"جنگ سرد" در جبهه متحدين واشنگتن!

رسانه‏هاي فرانسوي ازجمله "ليبراسيون" و "لوپاريزين" نوشتند لطمه‏هاي اقتصادي فراواني در پرتو بحران اقتصاد جهاني و حتي قبل از آن توسط آمريكا به فرانسه وارد شده و پاريس هر جا فرصتي پيدا كند، قطعاً پشت پازدن آمريكا را تلافي مي‏كند. آمريكا توانسته يك قرارداد 30 ميليارد دلاري را كه به نفع "ايرباس" تمام شده بود، برهم بزند و كاري كند كه بوئينگ آنرا تصاحب كند. در اولين اقدام تلافي‏جويانه، كاخ اليزه اعلام كرده از ساخت كارخانه‏اي در آمريكا كه موجب ايجاد هزاران فرصت شغلي مي‏شد، به كلي منصرف شده است. 

اين تنها موردي نيست كه متحدين آمريكا در مسائل اقتصادي ـ تجاري در مقابل آمريكا قرار گرفته‏اند و با تلخكامي احساس مي‏كنند كه واشنگتن از فرصتها سوءاستفاده مي‏كند و پنير آنها را مي‏ربايد به طور همزمان، دفتر آمار اروپائي (يورو استارت) گزارش نيروي كار اروپائي درسال ميلادي گذشته را منتشر كرده كه طي آن 4 ميليون نفر در 27 كشور اروپائي بيكار شده‏اند اين دفتر، سال گذشته را از لحاظ اقتصادي، "نفس‏گير" معرفي كرده و تصريح مي‏كند حوزه يورو در پرتو بحران اقتصاد جهاني به شدت آسيب‏پذير شده است. 

بيشترين ميزان ركود و بيكاري در بخش صنعت حمل‏ونقل و ارتباطات به ميزان 5 درصد رخ داده كه آثار و تبعات آن در ساير بخش‏هاي مرتبط نيز "اثر دومينو" داشته و تاثير مضاعفي را برجا گذاشته است.
خشم كشورهاي هم‏پيمان آمريكا ازجمله ژاپن، كره‏جنوبي و كشورهاي اروپائي از اينست كه واشنگتن نه تنها در قبال بحران اقتصاد جهاني، غيرمسئولانه عمل كرده است كه حتي از هر فرصتي براي تصاحب سهم بيشتر و به حاشيه راندن متحدين در صحنه‏هاي اقتصادي ـ تجاري سوءاستفاده مي‏كند. متحدين واشنگتن به اين امر معترضند كه چرا آمريكا در اصل اعلام ركود و بحران اقتصادي در اين كشور تعمداً تعلل كرده و با در پيش گرفتن يك سياست تاخيري، سعي نموده است كه بحران خود را به ساير كشورها منتقل نمايد؟ و چرا از رمق اقتصاد ملي متحدين خود و از "رمق اقتصاد جهاني" براي جبران عواقب ركود اقتصادي آمريكا سوءاستفاده كرده است؟ 

علاوه بر اين متحدين واشنگتن از اين بابت نگران و معترضند كه آمريكا عليه آنها به جاسوسي صنعتي، اقتصادي و تجاري متوسل شده و از هر فرصتي براي انتقال بحران اقتصادي خود به ساير كشورها بهره برده است. موضوعات مهم‏تر ديگري نيز وجود دارد كه مشخصاً در قلمرو اقتصادي ـ تجاري و همچنين مسائل پولي، كشورهاي دو سوي آتلانتيك را دقيقاً رودرروي يكديگر قرارداده است: 

1ـ بازي آمريكا با "ارزش دلار" و واردكردن شوك‏هاي بزرگ اقتصادي به متحدين واشنگتن از اين بابت.
2ـ بازي آمريكا در بازارهاي بورس و در اختيارداشتن سرنخ بحرانهاي مالي در بازارهاي بورس كه سرمايه‏گذاران بويژه صاحبان سهام كوچك را به شدت نسبت به بازارهاي بورس بي‏اعتماد ساخته است.
3ـ رفتار شيطنت‏آميز فدرال رزرو بانك و ساير بخش‏هاي حاكميتي آمريكا كه مرتبط با نرخ بهره هستند، بمنظور جذب سرمايه‏هاي سرگردان به سمت اقتصاد ويران آمريكا.
4ـ تحميل جنگ تعرفه‏ها به اروپا كه باعث ايجاد اختلال در بخش كشاورزي مي‏شود و افكار عمومي را قوياً عليه دولتهاي اروپائي مي‏شوراند. 

