیل از ذخایر گاز طبیعی در شرق دریای مدیترانه امکاناتی دارد. این نشان‌دهنده توجه مستمری است که در برنامه اسرائیل گنجانده و در اظهارات صریح کوشنر منعکس شده است. اگر تاریخ مبنای قضاوت باشد، بعید است فلسطینیان از غزه به النقب یا حتی صحرای سینا بروند. آن‌ها مبارزه خواهند کرد و خواهند ماند.
 
 
توفیق زیاد سپتامبر 1965 پس از بازگشت از مسکو به فلسطین شعر «اینجا خواهیم ماند» را سرود که سال بعد در حیفا به وسیله انتشارات الاتحاد چاپ شد و در کنار اثر کلاسیکش، «دستت را می‌فشارم» با اجرای شیخ امام خواننده مصری و کودکان فلسطینی در سراسر جهان به یادگار مانده است. وقایع سال 1976 محبوبیت زیاد را در ناصره افزایش داد، جایی که وی تا زمان مرگش در سال 1994 شهردار آن باقی ماند. متأسفانه وی در هنگام بازگشت از کرانه باختری پس از آن‌که به استقبال یاسر عرفات رفته بود که از امضای توافقنامه اسلو بازمی‌گشت، در سانحه رانندگی کشته شد.