5ـ توسل به جاسوسي صنعتي، اقتصادي و تجاري براي ربودن مناقصه‏هاي كلان و به حاشيه راندن شركتهاي اروپائي در شرايط بحراني كنوني. 
6ـ ادعاي خروج اقتصاد آمريكا از بحران و ركود كه بنظر مي‏رسد به عكس سياست تاخيري گذشته در اعلام ديرهنگام شروع بحران در آمريكا، يك اقدام تعجيلي در اعلام زودهنگام پايان بحران و ركود در آمريكا بوده و گفته مي‏شود بر مبناي عددسازي و دستكاري در آمارهاي اقتصاد كلان آمريكا صورت گرفته است.
7ـ دستكاري در اطلاعات اقتصادي مرتبط با بانكها و شركتهاي آمريكائي و ارائه اطلاعات دستكاري شده و غيرقابل اعتماد توسط برخي شركتهاي حسابرسي آمريكائي كه مشخصاً از اعلام اطلاعات واقعي و صادقانه در مورد بنگاههاي اقتصادي و شركتهاي در آستانه ورشكستگي امتناع كرده و به اين ترتيب، اعتماد سرمايه‏گذاران خرد و كلان به بازار بورس را از ميان برده و ساختار اقتصاد جهاني را متزلزل كرده است. 

8ـ اقدامات و تصميمات آشكار و نهان واشنگتن براي تضعيف يورو با ضربه‏زدن به اقتصاد كشورهاي حوزه يورو كه "اقتدار جهاني يورو" را به شدت آسيب‏پذير نمايد و قدرت آنرا به زير سئوال ببرد.
آنچه امروزه شاهد آنيم، صرفاً انعكاس رسانه‏اي جنگ سرد در جبهه متحدين واشنگتن است. در واقع ما فقط "بخش مشهود" جنگ سرد را مشاهده و احساس مي‏كنيم و حال آنكه آنچه انعكاس يافته، فقط بخش آشكار يك كوه يخي عظيم است و بخش اعظم اين كوه يخي همچنان پرابهام، ناپيدا و قوياً تاثيرگذار است كه بنيان اقتصاد كشورهاي متحد آمريكا را هدف قرار داده است. در اين زمينه عضوگيري و ياركشي آمريكا از ميان كشورهاي با اقتصاد ضعيف و ضربه‏پذير اروپائي بمنظور افزايش قدرت چانه‏زني آمريكا و ارتقاء موقعيت واشنگتن از طريق دستيابي به "اكثريت عددي" در جبهه متحدين براي مقابله با طرحهاي اروپائي و خنثي‏كردن راهكارهاي جبراني اروپا. كاملاً محسوس و ملموس است.
بر اين موضوعات پيچيده و حياتي، بايستي كارشكني‏ها و تكرويهاي لندن بعنوان متحد اصلي واشنگتن در اروپا را نيز بايستي افزود. در واقع لندن از يكطرف در پيشبرد اهداف اروپائي در قلمرو اتحاديه اروپا ايجاد كندي و اختلال ميكند و در تصميمات و اقدامات مشترك، "نقش ترمزي" و "نقش بازدارنده" ايفا مي‏نمايد و از طرف ديگر سعي دارد يك "شبكه انگليسي" را درون ساختار سياسي اتحاديه اروپا ايجاد كند و به ابزار قدرت آمريكا در اروپا تبديل نمايد.
فراموش نكنيم كه انگليس هنوز حاضر نشده به "حوزه يورو" بپيوندد. بعلاوه در روند اجرائي‏شدن پيمان ماستريخت و پيمان ليسبون، همواره ايجاد مانع مي‏كند و ديگران را نيز از همكاري بازمي‏دارد. اگرچه لندن از اين طريق مايليست از افزايش قدرت اروپا واحد و بدون مرز در قلمرو "پيمان شينگن" بخاطر منافع خود جلوگيري كند ولي در مقياس بين‏المللي، منافع چنين اقداماتي از سوي لندن، بيش از همه و پيش از همه، نصيب آمريكا مي‏شود كه اتحاديه اروپا را رقيب اصلي خود مي‏بيند و نگران اقتدار آنست.
البته اينها مسائلي نيست كه اروپا بويژه كشورهاي داراي اقتصاد نيرومندتر در سطح اروپا از آن غافل باشند. اروپا اكنون در مسير كاهش تنش‏ها در سطح اروپا بويژه با روسيه حركت مي‏كند. بعلاوه به طور همزمان خواستار كاهش حضور نظامي آمريكا در اروپا نيز هست. اظهار تمايل متحدين اروپائي واشنگتن براي خروج ظرفيتهاي هسته‏اي آمريكا از اروپا و عدم تمايل به گسترش ناتو، عملاً به مولفه‏هاي واگرائي اروپا نسبت به آمريكا تبديل شده و حتي اساس موجوديت ناتو را مورد سئوال قرار داده است.
متحدين اروپائي واشنگتن مي‏گويند روزي آمريكا با ارائه "طرح مارشال" چنين وانمود مي‏كرد كه در صدد كمك به اقتصاد اروپا است ولي امروزه با هر شگردي و در هر فرصتي سعي دارد پنير آنها را از سفره‏ها بربايد!